Nasılsınız?
     Nicesiniz?
     İçiniz nasıl, içiniz?

      "İÇİN İÇİN…
      Nasılsınız? Nicesiniz? İçiniz nasıl, içiniz? İçiniz deyince... Malum, insanın içinde can var, kan var. Kemik, adale, yağ, sinir, sabır var. Organlar var: Örneğin mide, bağırsak, ciğer, böbrek ve yürek... Ve insanın içinde binbir hal var.
      İçimizdeki can da bizim, kan da. Kemik de, yürek de. İçimizdeki binbir hal de bizim.
      İçiniz mi daraldı, iç çekip, tüm sıkıntınızı içinize atacağınıza, bir dosta içinizi dökün. Yeter ki dostun içi dışı bir olsun... Dooooost, dost! Dost, çoook uzaklarda, karanlıklarda mı kaldı, o zaman, bilirim, insanın içi sızlar... Yani yüreği, ciğeri sızlar. Yani içi yanar... İnsanın içi kan ağlar .
      Nasılsınız? Nicesiniz? İçiniz nasıl, içiniz?
      Yoksa bu sabah, içinize doğdu, güzel bir şeyler mi olacak? Diyelim, bir karşılaşma (Bir kitapla, bir oyunla, bir filmle, bir şarkıyla, bir şiirle ya da bir insanla da olabilir). Heeeeyt, yaşasın! İnsanın artık içi içine sığmaz coşkudan, heyecandan. Belki ilk kez karşılaşıyorsunuz bu kitapla/şiirle/insanla (en iyisi eserle diyelim) ama şimdiden içli dışlı oldunuz bile. Kafanızdaki binbir soruya yanıt bulur gibisiniz. Özlem giderir gibisiniz. İçiniz pır pır. Gülmek, dört elle sarılmak, çoğalmak içinizden gelir. Yani gönülden kopar... Ve insanın içi titrer bu sevincini yitirmemek için... Yeter ki, bu sevinç iç edilmesin, bu umudun içine edilmesin.
      Nasılsınız? Nicesiniz? İçiniz nasıl, içiniz?
      Ne öyle, ne böyle mi? Yoksa siz içten pazarlıklı mısınız? İnsanın içine kurt düştü mü, bana nereden ne zarar gelecek diye habire kuşkulandı mı, fena. Artık içi içini kemirir durur ve içler acısı bir hale gelir. Ve günün birinde bir de bakar, içi geçivermiş...
      Nasılsınız? Nicesiniz? İçiniz nasıl, içiniz?
      Hem öyle, hem böyle diyorsanız, o da insanlık hali. ‘İçi beni yakar, dışı eli’ misali. Yani sen bir de bana sor... (Bayılıyorum şu Türkçe’nin olanaklarına.)
      Son zamanlarda dışınız, dış görüntünüz, kılığınız kıyafetiniz öyle çok soruldu ki, bari ben de içinizi sorayım dedim.
      Nasılsınız? Nicesiniz? İçiniz nasıl, içiniz?"
      (Zeynep Oral, Esintiler, Milliyet, 16 Ocak 1983)
     
      "Savaş, hasmı irademizi yerine getirmeye zorlayan bir şiddet hareketidir...
      Düşmanın irademize boyun eğmesi için, onu kendisinden istediğimiz fedakarlıktan daha elverişsiz duruma sokmamız gerekir. Bununla birlikte durumunun elverişsizliği geçici olmamalı, hiç değilse öyle görünmemelidir, aksi halde, düşman daha elverişli bir anı kollar ve teslim olmaz. Bu itibarla, savaş faaliyetinin devamının düşmanın durumunda meydana getireceği her değişikliğin, hiç değilse teorik olarak, kötüye doğru olması gerekir. Savaş halinde bulunan bir kimse için en kötü durum, tamamen etkisiz hale geldiği durumdur. Öyleyse düşmanı bir savaş hareketi ile irademize boyun eğecek duruma getirmek istiyorsak, ya onu gerçekten silahtan tecrit etmek, ya da kendisini öyle bir tehdit altında hissedeceği bir hale getirmek gerekir." (Clausewitz, Savaş Üzerine, s. 47, May Yay.)
     
      "Nedir bu istenen? Bir kamuoyu oluşturma. Medya üzerinden asimetrik bir psikolojik harekât yapılıyor." (Org. İlker Başbuğ, 25 Haziran 2009.)

"BİRAZ" TEORİ

BİR KEZ DAHA "PSİKOLOJİ"

NE YAPILABİLİR?

