Alternatifi Olmayan
     Tek Ekonomi-Politika








      Ülkemizde, yıllarca tüm düzen partilerinin üzerinde en çok konuştukları, polemik yaptıkları, demagojiye başvurdukları konuların başında enflasyon ve enflasyonu nasıl aşağıya çekecekleri konusu gelmiştir. Oligarşinin her hükümeti, bir önceki hükümeti enflasyonu artırmakla suçlayarak işe başlamış ve bir süre sonra enflasyondaki artışla birlikte muhalefet partilerinin saldırılarına muhatap olmuştur. ANAP'ından DYP'sine, DSP'sinden MHP'sine, CHP'sinden FP'sine, tüm düzen partileri, halk kitlelerine, onları ezen, yoksullaştıran "enflasyon canavarı"nı "sadece kendilerinin durdurabileceği"ni söyleyerek oylarını artırmaya çalışırken, hiçbirinin gerçekçi bir programa sahip olmadıkları kullandıkları popülist sözlerden belli olmaktadır.
      Gerçekte ise, oligarşinin düzen partilerinin enflasyonu durdurmak ve ortadan kaldırmak diye bir sorunları hiç yoktur. Çünkü ülkemizdeki enflasyonun temelinde, emperyalizme bağımlılık ve buna bağlı olarak yerli işbirlikçilerin uyguladıkları ekonomi-politikalar yatmaktadır. Bu ekonomik politikalar, yüksek enflasyon koşullarında tekelci sanayi burjuvazisinin gelişmesini ve emperyalist tekellerin kârlarının artırılmasını hedeflemektedir. Bir başka deyişle, ülkemizdeki enflasyonun temelinde, emperyalist tekellerin talep yetersizliği sorununu çözmek amacıyla kendine yeni talep yaratmak istemesi, yani yeni pazarlar bulma amacı yatar. Emperyalizm (ve dolayısıyla yerli işbirlikçi-tekelci burjuvazi) kendi metalarını satabilmek için geri-bıraktırılmış ülkelerde iç pazarı genişletmekte ve böylece kendi metalarına yeni talep yaratmaktadır. Bir yandan devlet subvansiyonları ile kendi yatırımlarını korumaya alırken, diğer yandan devletler aracılığıyla yeni talepler yaratılmaktadır.
      Emperyalizmin yeni-sömürgecilik yöntemlerinin bir sonucu olan enflasyon, geri-bıraktırılmış ülkelerin sürekli dış ticaret açığı vermesi, dış borçların sürekli artması ve iç borçlanmanın olabilecek en üst düzeye kadar kullanılması ile birlikte, sürekli bir olgu olmuştur. Bu nedenle, emperyalizme bağımlılık koşullarında geri-bıraktırılmış ülkelerde enflasyon hiçbir biçimde ortadan kaldırılamaz ve kaldırılması da beklenilemez. Hangi siyasal parti iktidara gelirse gelsin, emperyalizme bağımlılığın yarattığı bu çerçeveyi kıramaz. Kırma iddiasında olanlar ise, iktidara geldikleri andan itibaren, olayların hiç de kendilerinin bildiği gibi olmadığını görerek "hizaya sokulurlar". Enflasyonu "düşürüyoruz" dedikleri her durumda, ekonomi üzerindeki enflasyon "baskısı" büyüyerek devam eder. Kısa süreler için enflasyonda meydana gelen düşüşler, orta vadede katlanan ve hızlanan enflasyonların nedeni olur. Bugün Arjantin'de görüldüğü gibi, düşürülmüş enflasyon oranları, aynı zamanda Arjantin ekonomisini sürekli bir durgunluk içine sokmuştur. Durgunluktan çıkmak için yapılacak her uygulama, kaçınılmaz olarak enflasyonun yükselmesine neden olmaktadır.
      Ülkenin ödemeler dengesinde belirleyici yere sahip olan dış ticaret dengesi ile dış borçlanma ve borç geri ödemelerinin yapısı ve gelişimi incelendiğinde, ülkemizdeki enflasyonun nedenleri daha açık olarak görülür.
