Süleyman Çelebi'nin
     Vesilet-ün Necât'ı (Kurtuluş Yolu):
     Mevlit

        "... 'Halkın değer yargılarına karşı tutum ne olmalıdır'. Marksistler açısından gayet net olan bu konunun böylesine gündeme girmesine sebep olan şey, taktik adına cemevlerinden başlatılan bir serüvenin camilere kadar uzanmış olmasıdır...
        Dine karşı tutum ne olmalıdır: Şunu tekrar etmekte yarar görüyoruz; 'Din halkın afyonudur'. Bu, bütün çıplaklığıyla kendisini kabul ettirmiş bir tezdir. Dolayısıyla, dinin her fırsatta, nasıl afyon olarak kullanıldığını kitlelere kavratmaya çalışırız. Ama bunu yaparken yöntemlerimizi iyi seçeriz. Örneğin semah ve mevlid organizasyonları yaparak dinin afyon olduğunu 'kavratmaya' çalışmayız. Çünkü bu, bir komedi olur. Ayrıca biz ateist olduğumuzu yani tarnıya inanmadığımızı söyleriz. Fakat halkın dini inanç özgürlüğüne de saygı duyarız... Ama hiçbir zaman inanç özgürlüğüne saygı duymaktan dinsel organizasyonları bizzat kendi ellerimizle gerçekleştirmeyi algılamayız. Aksi takdirde bu, devlete bağlı Diyanet İşleri Başkanlığı bulunan bir ucube laiklik olur.
        Kitlelerin geri yönleriyle uzlaşmak anlamına gelen ve kitle çizgisi olarak uygulanan bu taktiklerin (!) tek bir adı vardır: Kitle kuyrukçuluğu. Pragmatist yaklaşımın vardırdığı sonuçlardan birisidir. Amaçları ile uygunluğu kulak arkası yaparak her yönteme pragmatist bir tarzda başvurursak bu doğru olmaz. Ve her şeyi 'taktik yapıyoruz' ile geçiştiremeyiz. Devrimci hareket, 'taktik hevalım' söylemleriyle katliamlara dahi vardırılan yöntemleri unutmamıştır...
        Bir yandan Gazi Mahallesi gibi ilerici bölgelerde devrimci partilerin pankartlarının açılmasına karşı çıkan ve diğer yandan Mahirlerin ruhunu camilerde 'Şadeden' bir kitle çizgisi devrimcilerin ve komünistlerin benimsemesi gereken kitle çizgisi değildir." [2*]

        "Sol kitabi olduğu için halkın gelenekleri karşısında sekter, tarihi karşısında yoksayan bir durumdadır. Ne var ki, sahiplenmede olmadığı gibi, sekterliğinde bile tutarlı değildir. Bir mevlüt olayı solun bu konudaki çarpıklığını olanca çıplaklığıyla ortaya çıkarmıştır. Oportünisti, reformisti koro halinde 'mevlüt okutmayı' eleştirmeye soyunmuştur. Ama teorideki tüm tersi iddialarına, pratikteki keskinliklerine rağmen esasında bu geleneklerin bir biçimiyle de içindedirler. Mesela, şehitlerine mezar yapıyor herkes. Peki nereden gelmiş bu gelenek? Şu dini gelenektir, bu islamcılara prim vermek olur diyenler niye ölülerini yakmayı düşünmüyorlar mesela? Ya da mesela cenazelerini camiye, cemevine uğratmadan kaldırsalar! Hatta bayram mı oldu, 'ne bayramı, bunlar yutturmacadır' diye ilan verseler! Bu konuda yazılıp çizilenlere bakılınca aslında o mantığın doğal sonucu böyle davranmaları gerekiyor. Ama böyle de davranamıyorlar.
        Şehitler verildiğinde çeşitli kurumlar düzeyinde başsağlığına gidilmiyor mu? 'Başsağlığı dileme' nereden gelmiş? Dahası herkesin şöyle ya da böyle dilindeki 'şehitlik' mertebesinin kökeni nedir acaba? Nereden çıkmıştır? Bunların olduğu yerde mevlüdün tartışılması bir çarpıklık değil de nedir? Ve yine bir başka çarpıklık. Bu ülkede sol, yıllardır şu ya da bu biçimde cemevlerine gitmiştir. Cemevine gidince birşey yok. Camiye gidince sorun oluyor. Tutarlılık bunun neresinde? Marksist-Leninist teori bunun neresinde?
        Aslında bunlara böyle çok keskin karşı çıkanlara bakıldığında çoğunun ne şehitlerle alakası vardır, ne halkla. Tüm keskinliğine rağmen bedel ödeyen bir mücadele hattından uzaktır. Esasında ölmeye, öldürmeye karşıdır. Şehitliğe karşıdır. Mesela Ölüm Orucuna karşıdır. Alevi geleneği diye kızıl banta karşıdır. O yüzden de söyledikleri halk gerçeğinden, mücadele gerçeğinden uzaktır, daha çok kitabidir." (abç) [3*]

