Silahlı Propaganda :
     Bir Politik Mücadele Biçimi

        “Proletaryanın sınıf savaşı ideolojik, ekonomik ve politik olmak üzere üç cephede birden cereyan eder. Burjuva ideolojisine ve sapıtmalarına karşı, proletaryanın devrimci savaşı ideolojik bir savaştır; işçi ve emekçi sınıflarının hayat ve çalışma şartlarını düzeltme şeklinde günlük mücadelesi ekonomik mücadeledir. Direkt gerici sınıfların yönetimini hedef alan mücadeleler ise politik savaştır (...) İhtilâlci parti, bu üç cephede, her cephenin imkanlarını en iyi şekilde harekete geçirerek savaşan partidir.” (1*)

        “Teori, kitlelerin arasına girdiği andan başlayarak, maddi bir güç haline gelir.” (2*)

        “Politika ekonominin yoğunlaşmış ifadesidir. Politikanın ekonomiye nazaran önceliğini kabul etmemek olmaz. Aksini düşünmek, Marksizmin ABC'sini unutmak olur.” (4*)

        “Rusya'da, ilk bakışta, otokrasinin boyunduruğu, sosyal-demokrat örgütle, işçi örgütlenmesi (sendikal örgütlenme) arasındaki her türlü farkı silmektedir, çünkü her türlü işçi dernekleri ve her cinsten devrimci kurumların kuruluşu yasaklanmıştır ve ekonomik mücadelenin başlıca belirtisi ve silahı olan grev, adi bir suç sayılmaktadır. Böylece bizdeki durum, ekonomik mücadeleyi yürüten işçileri bir yandan politik meselelerle uğraşmaya 'iterken', öte yandan sosyal-demokratları da, trade-unionculuk (sendikalizm) ile sosyal demokrasiyi birbirine karıştırmaya 'itelemektedir.'” (5*) (abç)

        “Sosyal-demokrasinin politik mücadelesi, işçilerin işverenlere ve hükümete karşi ekonomik mücadelesinden çok daha geniş ve karmaşık bir mücadeledir. Aynı biçimde (ve bundan ötürü) devrimci bir partinin örgütlenmesi, işçilerin ekonomik mücadele için örgütlenmesine kıyasla bambaşka birşey olmalıdır.” (6*) (abç)

        “Gerçekte, gözünüzün önünde, yüzde doksandokuz 'işverenlere ve hükümete karşı mücadele'ye gömülmüş olan kimseleri getiriniz. Bunlardan bazıları, eylemlerinin bütün süreci boyunca hiçbir zaman daha karmaşık bir devrimciler örgütünün gereğini düşünmek zorunluluğunu duymayacaktır. Başkaları, belki de, oldukça geniş ölçüde dağıtılan Bernstein'cı literatüre rastlayacaklar ve bunun etkisi altında 'her günkü can sıkıcı mücadelenin' ileriye doğru akışının derin anlam taşıdığı inancına varacaklardır. Başkalarıda belki dünyaya 'proletarya hareketiyle sıkı ve organik bağlar kurma', sendika hareketiyle sosyal-demokrat hareket arasında bağlar kurma örneği vermek için teşhir edici bir fikre kapılacaktır.” (7*) (abç)

