12 Haziran Seçimlerinin Sayısal Sonuçları

12 Haziran Seçimlerinin
Sayısal Sonuçları

^[1*]

yansıdığını

yansıtıldığını

sayısal sonuçları

12 Haziran 2011 Genel Seçimlerinin Toplu Sonuçları
	Partilerin Aldığı Oy	Oy Oranı (%)
AKP	21.466.446	49,95
CHP	11.147.692	25,94
MHP	5.576.116	12,98
Blok (BDP)	2.339.501	5,44
SP	535.532	1,25
HAS	327.306	0,76
BBP	315.919	0,74
DP	280.862	0,65
HEPAR	122.308	0,28
DSP	106.324	0,25
DYP	64.213	0,15
TKP	61.224	0,14
MP	59.830	0,14
MMP	36.914	0,09
EMEP	31.562	0,07
LDP	15.457	0,04
Bağımsızlar	486.530	1,14

2002-2011 Seçim Sonuçları
	2002 Genel Seçimleri	2004 Yerel Seçimleri	2007 Genel Seçimleri	2009 Yerel Seçimleri	2011 Genel Seçimleri
AKP	10.808.229	13.447.287	16.327.291	15.353.553	21.466.446
ANAP	1.618.465	807.761	-	304.361	-
DYP/DP	3.008.942	3.216.213	1.898.873	1.536.847	345.075
SP	785.489	1.297.681	820.289	2.079.701	535.532
HAS Parti	-	-	-	-	327.306
MHP	2.635.787	3.372.249	5.001.869	6.386.279	5.576.116
BBP	322.093	374.125	-	943.765	315.919
GP	2.285.598	839.856	1.064.871	-
Sağ Partiler Toplamı*	21.464.603	22.981.047	25.113.193	26.604.506	28.566.394
CHP+DSP	6.497.361	6.566.076	7.277.553	10.369.814	11.254.016
DEHAP/DTP/BDP	1.960.660	1.662.280	1.334.518	2.277.777	2.339.501
* Fazla ayrıntılı olmaması için binde küsür oy alan sağ partiler toplama dahil edilmemiştir.

2002-2011 Seçim Sonuçları (Partilerin Oy Oranları)
	2002 Genel Seçimleri	2004 Yerel Seçimleri	2007 Genel Seçimleri	2009 Yerel Seçimleri	2011 Genel Seçimleri
AKP	%34,28	%41,67	%46,52	%38,39	%49,85
ANAP	%5,13	%2,50	-	%0,76	-
DYP/DP	%14,67	%12,47	%5,44	%3,84	%0,80
SP	%2,49	%4,02	%2,34	%5,20	%1,25
HAS	-	-	-	-	%0,76
MHP	%8,36	%10,45	%14,27	%15,97	%12,98
BBP	%1,02	%1,16	-	%2,36	%0,74
GP	%7,25	%2,60	%3,04	-	-
“Sağ” Partiler Toplamı	%68,07	%72,37	%71,61	%66,52	%66,38
CHP+DSP	%20,61	%20,35	%20,90	%25,93	%26,15
DEHAP/DTP/BDP	%6,23	%5,15	%5,19	%5,70	%5,44

	2002 Genel Seçimleri	2004 Yerel Seçimleri	2007 Genel Seçimleri	2009 Yerel Seçimleri	2011 Genel Seçimleri	2007-2011 Seçmen Sayısındaki Artış	2009-2011 Seçmen Sayısındaki Artış
Seçmen Sayısı	41.436.538	43.337.733	42.799.303	48.049.446	50.411.080	7.611.777	2.377.833
Kullanılan Oy	32.682.772	33.087.895	36.056.293	40.932.260	43.913.276	7.856.983	3.076.491
Geçerli Oy	31.416.584	32.101.184	35.049.691	39.988.763	42.973.736	7.924.045	3.024.870
Katılım Oranı	% 78,87	% 76.35	%84,25	% 85.19	%87,11

3 milyon

453 bin

4 milyon 960 bin

^[2*]

^[3*]

İzmir’de Partilerin Aldığı Oylar
	CHP	AKP	MHP	DP	Genç Parti	Geçerli Oy
2007	736.196	631.807	287.864	155.788	108.006	2.075.138
2009	1.122.685	674.610	225.203	59.040	0	2.324.532
2011	1.102.635	928.209	282.022	19.234	0	2.509.636