      Ödemeler dengesinde "Cari İşlemler" kısmında yer alan ithalat ve ihracat kalemleri ve bunların oluşturduğu ticaret dengesi, yani ithalat ile ihracat arasındaki fark, ülkenin döviz rezervlerini ve döviz gereksinmesini de belirler. Öte yandan, ödemeler dengesinde ikinci büyük kısmı oluşturan dış borçlar, ana para ve faiz ödemeleri, alınan yeni dış borçları belirlediği gibi, dış ticaret açığı ile birlikte döviz gereksinmesinin büyüklüğünü gösterir.

Dış Ticaret Dengesi
(Milyon dolar)
		İhracat	İthalat			Fark
1991	13.593			-21.047	-7.454
1992	14.715			-22.871	-8.156
1993	15.345			-29.428	-14.083
1994	18.106			-23.270	-5.164
1995	21.636			-35.709	-14.073
1996	23.225			-43.627	-20.402
1997	26.261			-48.559	-22.298
1998	26.973			-45.922	-18.949
1999	26.588			-40.692	-14.104
2000	26.587			-53.982	-26.658
				Toplam Dış Ticaret Açığı	-151.341

Dış Borçlar (Milyon dolar)
	Dış Borç Toplamı	Yıl İçinde Geri Ödeme			Yıl İçinde Alınan Yeni Dış Borçlar	GSMH
		Ana para	Faiz	Toplam
1991	50.489	4.121	3.430	7.551	5.976	158.596
1992	55.592	5.294	3.217	8.511	7.123	163.496
1993	67.356	4.653	3.574	8.227	9.207	177.539
1994	65.356	6.070	3.923	9.993	5.291	149.534
1995	73.278	7.594	4.303	11.897	6.293	157.097
1996	83.996	7.218	4.200	11.418	8.912	178.133
1997	91.337	7.830	4.588	12.418	13.265	192.226
1998	96.956	11.690	4.823	16.513	14.211	206,279
1999	101.781	12.866	5.450	18.316	16.276	185.136
2000	112.955 [*]	11.611	4.350	15.961	19.944
Toplam		78.947	41.858	120.805	171.398
[*] Ocak-Eylül 2000

      Ülkemizin son on yıllık dış ticaret verilerinin açıkça gösterdiği gibi, dış ticaret açığı sürekli bir olgudur ve konjonktürel olarak ekonomik buhranın şiddetlendiği yıllarda düşüş göstermekle birlikte, sürekli büyümektedir. Son on yıl içinde net dış ticaret açığı 151 milyar 341 milyon dolar olmuştur. Bu büyüklük, ülkenin bir yıllık tüm mal ve hizmet üretimine, yani Gayri-Safi Milli Hasıla'ya (GSMH) yaklaşıktır. Yıllık bazda ithal mal ve hizmetler, GSMH'nın %25'ini oluşturmaktadır. Bir başka deyişle, ülkemizin bir yıl içinde ürettiği kabul edilen mal ve hizmetlerin %25'i ülke dışından gelmektedir. Özellikle 1950'li yıllardan itibaren sürekli artan ve büyüyen dış ticaret açığı, emperyalizmin yeni-sömürgecilik yöntemlerinin bir sonucu olmuş ve yıllar içinde bu gelişmiştir.
      "Yankee emperyalizmi, özellikle 1946'dan sonra, yeni-sömürgecilik metodunu geliştirdi. Ve bu yeni-sömürgecilik politikasını, Truman, Marshall doktrinleri ve askeri paktlarla, ikili anlaşmalarla tezgahladı.
