Gezi Direnişi sonrasında ortaya atılan ve herkesin dilinden düşürmediği bir “motto” haline gelen bu sözler, Gezi Direnişi’ne ilişkin yapılan her tahlilde, Gezi Direnişi’nin “etkileri” üzerine yapılan her konuşmada sıkça kullanılır oldu. Öylesine sıkça kullanılır oldu ki, hemen herkes bu “motto”yu bir gerçek olarak “algı”lamaya başladı.
      Diğer yandan, “eski” söylemlerde sıkça kullanılan (ve hala da kullanılmaya devam eden) “dün dün ile gitti cancağızım, şimdi yeni şeyler söylemek lazım” tekerlemesinde olduğu gibi, burada da “eski/yeni”nin ne olduğuna ilişkin somut gerçeklerden fazlaca söz edilmemektedir.
      Türkiye’de bir şeyler değişiyor. Buna kuşku yok. Heraklitos’tan bu yana, “aynı ırmakta iki kez yıkanılamaz” gerçeği biliniyor. Popülize edilmiş (ve içeriği tümüyle boşaltılmış) sözle, “değişmeyen tek şey, değişim” olduğu da inanç sistemleri içinde yerini almış durumda. Böyle olunca Gezi Direnişi’nden sonra da bir şeylerin değiştiğini söylemek için “alim” olmak gerekmez.
      Bu “motto”yu seven ve bolca kullananlar açısından “hiçbir şey eskisi gibi olmayacak” bölümü, “bir şeylerin” değiştiğini, ama neyin değiştiğinin/değişeceğinin bilinmediğini göstermiştir. Ortaya çıkan herhangi bir siyasal gelişmenin, çok kolaylıkla bu “motto”nun “kanıtı” olarak kullanılabilmesinin nedeni de bu bilinemezliktir.
      Evet, Gezi Direnişi sonrasında Türkiye’de bir şeyler “değişti”. Ama sanıldığı gibi, mevcut siyasal iktidara ilişkin “şey”lerden daha çok, herşeyin “değişeceği”ni düşünen ve inanan kesimlerde “bir şeyler” değişti. Bunun en tipik örneği, SİP-TKP’sinin “karpuz” gibi ikiye bölünmesi oldu.
      SİP-TKP’sinin “birden bire” tam ortadan (“fifty-fifty”) ikiye bölünmesi “kamuoyu”nu şaşırttı. Elbette SİP-TKP’sinin içinde neler olduğunu az çok bilenler için bu durum şaşırtıcı değildi. Ama “kamuoyu”, bölünme olayının ilan edilmesiyle birlikte sürecin sonuçlarını görebildiğinden “şaşkınlık” normaldi. “Anormal” olan, kendi “kadrolarını” “sterilize” bir ortamda barındırmaktan “gurur” duyan ve “sterilizasyon”u başlı başına bir “örgütlenme anlayışı” olarak savunan bir legalist partinin, “steril ortamda” nasıl “mikrop” kaptığıydı.
      SİP-TKP’si, bugün itibariyle (moda sözcükle “an itibariyle”) “Komünist Parti” ve “Halkın Türkiye Komünist Partisi” olarak resmen ikiye bölünmüş durumda.
      “Taraf”ların söylemlerine bakılacak olursa, bölünmenin/ayrışmanın temel nedeni, “Haziran’dan sonra” (yani Gezi Direnişi sonrasında) “ortaya çıkan toplumsal olanaklar, dinamikler” karşısında nasıl tutum takınılacağı konusundaki farklılaşmadır.
      S. Aydemir/K. Okuyan “taifesi”, “gençleşme hamlesi” sonucu “başkanlığa” getirdikleri Erkan Baş’ın ve “eskimiş tüfek” Metin Çulhaoğlu’nun başını çektiği kesimi (yeni adlarıyla HTKP), partinin “gelenek”sel “komünist” çizgisini değiştirmeye kalkışmakla itham etmektedir.