        “Bir örgütlenme çabasından çıkan dersler:
        Biz DY siyasetini benimseyen bir grup devrimciyiz. Anadolu'daki küçük bir kasabada 250 kadar işçiyi devrimci bir sendika adına örgütleme çabasında bulunduk. Bu çalışmalarımızdan çıkan dersleri Devrimci Yol' da yayınlarsanız yararlı olacağı inancındayız (...)
        Bu çalışmalaradan şu dersleri çıkarmak mümkündür.
        Devrimci sendikacılıkla en geniş kitle çalışması içinde en dar kadro çalışmasını hayata geçirmek için uzun bir siyasi çalışmayı gerektiriyor.
        Patron ispiyoncularının ve uşaklarının cezalandırılması ve cezalandırılanların yakalanmaması, pasifleştirilmiş işçi kitlesine bir güven kazandırıyor. Kendi içlerinden patrona karşı olanlar bunu açık söyleme cesaretini buluyorlar. Öncü işçilerin örgütlenme taleplerini benimsiyorlar. Patron ve uşaklarına ve faşistlere karşı öncü işçilerin koydukları eylemlere aktif olarak katılıyorlar.” (9*)
        “En geniş halk yığınları içinde militan bir mücadele anlayışı ile yürütülecek örgütlü ve sistemli mücadele... BUGÜNÜN SORUNU budur.” (10*)

        “Ekonomik mücadelenin siyasi ajitasyon için en geniş ölçüde uygulanabilen bir araç olduğu yolundaki, bizim görevlerimizin bugün ekonomik mücadelenin kendisine siyasi nitelik kazandırma vb. yolundaki iddialar yalnız siyasi bakımdan değil, örgüt bakımından da görevlerimizin dar, sınırlı bir anlayışı yansıtır. 'İşverenlere ve hükümete karşı ekonomik mücadele' bütün Rusya'yı kucaklayan merkezi bir örgütü hiç de gerektirmez ve bu yüzden de bu mücadeleden, siyasi muhalefetin protestolarını ve öfkenin belirtilerini genel bir taarruz içinde birleştirecek olan bir örgüt hiçbir zaman doğamaz. Bu anlaşılır bir şeydir: Bir örgütün karakterini, doğal ve kaçınılmaz olarak tayin eden şey, o örgütün eyleminin muhtevasıdır.” (11*) (abç)

        “Silahlı propagandanın dışındaki öteki politik, ekonomik, demokratik mücadele biçimleri silahlı propagandaya tabidir ve silahlı propagandaya göre biçimlenir. (Tali mücadele biçimleri temel mücadele biçimine göre şekillenir. Yani silahlı propaganda metodlarına göre şekillenir.)” (13*)

        “Partinin yürüttüğü mücadelede ideolojik, ekonomik-demokratik ve politik mücadeleden bir tanesinin diğerlerine göre temel ve tali oluşundan bahsedilebilir (...) Politik mücadelede ise bunun (yığınların devrim saflarına kazanılmasının) çeşitli biçimlerden bir tanesi temel mücadele biçimi olarak ifade edilir. Örneğin yayın bildiri, yürüyüş ve diğer silahlı eylem biçimlerinin tümü ilke olarak reddedilmez ve ilke olarak tüm mücadele biçimleri örgütlendiriliken yürütülen mücadelede silahlı olan ya da olmayan biçimlerden biri temel olarak ele alınır. Burada politik mücadelenin bir biçiminin diğer biçimine karşı temel olduğu ifade edilirken temel-tali ilişkisi politik mücadelenin biçimleri arasındadır. Özetle ifade edersek, ekonomik-demokratik, ideolojik ve politik alanlardaki mücadelelerden birinin diğerine göre temel alınıp alınmamasından söz edilebilir. Buna karşılık politik mücadele biçimlerinden birinin diğer ekonomik-demokratik veya ideolojik mücadeleye göre temel olup olmadığından söz etmek düpedüz saçmalıktır. Kavram karışıklığından başka şey değildir (elma ile ekmeği kıyaslamak gibi bir şeydir).” (14*)(abç)

