Bu Halkı Anlamak
     Ne Kadar Zor?

      "Emperyalist-kapitalist üretim ilişkilerinin, ülkenin iktisadi evrimi ile çatışma ve 'uyum' durumu, sınıfsal plana, oligarşinin başta proletarya olmak üzere, emekçi yığınlarla çatışması, feodallerle 'uyum'lu çatışması, köylülükle "iktisadi uyum" çerçevesinde 'uyum'u şeklinde yansır. Oligarşinin feodallerle ve köylülükle olan uyumu, ülkedeki nispi demokratik ortamın temelini oluşturur.
      Ülkedeki nispi demokratik ortam, feodallerin üst yapısal olarak varlıklarını sürdürmeleri için gerekli bir 'demokratik' ortam olduğu gibi, köylülüğe de o iktisadi 'uyum' için gereklidir.
      Tarihi gelişim içinde bu nispi 'demokratik' ortamın yaşatılmasında feodallerin varlıklarını üst yapıda devam ettirme gerekçesi, emperyalist-kapitalist üretim ilişkilerinin feodal üretim ilişkisi ile çatışmasının artması ve feodallerin tasfiyesi oranında ortadan kalkmaktadır. Ancak, bu durumdan dolayı, nispi demokratik ortamın kaldırılma durumlarında, tekelci burjuvazinin feodallere tavır alışını 'tek başına' ele almak, hele hele 'uyum' için buna başvurduğunu söylemek, son derece büyük hatadır. Böylesine bir hata içinde olmak, bizi oligarşinin yanına savurur. (Ülkemiz devrimci pratiğinde bunları gördük ve görmekteyiz.) Bugün ülkemizde nispi demokratik ortamın yaşamasının temel nedeni, köylülüğün (ve ülkemizde tarihi bir etkinliği olan şehir küçük burjuvazisinin sosyal ve siyasal olarak) iktisadi 'uyum' içinde siyasal olarak yedeklenmesindendir. Bir başka deyişle, ülkemizdeki nispi demokratik ortamın yaşamasının sınıfsal temelinde, köylülüğün ikili tavrı yatar." (İlker Akman, Mevcut Durum ve Devrimci Taktiğimiz.)

Dipnotlar
[1] “Kent yoksulları” tanımı doğru bir tanım değildir. Sadece olguyu açıklamak için sosyolojiden ödünç aldık.
[2] Tüm "neo-liberaller"in "medya" söylemi ile, seçim dönemlerinde "seçim ekonomisi uygulanmayacağına" ilişkin hurafe, bu seçimlerde de gerçekleşmemiştir. AKP "kesenin ağzını" açmıştır. Seçim sonrasında pek çok "neo-liberal solcu" ekonomist, seçim öncesinde AKP'nin tarıma ve köylüye yönelik "seçim ekonomisi"nin sayısal verilerini yazmaya koyulmuşlardır. Şöyle yazılmaktadır: "Örneğin 2006'nın ilk yarısında sadece 1 milyar YTL'lik doğrudan gelir desteği ödemesi yapılmasına rağmen bu yıl aynı dönemde 2.5 milyar yapılmış, böylece 2.7 milyar YTL'lik yıllık bütçenin neredeyse tamamı harcanmış. 2006 Mayıs'ında sadece 100 milyon YTL olan, haziranda ise hiç yapılmayan ürün destekleme ödemeleri de bu yıl mayısta 1.1 milyar YTL olmuş. 2007 ürün destekleme ödemelerine ayrılan 1.5 milyar YTL'nin 1.4 milyarı da altı ayda ödenivermiş(tir)". (Hurşit Güneş, "Seçim öncesi maliyede popülist uygulama!", Milliyet, 27 Temmuz 2007) Böylece, geçen yıl 2,4 milyar YTL olan bütçe fazlası, bu yılın ilk altı ayında 5,9 milyar YTL açığa dönüşmüştür.
[3] Dünya Bankası başkanı 1970’lerin başında şöyle demektedir: “Pek az çok zengin ve ümitsiz derecede fakir pek çok olduğunda ve aralarındaki fark kapanmaktan çok genişlediğinden artık reformun politik maliyeti ve ayaklanmanın politik tehlikesi arasında seçim yapılması gerekir. Sosyal adalet sadece ahlaki bir zorunluluk değildir. Aynı zamanda politik bir zorunluluktur da.” (Bkz. Türkiye Devriminin Acil Sorunları-I.)
[4] Güngor Uras, 2003 yılında Karaman'ı şöyle anlatıyor:
      "Karaman'da irili ufaklı 20 bisküvi fabrikası, 8 makine fabrikası, 4 ambalaj fabrikası, 1 hijyenik üretim tesisi, 1 kâğıt peçete tesisi, 4 yem, 6 bulgur fabrikası, 1 otomotiv yedek parça fabrikası, 1 çimento, 3 tekstil, 1 cips, 1 boya fabrikası var. Niğde'ye girerken yolun iki tarafındaki tarlalar göz alabildiğine lahana tarlası.... Organize sanayi bölgesinde de 70 büyük fabrika var. Sanayi Odası Başkanı Yılmaz Özcihan 93 ülkeye ihracat yaptıklarını söylüyor. Karaman'daki makine fabrikaları, yabancı ülkelere anahtar teslimi, bisküvi, gofret, çikolata, kek, çiklet, cips fabrikası üretiyor, kuruyor.
      Hasan Çimen, 100 dönümde 1100 ağaçtan 400 ton elma aldığını söylüyor. Niğde'de elmacılık ölürken, Karaman Türkiye'nin en fazla elma yetiştiren bölgesi olmuş. Yılda 500 bin ton elma yetiştiriyorlar. Bifa, İtalyanlardan bodur elma fidanı getirerek aynı modern teknik ile dış pazar için elma üretimine başlamış. Herkes memnun da fasulye ve nohut üreticileri mutsuz. Ekinözü'den Yaşar Kalkancı, 'Her evin önünde 4-5 römork dolusu 'ak fasulye' ve 'nohut' fiyat bekliyor. Irak ve İran'a ihracat durduğundan fiyatlar maliyeti kurtarmıyor' diyor." (Milliyet, "Karaman'da elma kadar para var", 6 Eylül 2003.)
[5] Mahir Çayan yoldaş, yeni-sömürgecilik yöntemleriyle ortaya çıkan nispi refah ve suni dengeyi şöyle tanımlar: "... bu yeni-sömürgecilik metodu, bir yandan emperyalizmin ülkeye iyice yerleşmesi (yani emperyalizmin sadece dışsal bir olgu değil aynı zamanda içsel bir olgu haline gelmesi) sonucunu doğururken, öte yandan geri-bıraktırılmış ülkelerde, geçmiş dönemlere kıyasla, izafi olarak -feodalizmin etkin olduğu, eski sömürgecilik dönemine kıyasla- belli ölçülerde pazarın genişlemesine paralel olarak toplumsal üretim ve nispi refahı artırmıştır.
      Bunun sonucu olarak, geri-bıraktırılmış ülke içindeki çelişkiler görünüşte yumuşamış (feodal döneme kıyasla) halk kitlelerinin düzene karşı tepkisi ile oligarşi arasında suni bir denge kurulmuştur. Emperyalist işgal gizlendiği için -emperyalizm aynı zamanda içsel bir olgu haline geldiği için- halk kitlelerinin milliyetçi tepkileri, gavura alerjisi nötralize olmuştur."
[6] Ece Temelkuran, "Deniz'le dalga Deniz'de dalga", Milliyet, 27 Temmuz 2007. (Yazıda "umut" yerine "bulut" yazılıdır.)