      Yıllarca “kadro”larını “sterilize” bir ortamda, özellikle de “devrimci-demokrat” adını taktıkları kesimlerle her türlü ilişkinin “yasak”landığı koşullarda tutarak “saf”lığını korumaya çalışan Aydemir-Okuyan “taifesi”, “öteki” tarafı “devrimci-demokrat”larla işbirliği yapmak ve hatta “komünist” dedikleri partiyi “devrimcileştirmek”le de itham etmektedirler.
      “Öteki” taraf, yeni adlarıyla “Halkın TKP” si, Gezi Direnişi’nin ortaya çıkardığı “dinamikleri ve potansiyeli” TKP adı etrafında örgütleyerek, “sosyalizmi toplumsallaştırmak”tan söz etmektedirler.
      Bir parça geriye dönmekte yarar vardır.
      Yıl: 6 Ocak 2006. Yer: TKP’nin yayın organı Komünist. Yazar: M. Çulhaoğlu.
      “...Türkiye’de işçi sınıfı 1989-91 döneminden bu yana bu anlamda sarsıcı bir eylemlilik içinde değildir. Dahası, üretim süreci içindeki ayrıksı konumu bir yana, işçi sınıfı şu anda ideolojik ve kültürel açıdan büyük ölçüde orta sınıflaşmıştır.” diye yazmaktadır. Ve ardından toplumu sarsacak bir eylemliliğin gerekliliğinden söz ederek, “Gerekli olan, orta sınıfların sarsılması, deyim yerindeyse ‘şok edilmesidir’.” sonucuna varmaktadır. (M. Çulhaoğlu, “Tempocu Toplum”, Komünist, 6 Ocak 2006.) Buradan da “siyasal özne”ye, yani SİP-TKP’sine bir de görev çıkarmaktadır: “Kritik kütleyi, orta sınıfları örgütlemek”.
      Açıkçası, Çulhaoğlu, Gezi Direnişi’nin “öznesi” olarak görülen ve sunulan “orta sınıfları örgütleme”nin teorisini yıllar önce yapmıştır. Bugün SİP-TKP’sinin ikiye bölünmesinde bu bakış açısı belirleyici olmuş görünmektedir.
      “An itibariyle”, Halkın TKP’si ile Aydemir-Okuyan çiftinin KP’si bir bütün olarak, yıllar boyu özenle korudukları sterilizasyon ortamında mikrobu çoktan ve içten kapmışlardır. Bunda şaşılacak bir şey yoktur. Aydemir-Okuyan ikilisinin “malı” sayılabilecek olan SİP-TKP’si, Çulhaoğlu’nu yeniden saflarına katarken, kendilerini Ekim 17 öncesinin “Lenin”i ve Çulhaoğlu’nu da “Troçki”si olarak gördükleri de kesindir. Şimdi “Troçki” Çulhaoğlu, “Leninci” Aydemir-Okuyan ikilisinin altındaki halıyı çekmiştir!
      Böylece Gezi Direnişi sonrasının ünlü “motto”su, SİP-TKP’si cenahında kendi gerçekliğini bulmuştur.
      Ama SİP-TKP’si burada yalnız değildir.
      “Hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağı”nı gösteren diğer bir örnek HDP’dir.
