Dışa Bağımlılık
     ve Türkiye Örneği

      "Dünyada bağımsızlık kavramı anlamını yitirmiştir, artık karşılıklı-bağımlılık egemendir."

	İhracat (FOB)		İthalat (CIF)		Dış Ticaret Dengesi
	Toplam (milyon $)	% Değişim	Toplam (milyon $)	% Değişim	Toplam (milyon $)	% Değişim
2000	27.775	4,5	54.503	34,0	-26.728	89,8
2001	31.334	12,8	41.399	-24,0	-10.065	-62,3
2002	36.059	15,1	51.554	24,5	-15.495	53,9
2003	47.253	31,0	69.340	34,5	-22.087	42,5
2004	63.167	33,7	97.540	40,7	-34.373	55,6
2005	73.476	16,3	116.774	19,7	-43.298	26,0
2006	85.535	16,4	139.576	19,5	-54.041	24,8
2007	107.272	25,4	170.063	21,8	-62.791	16,2
2008	132.002	23,1	201.961	18,8	-69.959	11,4
2008 Ocak-Nisan	44.500		67.066		-22.567
2009 Ocak-Nisan	32.075	-27,9	38.910	-42,0	-6.835	-69,7
2008 Ocak	10.632		16.339		-5.707
2009 Ocak	7.890	-25,8	9.273	-43,2	-1.383	-75,8
2008 Şubat	11.077		16.026		-4.949
2009 Şubat	8.440	-23,8	9.014	-43,8	-574	-88,4
2008 Mart	11.427		16.812		-5.385
2009 Mart	8.169	-28,5	10.504	-37,5	-2.335	-56,6
2008 Nisan	11.364		17.889		-6.525
2009 Nisan	7.576	-33,3	10.119	-43,4	-2.543	-61,0

      Salt dış ticaret verilerine bakıldığında, örneğin 2008 yılında (ki son üç ayda dış ticarette %25 oranında düşüş yaşanmıştır) dış ticaret açığı, yani ihracat ile ithalat arasındaki fark 69,9 milyar dolardır.
      Açıktır ki, bu fark, ülke içi üretim ile ülke içi tüketim arasındaki farktır. 2008 yılı için söylersek, Türkiye ekonomisi 69,9 milyar dolarlık üretim eksikliğine sahiptir. Bu eksik üretimin karşılanabilmesi için ise, ... milyar dolarlık sermaye yatırımı yapılması gerekir. Asıl sorun, bu üretim artışını gerçekleştirebilmek için gerekli olan sermayenin nereden ve nasıl bulunacağı, bunun karşılığında ne kadar bedel ödeneceğidir.
      Eğer bir ülke ekonomisi ithal ettiğinden daha fazla ihracat yapabiliyorsa, bunun açık ifadesi, tükettiğinden daha fazla ürettiğidir. Bu üretim fazlasının ihracatıyla elde edilen gelir de, her durumda o ülkenin kendi iç üretimiyle sağlayamadığı farklı ürünlerin ithalatına olanak sağlar ve bu yolla ülke yurttaşlarının tüketimleri çeşitlenir, daha farklı ürünleri tüketebilir hale getirir. Çok popüler sözle, sorun Çikita muzu yemek değildir; sorun Çikita muzu talebinin gerçek bir gelirle finanse edilmesidir.
      Son "lüks" turizm yatırımlarına bakıldığında bile, ülkenin içinde bulunduğu durum açıkça görülür.
      Rus-yahudi sermayesinin turizm yatırımını gerçekleştirmesi karşısında, bunun ülke için ne kadar "önemli" olduğundan, yabancı sermayenin Türkiye'ye ne kadar "güvendiğinden" söz edenler, bu sermayenin harekete geçireceği "hizmetliler"in elde edeceği ücretten başka bir şeyin söz konusu olmadığını görmezlikten gelirler.
      Bugün Türkiye, sermayenin kendi dayattığı koşullarda dışardan geldiği ve ülke içinde sadece sınırlı ölçüde hammadde ve sınırsız ölçüde emek-gücü kullandığı bir ülke haline gelmiştir. Böyle bir ülkenin yurttaşları, artık sadece hizmetler sektöründe çalışan işgücünden ibarettir. Komünist Manifesto'nun bilinen sözüyle, "işçinin de vatanı yoktur". Bu koşullarda, o ülke yurttaşlarının ülkenin "bekası"yla ilgilenmeleri, ülkenin geleceğinden kaygılanmaları zaten beklenemez.
      Bugün Türkiye insanı için esas olan, ülkenin şu ya da bu toprağının, "çakıl taşının" kime ve nasıl verildiği ya da verileceği değil, ekonominin dışa bağımlılığı, ülke insanının dış sermayenin ucuz işgücü olarak tüketilmesidir. Kredi kartları gibi yapay uyarıcılarla sağlanan tüketim artışına aldanarak, ülkenin dışa bağımlılığının getirmiş olduğu sonuçlara katlanmak zorunda kalacak olan insanlar, her durumda ülkenin kendi dinamikleriyle kalkınması ve büyümesinin kendi bireysel gelirleri açısından nasıl bir katkıda bulunacağını gözönüne almak zorundadırlar. Ülke içi kaynaklara dayanan gerçek bir ekonomik büyüme, her durumda ülkenin ve insanlarının refah düzeyinin gerçek ve kalıcı yükselmesini sağlar.
      Dışa bağımlı olmayan, bağımsız bir ekonomik gelişmenin ve büyümenin nasıl sağlanacağı ise çok açıktır. 1960 sonrasında yapılan tartışmalar, planlamalar anımsandığında, bunun nasıl sağlanabileceği açıkça anlaşılabilir. Bunun için Kurtuluş Cephesi'nin 60. sayısında yayınlanmış olan "Alternatifi Olmayan Tek Ekonomi Politika" ve 52. sayısında yayınlanan "'Globalleşen' Dünyada Anti-Emperyalist Bir İktidar Yaşayabilir mi?" yazılarına bakılması bile yeterlidir.
      Asıl olan bağımlılık yüzünden ödenen bedel ve bağımsızlık koşullarında elde edilecek gelişme düzeyidir. Mayınların temizlenmesi karşılığında 44 yıllığına 216.000 dönüm tarımsal arazinin hangi yabancı sermayenin yatırım alanı olacağını tartışmak yerine, bu tarımsal arazide yapılacak ulusal üretimin ülke kalkınmasına ve ülke insanına neler sağlayabileceğini saptamak önemlidir. Emek-gücü, üretim için gerekli araçlara sahip olduğu sürece her şeyi vareden ve üreten tek güçtür. Doğal olarak da, emeğin ürünleri de, emeğin sahiplerine ait olacaktır.
      İşte dışa bağımlı bir ülkenin gerçek kurtuluş yolu böylesine yalın ve basittir.