      Bu politikanın esası, daha az masrafla, daha geniş pazar imkanı sağlayan, daha sistemli ve ulusal savaşlara yol açmayacak, daha üst seviyeye çıkmış emperyalizmin problemlerini daha fazla tatmin etmeye dayanmaktadır. En temel metodu, sermaye ihraç ve transferinin terkibindeki değişikliktir. Sermayenin 5-6 elemanı arasında yeni bir oran yaratılmıştır. Şöyle ki, savaş öncesi nakit sermaye ihracı, sermayenin isim, patent hakkı, yedek parça, teknik bilgi, teknik eleman, vs. gibi diğer elemanlarına kıyasla çok daha fazla yer tutarken, savaş sonrası dönemde özellikle 1960'dan sonra bu işleyiş tersine dönmüş, nakit sermaye ihracının dışındaki sermayenin yukarda özetlediğimiz elemanları ağırlık kazanmıştır.
      Bugün geri-bıraktırılmış ülkelerde, yabancı nakit sermaye oranının yerli nakit sermayeye oranla çok az olduğu fakat mutlak dışa bağımlı birçok sanayi kuruluşu mevcuttur. (Örneğin oto sanayi) Birkaç yüzde yüz dışa bağımlı temel sanayi tesisi kurulmakta ve bunlara bağımlı olmaya mahkum hafif ve orta sanayi belli ölçülerde geliştirilmektedir. (Bu sanayi kuruluşlarının temelinde ise, yabancı sermayenin nakit sermaye dışında kalan elemanları yatmaktadır.)" ^[1*]
      İşte bu şekilde oluşturulmuş olan dışa bağımlı sanayi, kaçınılmaz olarak sürekli ve artan oranda ithal mallarına gereksinme duymaktadır. Dış ticaret dengesinde meydana gelen açıkta ifadesini bulan ithalat artışının temel nedeni budur.
      İthalatın birleşimine bakıldığında, ara malları ithalatı, genel ithalat içinde %60-70 oranında paya sahiptir. Ülke içinde üretilmeyen tüketim mallarının genel ithalat içindeki payı %10'lar seviyesinde kalırken, yatırım malları ithalatı %20'ler seviyesinde bulunmaktadır. Bu da, ithalattaki artışın ana nedeninin dışa bağımlı sanayilerin gereksinme duydukları ara malları ithalatı olduğunu açıkça göstermektedir.
      Yeni-sömürgecilik yöntemlerinin özü, emperyalizm yanlısı küçük-burjuva ekonomistlerinin 1980 sonrasında savaş ilan ettikleri ve 1930'lardan 1950'lere kadar ülkemizde kendine özgü tarzda sürdürülen "ithal ikameci sanayileşme"den farklı olarak, oluşturulan sanayilerin dışa bağımlı kalması ve bu bağımlılık içinde sürekli emperyalist metaların ithalatına yol açmasıdır. "İthal ikameci sanayileşme"nin özü, üretim malları ithalatı ile sanayileşmekdir. Bu ekonomi-politika, ülke içinde üretilmeyen, dolayısıyla ithal edilen malların ülke içinde üretilmesini hedefler. Bu amaçla belirli bir dönemde dış ticarette meydana gelen açık, ülke içi ve dışı borçlanma yoluyla karşılanmakta ve belirli bir zaman sonrasında bu borçların kapatılması planlanmaktadır. Ancak emperyalist sistem içinde "ithal ikameci sanayileşme", yeni-sömürgecilik yöntemlerine uygun olarak dışa bağımlı sanayilerin kurulması sonucunu vermiştir. 1980 sonrasında "ithal ikameci sanayileşme" ile "ihracata yönelik sanayileşme" stratejileri arasında süregiden tartışmalardaki kısırdöngü de bu gerçeğin bir kenara bırakılmasının bir sonucu olmuştur. Bu tartışmaların yarattığı olumsuz sonucu ise, emperyalizme bağımlı olmayan sanayileşme politikalarının, hemen her durumda "ithal ikameci sanayileşme" olarak damgalanması olmuştur.
