"Çukurova'da bir akşam. Bir konser akşamı. Konu, Sivas. Sesini yitiren şehir. Önce sinevizyon gösterimi var. Yangında Semah Dönenler yüzümüze yüz sürüp geçiyorlar bir bir. Sonra şiirler ve şarkılar... 'Bir Acıya Kiracı' Metin, derken türküler ve Hasret'imiz.
Yaklaşık 800 kişi var etkinlikte. Program için çok güzel bir alan seçilmiş. Teknik donanım harika. Coşkulu, şahane bir kitle var. Ki, her sanatçıya 'nasip' olmaz. Belli ki, çok etkili ve verimli bir hazırlık yürütmüş organizatörler. Afiş, stand, radyo programları, ilanlar, her şey yerli yerinde düşünülmüş. Ajitasyon ve propaganda araçlarının pek çoğu etkili bir biçimde kullanılmış. Neticesi salona da yansımış. İşte şu coşkulu kitleye bakın; Arapça, Türkçe, Kürtçe, Lazca şarkılar, halkların kardeşliğini haykırıyor.
Yalnız bir sorunumuz var. Bizim dışımızda bir başka sanatçı arkadaş da çağrılmış. Etkinlikten önce bir dünya para peşin peşin bu arkadaşın hesabına yatırılmış. Lakin etkinliğin geliri bu arkadaşa yapılan ödemeyi karşılayamadığı için organizatörler, 'etkinlikten sonra öderiz' diye söz vererek aldıkları borçların bir bölümünü ödeyemez durumda kalmışlar.
Gerçekten tatsız bir durum. Hele de şu güzelim etkinlikte hiç çekilmez. En iyisi aldırmamak. Şarkılar söylemek. Usul usul dans etmek."
(Atılım, Rahşan Köse, "Çukurova'da bir konserin düşündürdükleri", Sayı: 115, 13 Temmuz 2006.)