        "Şunu herkes görmek zorundadır: Marksizmi kendi kültürünle, geleneklerinle yoğuramazsan, kendi halkınla Marksizmi buluşturamazsın.
        Evet biz, mevlüt de yaparız, kurban da keseriz. Biz halkız. Eleştirenler o kadar meraklıysa onlar da 'din afyondur' toplantıları yapabilirler. Biz başka türlü komünistleriz. Onların komünistlikleri halkın dışında, bu ülkenin işçi sınıfının da dışında soyut bir komünistliktir. O kafayla halka gittiklerinde ya dıştalanırlar ya da dıştalanmamak için halkın gelenekleri karşısında 'doğru' bulduğunu da, yanlış bulduğunu da söyleyemeyen bir oportünizme sığınırlar. İki yüzlü davranırlar.
        Aile, evlilik. Evet feodal kurumlardır. Pekala böyle diye devrimciler bunları bir kalemde silip atabilirler mi? Bakirelik, evet bu da feodal bir gelenek, doğru. Ama bunun karşısına burjuvazinin 'birlikte yaşama' adı altında meşrulaştırdığı yoz, çarpık ilişkileri mi koyacağız? Bu değerlerde, geleneklerde ahlâkı, namusu, çıkarsız paylaşımı, kolektivizmi içeren yanlar, bizim de değerlerimizdir. Savunmak, sahiplenmek, bu kurum ve geleneklerin gerici yanlarını böyle bir yaklaşım içinde değiştirmek durumundayız." (abç) [4*]

        "Yani o bildikleri komünistlerden değilim. Toplumsallıktan yanayım. Doğanın ve toplumun tahrip edilmesine karşıyım. Bana göre mevcut rejimler doğayı da toplumu da tahrip etmişlerdir. Buna hangi ideoloji derseniz deyin, ben o ideolojidenim."

        "Burjuvazi tarihte son derece devrimci bir rol oynadı.
        Burjuvazi, üstünlüğü ele geçirdiği her yerde, bütün feodal, ataerkil, romantik ilişkilere son verdi. İnsanı 'doğal efendiler'ine bağlayan çok çeşitli feodal bağları acımasızca kopardı, ve insan ile insan arasında, çıplak özçıkardan, katı 'nakit ödeme'den başka hiçbir bağ bırakmadı. Dinsel tutkuların, şövalyece coşkunun, darkafalı duygusallığın en ilahi vecde gelmelerini, bencil hesapların buzlu sularında boğdu. Kişisel değeri, değişim-değerine indirgedi, ve sayısız yokedilemez ayrıcalıklı özgürlüklerin yerine, o tek insafsız özgürlüğü, ticaret özgürlüğünü koydu. Tek sözcükle, dinsel ve siyasal yanılsamalarla perdelenmiş sömürünün yerine, açık, utanmaz, dolaysız, kaba sömürüyü koydu.
        Burjuvazi, şimdiye dek saygı duyulan ve saygılı bir korkuyla bakılan bütün mesleklerin halelerini söküp attı. Doktoru, avukatı, rahibi, şairi, bilim adamını kendi ücretli emekçisi durumuna getirdi.
        Burjuvazi, aile ilişkisindeki duygusal peçeyi yırtıp attı ve bunu salt bir para ilişkisine indirgedi."

        "Felsefe pratiğin ana görevi tek sözle özetlenebilir: Doğru kavramlarla düzmece kavramları bir çizgiyle ayırmak... Felsefe, kavgasını neden kavramlarla yapar? Bilimsel ve felsefesel akılyürütmelerde kavramlar, bilgi ileten araçlardır. Ama, siyasal, ideolojik ve felsefik savaşta kavramlar hem silah, hem de uyuşturucu bir maddedir. Kimi zaman tüm sınıf çatışmaları bir kavramın bir başka kavramla savaşı olarak dilegetirilebilir. Belli kavramlar birbirleriyle gerçek düşmanlar gibi savaşırlar. Daha başka kavramlar da yarının bilinmeyen savaşlarını hazırlamaktadırlar. Felsefe, çok soyut konularda bile savaşını kavramlarla sürdürür. Bu savaş, belki de küçük anlayış ayrılıkları üstündedir. Ama her zaman, yalan söyleyen kavramlara karşı doğruyu bildiren kavramlar için yapılır. Lenin, Ne Yapmalı? adlı yapıtında, küçük görüş ayrılıkları üstündeki tartışmaları kınayanları uzak görüşlülükten yoksun bulunmakla suçlar, sosyal-demokrasinin alınyazısının şimdi küçük görünen bu düşünce ayrılıklarının yıllarca sonra güçlenmelerine bağlı olabileceğine dikkati çeker. Kavramlarla yapılan felsefik savaş, siyasal savaşın bir parçasıdır."