2011-2007	366.439	296.402	-5.842	-136.554	-108.006	434.498

Dipnotlar
[1*] Engels’ten yaptığımız alıntı tam olarak şöyledir: “Zenginlik, demokratik cumhuriyette, gücünü, dolaylı, ama o kadar da güvenli bir biçimde gösterir. Bir yandan, Amerika’nın klasik bir örnek sunduğu, memurların düpedüz rüşvet yemesi, öbür yandan, hükümetle borsa arasındaki ittifak biçimi altında; bu ittifak, devlet borçları ne kadar çok artar, ve hisse senetli şirketler, yalnızca ulaştırmayı değil, üretimin. kendisini de ellerinde ne kadar çok toplar ve böylece borsada ne kadar merkezi bir durum kazanırlarsa, o kadar kolay gerçekleşir. Amerika dışında, bunun çarpıcı bir örneğini yepyeni Fransız Cumhuriyeti verir, ve namuslu İsviçre de, bu alanda geride kalmaz. Ama, İngiltere bir yana, genel oy hakkının, Bismarck ya da Belichröder’den hangisini daha yüksek bir duruma yükselttiği belli olmayan yeni Alman İmparatorluğu, hükümetle borsa arasındaki bu kardeşçe ittifak için, demokratik bir cumhuriyetin [hiç de -ç.] zorunlu olmadığını kanıtlar. Ve kısacası, mülk sahibi sınıf, doğrudan doğruya, bütün yurttaşlara tanınan genel oy hakkı aracıyla hüküm sürer. Ezilen sınıf, yani gerçekte proletarya, kendi kendini kurtarmak için yeteri kadar olgunlaşmadıkça, çoğunlukla, varolan toplumsal rejimi, olanaklı tek rejim olarak düşünecek, ve siyasal bakımdan söylemek gerekirse, kapitalist sınıfın kuyruğunu, onun aşırı sol kanadını oluşturacaktır. Ama, kendi kendini kurtarmakta daha yetenekli bir duruma geldiği ölçüde, proletarya, ayrı bir parti oluşturur, ve kapitalistlerin temsilcilerini değil, kendi öz temsilcilerini seçer. Öyleyse, genel oy hakkı, işçi sınıfının olgunluğunu ölçmeyi sağlayan göstergedir. Bugünkü devlet içinde bundan daha çok hiçbir şey olamaz ve hiçbir zaman da olamayacaktır; ama bu kadarı da yeter. Genel oy hakkı termometresinin, emekçiler için kaynama noktasını göstereceği gün, onlar da, kapitalistler gibi, ne yapmaları gerekiyorsa onu yapacaklardır.” (Engels, Ailenin, Özel Mülkiyetin ve Devletin Kökeni, Seçme Yapıtlar III, s. 401-402.)

[2*] 2009 yerel seçimlerine göre ise, 12 Haziran seçimlerinde AKP’nin oyları 6 milyon 112 bin artmıştır. Diğer sağ partilerin (MHP dahil) kaybettikleri oy miktarı ise, 4 milyon 450 bindir. Buna göre, AKP’nin gerçek oy artışı 1 milyon 662 bindir.
Buna karşılık olarak 2009 yerel seçimlerine göre, CHP+DSP’nin oyları 868 bin ve BDP’nin oyları 62 bin artmıştır. Bunların toplam oy artışları 929 bindir. Diğer yandan geçerli oyların sayısı 3 milyon 24 bin artmıştır.
Buna göre, yeni seçmenlerin %55’i AKP’ye, %31’i CHP+DSP+BDP’ye oy vermiş görünmektedir.
Ancak bu yanıltıcıdır. Çünkü BDP pek çok yerde seçime girmediği gibi, DSP’nin 2009 yerel seçimlerinde aldığı oy büyük ölçüde Eskişehir’e aittir. 12 Haziran seçimlerinde DSP oylarının bir bölümünün MHP’ye gittiği görülmektedir. CHP’nin 2009 yerel seçimlerine göre oyları 1 milyon 917 bin artmıştır. Bu durumda CHP, yeni seçmenlerin %52’sinin oyunu alırken, AKP’nin aldığı oy oranı %45’de kalmaktadır.
Burada genel seçimler ile yerel seçimlerin “farklı” niteliklere sahip oldukları, genel seçimlerde “ideolojik ve siyasal” tercihlerin, yerel seçimlerde ise “yörel” tercihlerin belirleyici olduğu ileri sürülebilir.
Şüphesiz sosyolojik olarak bu doğrudur. Ancak bu tezi ileri sürenler, hemen her durumda “asıl olanın” genel seçimler olduğu, dolayısıyla genel seçim sonuçlarının esas alınması gerektiğini ileri sürerler. Yine de işlerine geldiği yerde genel seçim sonuçları ile yerel seçim sonuçlarını (il genel meclisi sonuçları) kıyaslayarak sonuçlar üretmeye çalışırlar.
12 Haziran seçim sonuçları, ister 2007 genel seçim sonuçlarıyla, isterse 2009 yerel seçim sonuçlarıyla karşılaştırılsın, her iki durumda da yeni seçmen kitlesinin AKP’ye yönelmediğini göstermektedir.

[3*] Bu proje, “Sosyal Riski Azaltma Projesi” kapsamında 2002 yılında Dünya Bankası tarafından başlatılan ve resmi adı “Şartlı Nakit Transferi” (“çocuk parası”) olan projedir. Proje kapsamında yapılan para yardımları, “Kadının aile ve toplum içindeki konumunun güçlendirilmesi amacıyla, doğrudan annelere yapılmaktadır”. Buna göre, “annelere”, ilköğretime devam eden erkek çocuk başına ayda 20 TL ve kız çocuk başına ayda 25 TL; ortaöğretime devam eden erkek çocuk başına ayda 35 TL ve kız çocuk başına ayda 45 TL doğrudan nakit para verilmektedir. Bugün “Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Fonu” tarafından sürdürülmektedir. (Daha geniş bilgi için bkz. Kurtuluş Cephesi, “Yaşamımızdaki Dünya Bankası”, Sayı: 117, Eylül-Ekim 2010.)
Dünya Bankası’nın AKP iktidarı dönemindeki finansal desteği sadece bununla sınırlı değildir. Dünya Bankası, “çocuk parası” için verdiği yaklaşık bir milyar dolardan çok daha fazlasını “kentsel dönüşüm projeleri”, “içme suyu rehabilitasyonu” vb. kapsamında AKP’li belediyelere, özellikle de İstanbul ve Ankara belediyelerine aktarmıştır. Dünya Bankası’nın bu “karşılıksız proje kredileri”, AKP’li belediyeler aracılığıyla müteahhitlere devredilmiş ve bu yolla inşaat sektöründe yeni bir “altın çağ” başlamasına yol açmıştır.