Seçimler
     Bir Aldatmaca mı?

	Nüfüs	Seçmen Sayısı	Artış Miktarı	Kullanılan Oy
1977	41.769.000	21.207.303	4.409.139	15.358.210
1983	47.853.000	19.767.366	-1.439.937	18.238.362
1987	52.564.000	26.376.926	6.609.560	24.603.541
1991	57.262.000	29.979.123	3.602.197	25.157.089
1995	61.737.000	34.155.981	4.176.858	29.101.469
1999	66.293.000	37.495.217	3.339.236	32.656.070
2002	69.626.000	41.407.027	3.911.810	32.768.161
2007	73.875.000	41.465.000	57.973

      Bu tabloda tipik olan, 1977 ve 2002 seçimleridir. 1977 seçimlerinde "mükerrer oy" kullanıldığı o dönemde herkesin çok iyi bildiği bir olaydır. Öyle ki Erbakan’ın kardeşi Akgün Erbakan 1977 seçimlerinde "mükerrer oy" kullandığı için tutuklanmıştır. 2002 seçimlerinde ise, 1999 seçimlerine göre seçmen sayısındaki 3,9 milyonluk artışa karşın oy kullananların sayısı aynı kalmıştır.[4]
      Şüphesiz burada "mükerrer oy" sayısını saptamak olanaklı değildir. Ancak ortaya çıkan gerçek, seçim sonuçlarının oligarşik yönetim tarafından "halkın takdiri" olarak kabul edilmediği, gerektiğinde kullanılmak üzere dört milyona yakın seçmenin "el altında" tutulduğudur.
      Bu olgu, "seçimlerin aldatmaca" olduğunun, halkın "demokratik hakkı"nın denetim altında bulundurulduğunun, istenmeyen seçim sonuçlarının il ve ilçe seçim kurullarında kolayca değiştirilebileceğinin açık kanıtıdır.
      Seçimlerin çok açık gerçeklerinden bir diğeri ise, seçim çalışmalarının önemli bir paraya ihtiyaç duyduğudur. Parasal kaynakları daha çok olan partilerin çok daha yaygın bir propaganda yapabildiği her türlü tartışmanın dışındadır. Bu da, seçim çalışmalarında harcanan paraların "kaynağı"nı, bu "kaynağa" olan "diyet borcu"nun nasıl oluştuğunu açıklar.
      Evet, halk, "seçimler bir aldatmacadır" denildiği için değil, ama doğrudan seçimlerin denetimini değişik yollarla sağlayan oligarşik yönetim tarafından "aptal" yerine konulmaktadır.
      Bu gerçekler karşısında devrimcilerin yapması gereken, "seçimler bir aldatmacadır" sloganının içeriğini doldurmaktır.
      2007 seçimleri, soldaki "klasikleşmiş" söylemlerin ve "taktiklerin" bir kez daha sergilendiği bir seçim olmaktan öteye geçmemektedir. "Farklı" denilebilecek tek olgu, her türden "sol"un "bağımsız aday"lar düzeyinde seçimlere katılmaya çalıştığı, DTP aracılığıyla parlamentoda "temsil" edilmeyi "somut amaç" haline getirdiğidir. Kısacası, 2007 seçimleri, bir bakıma "sol"da "Çetin Altanlaştıramadıklarımız"ın saf değiştirdiği bir seçim olacaktır.

Dipnotlar
[1] Yaşanılan süreç, kimilerinin “liberal sol” adını verdikleri bir legalist sol oluşum da ortaya çıkarmıştır. Bu “liberal sol”, düzenin yasallığı içinde seçimlere katılma “hak”kını elde etmiş diğerleriyle (EMEP, SİP-TKP) her koşul altında seçimlere katılınmasını savunmakla birlikte, aynı zamanda ne yapıp yapıp meclise girmeyi varlık koşulları haline getirmişlerdir. Şimdilik bu meclise girme “amaçlı” legalist tutumu bir yana bırakmak gerekmektedir.
[2] Elbette geçmiş dönemlerin solu ile bugünün “sol”u arasında önemli farklılıklar vardır. Örgüt adları aynı kalmakla birlikte, bu farklılık her kesimde belirgindir. Geçmişte her tutumlarını, söylemlerini Marksist-Leninist yazından “gerekçelendiren” sol, bugün tümüyle pragmatist bir yöne savrulmuştur. Geçmişte revizyonistler ve pasifistler, seçimlere katılma tutumlarını Lenin’in “Sol Komünizm” kitabından gerekçelendirmeye çalışırken, bugün bunlar anımsanmamaktadır. Bu da solda legalizmin “olağanlaşması”ndan başka bir şey değildir.
[3] Demirel’in 1977 ve 1980 sürecinden çıkardığı “ders” de budur. Demirel yaklaşık bir yıldır seçimlerin öne alınması yönünde konuşmalar yapmıştır. Buna ilişkin temel gerekçesi, Türkiye’de siyasal iktidarların dördüncü yılında yıprandığı, toplumsal tepkilerin yoğunlaştığı, “tansiyonun” yükseldiğidir. Açıkça Demirel, halkın yükselen tepkilerinin pasifize edilmesi, “tansiyonun” düşürülmesi için seçimlerin öne alınmasını tavsiye etmiştir.
[4] Kurtuluş Cephesi’nin Kasım-Aralık 2002 tarihli 70. sayında yayınlanan “Sakıp Sabancı’sız Seçimlerin Sayısal Sonuçları Üzerine” yazımızda bu konuya ayrıntılı olarak yer vermiştik. Fazlaca “itibar” görmediği ortadadır.