        “Baştan başlayalım. Mücadele biçimleri sorununun incelenmesinde her Marksistin isteyeceği başlıca şeyler nelerdir? Önce hareketi belli bir özel mücadele biçimine bağlamayan Marksizm, sosyalizmin bütün ilkel biçimlerinden ayrılır. Her çeşit mücadele biçimini kabul eder; onları 'icat' etmez, sadece genelleştirir, örgütler, hareketin akımı içinde kendiliğinden doğan devrimci sınıfların mücadele biçimlerine bilinçli ifadeler verir. Bütün soyut kalıpların ve öğreti reçetelerin can düşmanı olan Marksizm, hareket geliştikçe, kitlelerin sınıf bilinci büyüdükçe ekonomik ve politik buhranlar keskinleştikçe sürekli olarak yeni, değişik savunma ve saldırı yöntemleri doğuran ilerleme halindeki kitle mücadelesi karşısında dikkatli bir tavır alınmasını gerektirir.” (16*)(abç)

        “Akla uygun olmak koşuluyla, bütün mücadele araçlarını, bütün mücadele plan ve yöntemlerini ilke olarak kabul etmekle, belirli bir siyasi anda sıkı sıkıya uygulanan bir plan gereğince hareket yönünü tayin etme gereğini birbirine karıştırmak; eğer taktikten söz ediyorsak, bütün tedavi yöntemlerinin tıp tarafından tanınması ile belli bir hastalığa belli bir tedavi yönteminin uygulanması gereğini birbirine karıştırmaya eşittir.” (17*)

        “Marksizm çarpışma biçimleri sorununin salt tarihsel bir incelenmesini gerektirir. Bu sorunu somut tarihsel durumdan ayrı olarak ele almak, diyalektik maddeciliğin esaslarının yeterince kavranmadığını gösterir. Ekonomik evrimin değişik aşamalarında, siyasal-ulusal-kültürel canlı koşullardaki değişmelere bağlı olarak değişik mücadele biçimleri ortaya çıkar, bunlar başlıca çarpışma biçimleri olurlar; bununla ilgili olarak ikinci derecede, tamamlayıcı mücadele biçimleri de değişir. Evrimin belli bir aşamasında belli bir hareketin somut durumunun ayrıntılı bir incelenmesini yapmadan bazı özel mücadele araçlarının kullanılıp kullanılmayacağı sorusuna 'evet' ya da 'hayır' diye karşılık vermek Marksist görüşten büsbütün ayrılmak demektir.” (18*)

        “Silahlı propaganda askeri değil, politik mücadeledir. Ferdi değil, kitlevi mücadele biçimidir. Yani silahlı propaganda, pasifistlerin iddia ettiği gibi kesin olarak terörizm değildir. Bireysel terörizmden amaç ve biçim olarak farklıdır. Silahlı propaganda belli bir devrimci stratejiden hareketle, emekçi kitlelere elle tutulur, gözle görülür, maddi ve somut eylemlerden hareketle, soyuta gider. Maddi olaylar etrafında siyasi gerçekleri açıklayarak, kitleleri bilinçlendirir, onlara politik hedef gösterir.” (19*)

        “Her mücadele biçimi, kendisine uygun bir tekniği ve uygun mekanizmayı gerektirir. Nesnel koşullara göre parlamenter mücadele başlıca mücadele şekli haline geldiği zaman partide kaçınılmaz olarak parlamenter mücadele mekanizmasının karakteristik çizgileri daha güçlü bir biçimde ortaya çıkar. Buna karşılık nesnel koşullar, yığınların mücadelesi siyasal grevler ve başkaldırmalar şeklinde ortaya çıktığında proletaryanın partisi, bu mücadele biçimlerine 'hizmet edecek' bir 'mekanizma'ya sahip olmalıdır. Söylemeye gerek yok ki, bu parlamenter mekanizmalardan farklı olarak biçimlendirilmiş özel bir 'mekanizma' olacaktır.
        Öte yandan, sadece proletarya değil, her sınıfın politik bakımdan yönetici öncülerinin bileşimi, hem bu sınıfın durumuna, hem de mücadelenin temel biçimine bağlıdır.” (20*)(abç)

        “Siyasi gerçekleri teşhir etmenin temel kürsüsü gazetedir.” (22*)(abç)
        “Canlı siyasi çalışmaya başlamanın biricik yolu, canlı siyasi ajitasyondur. Bunu da sık sık çıkan ve düzenli bir biçimde dağıtılan bütün Rusya için bir gazetemiz olmayınca sağlayamayız.” (23*)(abç)