Dipnotlar
[1*] Küçük-burjuva aydınlarının bu psikolojik durumunun temelinde, küçük-burjuva sınıfı konumu yatar. Bu durumu, Kurtuluş Cephesi’nin Ocak-Şubat 2010 tarihli 113. sayısında, "Gemiler ve Fareler - Küçük Kara Balığın İntiharı" yazısında şöyle ifade etmiştik:
      "Küçük-burjuvazi, büyük burjuvaziyle, yani kapitalist sınıf ile işçi sınıfı, yani proletarya arasında yer alan, nicelik olarak nüfusun çoğunluğunu oluşturan, ama kaçınılmaz olarak proleterleşmek zorunda kalan geçici bir ara sınıftır. Kimilerinin ‘ortadirek’, kimilerinin ‘orta sınıf’ adını verdiği bu küçük-burjuva sınıf, geçici ve ara sınıf olma özelliğiyle her zaman proleterleşme korkusu içinde yaşar. Onun proleterleşme korkusu, proletaryayı ‘ayaktakımı’ olarak aşağılamasında ifadesini bulan sosyo-psikolojik ve patalojik davranışlara yol açar."
      Küçük-burjuvazinin bu özgün durumu, kişisel düzeye, genel ve ortak bir özellik oluşturan "korku" olarak yansır. Küçük-burjuva aydını, ilerici ve devrimci saflarda yer aldığında da, gerici ve karşı-devrimci saflarda yer aldığında da, bu genel ve ortak "korku" kendisini takip eder.
[2*] 1905 devriminin yenilgisinden sonra Rusya’da ortaya çıkan böylesi bir "hava"yı Stalin şöyle tanımlar:
      "Rusya’da karşı-devrim dönemi yalnızca ‘yıldırım ve gökgürültüsünü’ değil, ama hareket karşısında düş kırıklığını, ortak güçlere inançsızlığı da getirdi. Önceleri ‘parlak bir geleceğe’ inanılmıştı, ve insanlar, milliyetlerinden bağımsız olarak, birlikte savaşıyorlardı: Herşeyden önce ortak sorunlar! Daha sonra içe bir kuşku girdi ve insanlar, herkes kendi ulusal yuvasına dönmek üzere, birbirlerinden ayrılmaya başladılar: Kimse kendinden başka kimseye güvenmesin! Herşeyden önce ‘ulusal sorun’!...
      Ve yukardan gelen kavgacı milliyetçilik dalgası, kendi ‘özgürlük aşkı’ adına çevreden öcünü alan ‘iktidar sahipleri’nden gelen tüm bir baskılar dizisi, aşağıdan yükselen, ve bazen kaba bir şovenizme dönüşen bir milliyetçilik karşı-dalgasına yol açtı.
      İşçi yığınlarını sürükleme tehlikesi gösteren milliyetçilik dalgası, durmadan güçlenerek, yükseliyordu. Ve kurtuluş hareketi ne kadar güçten düşüyorduysa, milliyetçilik çiçekleri de öylesine açıyorlardı." (Stalin, Marksizm ve Ulusal Sorun ve Sömürge Sorunu, s. 7-10, Sol yay.)
[3*] Son anda “boykotçu”luktan “hayırcı”lığa dönen Ece Temelkuran şöyle yazıyor:
      “Referandum sonrası gazetelere bakıyorum. Enteresan bir durum var. ‘Evet’çilerin öfkesi geçmiyor. Zafer kazandıktan sonra bile ‘hayır’ oyu verenlere saldırıyorlar. Artık bir sakin olun kardeş! Nedir yani hâlâ? Galibiyetin tadını çıkarın biraz.
      Öte yandan hayır oyu vermiş özgürlükçü demokrat çevrelerde ise benim çok da anlam veremediğim bir moral bozukluğu. İnsanın moral bozukluğuna düşmesi için bu referanduma evet cephesinin yüklediği demokrasi testi anlamını atfetmiş olması gerek. Oysa bindik bir siyasi alamete gidiyoruz... Artık bilmiyorum nereye. Daha zor geçecek bir 10 ay var önümüzde. Biraz dirayet göstermek gerekmez mi? Üstelik yazmıştım, referandumun sonucu evet de çıksa, hayır da çıksa bu ülke daha demokratik olmayacak. Yukarıda da söylediğim gibi ülkenin ‘gerçek’ sorunlarının hepsi hâlâ aynı ağırlık ve yakıcılıkla kucağımızda duruyor olacak. Duruyorlar da. Ne yapılacak peki?”
[4*] Kesintisiz Devrim II-III’de Mahir Çayan yoldaş, Che’den şu alıntıyı yapar:
      "Yoğun bir şehirleşmenin ve gerçek bir sanayileşme değilse bile az çok gelişmiş bir hafif ve orta sanayinin bulunduğu ülkelerde gerilla grupları teşkil etmek daha zordur. Şehirlerin ideolojik etkisi, barışçıl usullerle örgütlenmiş kitle savaşları umudunu yaratarak gerilla savaşlarını frenler. Bu da bir çeşit ‘örgütçülük’ ya da ‘kurumculuk’ (revizyonist örgütlenme) yaratır ki, az çok ‘normal’ sayılabilecek olan dönemlerde, halkın geçim şartlarının başka durumlara nazaran pek o kadar çetin olmaması ile nitelenebilir".
[5*] İlker Akman, Mevcut Durum ve Devrimci Taktiğimiz, 1976.
[6*] Deniz Ülke Arıboğan, Akşam, 17 Eylül 2010.