      Önce bir “haber”e yer verelim:

      “HDP’nin olağanüstü kongresinin divan başkanlığına Gencay Gürsoy seçildi. HDP, eş genel başkan adayları olarak Selahattin Demirtaş ile Figen Yüksekdağ’ın isimlerinin yer aldığı tek listeyle seçime gidildi. 156 delegenin kayıtlı olduğu kongrede eş genel başkanlık seçimi için ilk 2 turunda salt çoğunluk sağlanamadı. 66 delegenin oy kullandığı seçimlerin 3. turunda Eş Genel Başkanlığa Figen Yüksekdağ ve Selahattin Demirtaş seçildi. Kongrede, Onursal Başkan olarak Ertuğrul Kürkçü belirlendi.” (22 Haziran 2014)
      Bu, HDP’nin olağanüstü kongresine ilişkin olağan bir gazete haberidir. Yakından bakıldığında, ilk göze çarpan şey, 156 “kayıtlı” delegenin sadece 66’sının kongreye katıldıklarıdır. Yani “kayıtlı” delegelerin yarısından fazlası kongreye katılmamıştır. Üstelik yeni “eş genel başkanlar”, ilk iki turda kongreye katılan 66 delegenin “salt çoğunluğu”nun (33) oyunu alamamıştır. HDP’nin yeni eş genel başkanları, ancak 3. turda oy çokluğu ile seçilebilmiştir.
      Bu bir gazete vb. için olağan bir haberdir, ama aynı şey “sol” açısından sıradan bir haber olmadığı gibi, hiç de olağan değildir. Böyle olmakla birlikte, haber, “sol”da önemsizleştirilmiştir. Nedeni de, HDP’nın olağanüstü kongresinde ortaya çıkan manzara, sadece “malumu ilam”dan ibarettir.
      HDP’nin kuruluşunun ilan edildiği andan itibaren “sol”daki herkesin bildiği, “malum”u olan, “İmralı”nın talimatlarıyla BDP’nin bir bütün olarak HDP’ye katılacağıdır. HDP’nin olağünüstü kongresi, bu “malum” olanın ilamı olmuştur.
      Bu “malumat”, açık biçimde, HDP “bileşenleri”nin artık eskisi gibi birleşen oluşturamayacaklarını, kitlesel olarak BDP’nin HDP’ye katılmasıyla “bileşenler”in “tüzüksel” eşitliklerinin ortadan kalkacağıdır. Böyle de olmuştur. Bu nedenle de HDP “bileşenleri”nin çoğunluğu olağanüstü kongreye katılmamışlardır.
      HDP’nin olağanüstü kongresini “boykot” edenlerin ortak kanısı, BDP’nin HDP’ye katılmasının, “BDP’nin ideolojik, siyasi hedeflerine bağlı olarak toplumun radikal demokrasi temelinde dönüşümü için politika yapan bir kitle partisi olarak kendisini yeniden örgütlemesi” olduğu ve kararın “İmralı”da alındığıdır. “Boykotçular” da, buna karşı oldukları için kongreye katılmamışlardır. (Bu süreçte BDP listesinden genel başkanlarını milletvekili seçtirten EMEP, HDP’den resmen ayrıldığını ilan etmiştir.)
      Oysa “boykotçular”, delegelerin çoğunluğuna sahiptirler. Kongreye katılıp, kendi düşünceleri doğrultusunda hareket edecek “eş” genel başkanlar kolaylıkla seçebilirlerdi. Ama bunu yapmak yerine kongreye katılmamayı yeğlemişlerdir. Sonuçta delegelerin sadece %20’sinin oyuyla yeni “eş” genel başkanlar seçilmiştir.
      Gerçek şu ki, HDP “bileşenleri”, çoğunluk olmalarına rağmen, “İmralı”nın “iradesi”ne karşı çıkamamışlardır. Böylece büyük ve keskin söylemlerle doğan HDP, “İmralı”nın dizayn ettiği yepyeni ve farklı bir partiye dönüşmüştür.
      Evet, Gezi Direnişi sonrasında, “artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak”tı, öyle de oldu. Ama söz konusu olan “Türkiye” değil, “sol”dur. HDP, tek bileşenli yeni bir BDP olarak dizayn edilmiştir. HDP’nin “bileşenleri”, böylesi bir “yeni” durum karşısında boşlukta kalmışlardır. “Eski”, Gezi Direnişi ile birlikte gitmiştir, ama “yeni” henüz ufukta bile görünmemektedir.