      Bu bağımlılık ilişkisinin salt son on yılda ülkemize getirdiği yük, dış ticaret açığından kaynaklanan 222 milyar 649 milyon dolar ile dış borçlanmadan kaynaklanan 171 milyar 398 milyon dolardır. "Borç tuzağı" olarak tanımlanan bu bağımlılık ilişkisinin son on yıllık bilançosu, dış borç toplamının (stoku) 120 milyar dolarlar seviyesine yükselmesidir. Gayri Safi Milli Hasıla'nın 190-200 milyar dolar seviyesinde olduğu gözönüne alındığında, ülke içinde üretilen değerlerin %60'nın yabancı ülkelere olan borç nedeniyle ipotek altında olduğu görülecektir. Öte yandan, son on yılda 120 milyar 805 milyon dolar, ana para ve faiz olarak dış borç ödenmesine karşın, dış borçlar 60 milyar dolar civarında artmıştır. Oransal olarak bu dış borç miktarı GSMH'daki ortalama 40 milyar dolar tutarındaki artıştan %50 daha fazladır. Bu da, dış borçların üretken yatırımlarda kullanılmadığının açık kanıtıdır.
      Emperyalizm yanlısı küçük-burjuva ekonomistlerine göre, bu dış borçlanma yoluyla elde edilen kaynaklar "kötü politikacılar" tarafından KİT'lerin "açıklarının kapatılması için" kullanılmıştır. Bir başka deyişle, dış borçlanma yoluyla elde edilen paralar, devlet kuruluşlarının ürettiği mal ve hizmetlerin değerlerinin altında fiyatlarla satılmasıyla ya da yüksek taban fiyatları verilmesiyle yahutta "oy uğruna" şişirilen devlet kadrolarının maaşlarının ödenmesiyle tüketilmiştir! Oysa, tüm verilerin gösterdiği tek gerçek, dış borçlanma yoluyla bulunan paraların büyük bölümü dışa bağımlı sanayilerin artan ithalat gereksinmesini karşılamak amacıyla kullanılmıştır.
     

      Dış borçların borçluya göre dağılımında görüldüğü gibi, gerek kısa vadeli borçlarda, gerekse orta ve uzun vadeli borçlarda "özel sektör"ün payı sürekli olarak artmaktadır. 1991 yılı itibariyle, toplam 50 milyar 489 milyon dolar toplam dış borcun 10 milyar 812 milyon doları, yani %20'si "özel sektör"e aitken, 1999 yılında toplam dış borç miktarı 101 milyar 781 milyon dolara çıkarken, "özel sektör"ün borç miktarı 48 milyar 554 milyon dolar olmuştur (%47,7). Son on yılda orta ve uzun vadeli "özel sektör"ün dış borç toplamı 12 kat artarak 2.252 milyon dolardan 25.768 milyon dolara çıkmıştır. Kısa vadeli dış borçların ise %97'si "özel sektör"e aittir ve yüksek faiz oranları da bu borçlarda ortaya çıkmaktadır.
      Yine bu verilerin gösterdiği diğer bir gerçek, KİT'lerin dış borçlarının genel toplam içinde %3'lük bir yere sahip olduğu ve giderek azaldığıdır. KİT'lerin "özelleştirilmesi"nin ilk yıllarında uzun ve orta vadeli borçlanmada sınırlı bir yere sahip (%5,4) olan "özel sektör"ün payı 1999 yılına gelindiğinde %32,9'a yükselmiştir. Böylece, son yıllarda gerek dış ticaret açığındaki büyümenin, gerekse dış borçlarda meydana gelen artışın nedeni "özel sektör"ün "büyümesi"dir. Ve "özel sektör"ün büyümesinin tümüyle dış borçlanmayla meydana gelmiş bir büyüme olduğu hemen görülmektedir.