        “Sadece gazeteyi dağıtma eylemi kitlelerle fiili bağın kurulmasına yardımcı olur.” (24*) (abç)
        “Gazetenin temsilciler ağı gerekli duyduğumuz örgütün iskeletini oluşturacaktır.” (25*)(abç)

        “Bütün Rusya için bir siyasi gazete planı, hergünkü olağan çalışmayı bir an bile unutmadan, ayaklanmaya hemen bütün yönlerden hazırlanmak için en pratik plandır.” (26*)(abç)

        “Demokratik hak ve özgürlüklerin kullanılmadığı -rafa kaldırıldığı- daha doğru deyişle oligarşi tarafından kullanılmasına 'izin' verilmediği, ordusu, polisi ve diğer güçleri ile emekçi kitlelere tam bir tenkil politikasının izlendiği bütün geri-bıraktırılmış ülkelerde, bu tip klâsik 'kitle çalışması' ile ekonomik ve demokratik mücadeleyi, politik mücadeleye dönüştürmek isteyen örgütler, düşmanın askeri üstünlüğü ve baskısı karşısında, güçsüzlüğe düşecekler, giderek de iyice sağa kayacaklardır.
        Bu yol, 'oligarşik diktatörlük ile halktan gelen baskı arasında kurulmuş olan suni dengeyi bozacak yerde onu devam ettirecektir.' (Che)” (27*)

        “Oligarşi ile halkın düzene karşı memnuniyetsizlik ve genellikle bilinçsiz tepkileri arasında kurulmuş olan suni dengeyi bozmanın, kitleleri devrim safına çekmenin temel mücadele metodu silahlı propagandadır.” (28*)
        “Silahlı propagandanın temel mücadele biçimi olması ve de halkın devrimci öncülerinin savaşı, Marksizm-Leninizmin evrensel tezlerinin bu somut tarihsel durumun pratiğine uygulanması sonucu ortaya çıkmış olan, bütün emperyalist hegemonya altındaki ülkelerin proletar devrimcilerinin bolşevik çizgisidir.” (29*)

        “Parlamenterizm bir eylem biçimidir, gazetecilik bir başka eylem biçimi. Her iki durumda muhteva proleter devrimci olabilir ve birinci alanda olduğu gibi, ikincide de kadrolar gerçekten devrimci iseler, gerçekten proletaryanın yığın partisinin üyeleri iseler, öyle olmalıdır.” (30*)

        “Propaganda hem dıştan, yani ulusal sivil örgüt içinde; hem de içten, yani gerillanın bağrından yapılmalıdır. Birbirine sıkıca bağlı bu iki propagandayı koordine etmek için, yalnız bir tek yönetici organizma bulunmalıdır.
        Kurtarılmış bölgenin dışında yer alan sivil örgütlerden başlayan ulusal tipteki propaganda, gazeteler, bültenler ve bildiriler yoluyla yapılmalıdır. En büyük gazeteler, ülkenin genel sorunlarıyla uğraşacak ve gerçeğin eninde sonunda daima halka yararlı olduğu ilkesini unutmaksızın kamuoyunu, gerilla güçlerinin kesin durumundan haberdar edecektir.” (32*)
        “Makalelerde, daima silahlı hareketin amaçları açıklanmalıdır.” (33*)

        “Devrim hareketinin büyük parolaları (sloganları ve amaçları) açıklanmalıdır: Elverişli bir anda genel grev parolası, direniş güçlerine (gerilla) yardım, birlik parolaları vb.” (34*)

        “Klâsik politik kitle mücadelesi ile silahlı propaganda birbirini izler ve birbirinin içinde, birbirine bağımlıdırlar, herbiri diğerini karşılıklı etkiler.” (35*)