      Dış ticaret dengesi ve dış borç stoku verileri birleştirildiğinde, "özel sektör"ün son on yıl içinde ülke ekonomisine getirdiği yük, 10 milyar 812 milyon dolardan 48 milyar 554 milyon dolara yükselen "özel sektör" borçlarının meydana getirdiği 37 milyar 742 milyon dolarlık dış borç artış ile, 1991 yılında 7 milyar 454 milyon dolar olan dış ticaret açığının 24 milyar 965 milyon dolara çıkmasıyla meydana gelen 17 milyar 511 milyon dolar açıkla birlikte 55 milyar 253 milyon dolardır. Bu da, toplam dış borcun %50'sini oluşturmaktadır. Bunun yanında, orta ve uzun vadeli borçlanmalarda ortalama %11.8 faiz verildiği düşünüldüğünde, "özel sektör"ün ekonomiye getirdiği yıllık faiz yükü 2 milyar 184 milyon dolardır. Kısa vadeli borçlarda %30'lara varan faizler ödendiği gözönüne alındığında yıllık faiz yükü 5 milyar dolara ulaşmaktadır. Uzun ve orta vadeli borçlarda on yıl itibariyle toplam faiz miktarı 25 milyar dolara ulaşmaktadır. Kısa vadeli borçlara verilen yüksek faizlerle birlikte bu miktar 50 milyar dolara ulaşmaktadır. Sonuç olarak, "özel sektör"ün son on yılda ülke ekonomisine yaptığı "katkı" 100 milyar dolar civarında dış borç ve faiz yüküdür.
      Yeri gelmişken hemen belirtelim, son bir yıl içinde el konulan "özel bankalar"ın içine düştükleri "ödeme zorluğu"nun temel nedeni, bu bankaların dışardan aldıkları ve birikmiş 13 milyar 172 milyon dolar borç ve bunların 4-5 milyar dolar tutan faizleridir. Bu bankalar için "hortumlandığı" söylenen ya da "hazineye getirdiği yük" olarak ifade edilen 10 milyar dolar salt Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurulu'na (BDDK) devredilen bankaların borçlarına ilişkin olup, hiçbir şekilde bu borçların faizlerini kapsamamaktadır.
      Görüldüğü gibi, dışa bağımlı bir sanayileşme (adına ister "ithal ikameci sanayileşme" denilsin, ister "ihracata yönelik sanayileşme" denilsin) ülkeyi artan bir dış borçlanma sürecine sokmaktadır. Bu yolla sağlandığı varsayılan üretim artışı ya da toplumsal refah, sadece borçların alındığı ve geri ödemenin yapılmadığı zaman için geçerli olan göreli ve geçici bir olgudur.
      Sorun, bir ülkenin kendi öz kaynakları ve kendi emek-gücü ile gelişmesi, kalkınması ve halk kitlelerinin yaşam koşullarının sürekli yükseltilmesidir. Bu bağlamda, enflasyon sorunu, kalkınma sorununun bir parçası olmaktadır. Dış borçlanmayla sağlanacak bir kalkınma, kaçınılmaz olarak bu borçların ve faizlerinin ödenmesiyle birlikte kendisini yeniden sıfırlamaktadır. Çünkü emperyalist ülkelerden alınan borçlar, sonal olarak emperyalizme bağımlı sanayilerin kurulmasında kullanılmakta ya da bu sanayilerin gereksinme gösterdiği yan ürünlerin üretilmesi için (ki genellikle devlet eliyle) gerekli yatırımlara gitmektedir. Emperyalizme bağımlı sanayilerin kurulması, buralardan elde edilen kârların yeniden emperyalist ülkelere "kâr transferi" ya da patent hakkı, know-how adı altında geri dönmesini sağladığından, yatırımda kullanılan dış kredilerin ödenmesi için geriye bir şey kalmadığı gibi, dış borçların faizlerini ödeyebilecek bir kârın bile ülkede kalmasını engellemektedir. Böylece, kapitalist ekonominin en basit kuralı bile işletilmemektedir.
      Bilindiği gibi, kapitalist herhangi bir alanda yatırım yaparken, gerek kendi öz kaynaklarından sağladığı, gerekse kredi olarak aldığı parayı sermaye olarak kullanır. Her zaman bu sermayenin, maliyet üstü bir gelir (kâr) getirmesi gerekir. Bu da, metaların üretilmesi için gerekli değişen ve değişmeyen sermaye öğelerinin toplamıdır. Buna kapitalistin aldığı kredilerin faiz miktarı da dahil edilir. Eğer, diğer herşey sabit olmak koşuluyla, kapitalistin kâr oranı, aldığı kredilerin faiz oranından yüksek olursa, üretim genişletilmiş bir üretim olarak devam eder. Aksi halde, kapitalistin tüm kârı, mali-sermayeden aldığı kredilerin faiz ödemelerine gider ki, bu durumda iflas kaçınılmaz olur. Bu sonuçtan kaçınmak için, kapitalistin her yeni borçlanması, süreci hızlandırır ve yıkımın boyutlarını büyütür. Buna karşın, kapitalist kendi metalarını değerlerinin çok üstünde satabilirse, yani kendisinin ödemek zorunda bulunduğu faiz oranlarının üstünde bir fiyattan metalarını satabilirse, bir süre için kendini ayakta tutabilir. Bu da, meta fiyatlarının gerçek değerlerinin üstünde bir fiyattan satılması demektir ve sonuçta tüketicinin sırtına yüklenen bir ekonomik maliyet olur. (Enflasyon)
      Ama aynı süreçte, tüketicilerin alım gücünde bir değişiklik olmadığı sürece, kapitalistin metasını satabilmesinin sınırı, tüketicinin mevcut gelirleri ve birikimleri ile sınırlıdır. Böylece bu sınıra ulaşıldığında, pazarda metalar satılamaz ve meta-sermaye para-sermaye haline dönüşemez. Kapitalist bu durumda "nakit sıkıntısı" ("likidite sıkışıklığı") içine girerek, tüm ödemelerini (kredi borçlarının ana para ve faiz ödemeleri ile üretim için gerekli hammadde ve yarı-mamül madde için yapacağı ödemeler ve ücretler) durdurur. Bunun yansısı, kendisine kredi veren bankaların kredilerini tahsil edememeleri, hammadde ya da yarı-mamül madde üreticilerinin ürünlerini satamamaları ya da sattıkları metaların parasını geri alamamaları vb.'dir. Yani topyekün bir buhran patlak verir. İşte devlet bu noktada devreye girerek ya da bu noktaya gelineceği bilindiğinden sürekli devrede tutularak, kapitalist metaların satılabilmesi için yapay bir talep yaratmaya, kapitalistin ödemelerini yapabilmesini sağlayacak krediler bulmaya, verdiği kredileri geri alamayan bankaları subvanse ederek ya da son yıllarda yapıldığı gibi BDDK türünden "kurumlar" oluşturup buraya devrederek, buhranın etkisini yavaşlatmaya yönelir. Böylece devlet, tüm kapitalistler adına, kapitalistlerin tüm açmazlarının tamamlayıcısı ve üstlenicisi olarak devreye girer.
      Devlet, burada halktan topladığı vergileri ve "hazine kaynaklarını" (karşılıksız para basma, "emisyon hacmini artırma") kullanmak durumunda olduğu için (dış borçları şimdilik bir yana bırakırsak), öncelikle vergileri artırmak ve karşılıksız para basmak durumundadır. Ancak bu vergi artışı, tüm kesimlere yönelik olmayıp, çalışan kesimlere yönelik olmak zorundadır. Karşılıksız para basmak ise, milli gelirdeki net artışları artan oranda para miktarının piyasaya sürülmesi olarak, meta fiyatlarının para miktarındaki artışa bağlı olarak artmasına neden olmaktadır. Bu, iç talebin kısılmasını getirerek, kitlelerin daha sınırlı tüketimini ve yaşamasını ("kemer sıkma") bir "kader" haline getirmektedir. Ancak iç talebin kısılmasının asıl somut ifadesi ise, çalışan kesimlerin gelirlerinde düşüş olmasıdır. Bu düşüşler, doğrudan çalışma süresini uzatarak ya da ücretleri dondurarak yapılamayacağı koşullarda (artı-değer oranının mutlak artırılması), reel ücretlerde sürekli düşüş sağlanarak gerçekleştirilir. İşte enflasyon reel ücretlerin sürekli düşürülmesinin en temel aracı durumundadır.
      Mevcut emperyalist sömürü mekanizmasının içinde enflasyonun bu çok yönlü kullanımı, bu olguyu sürekli hale getirmektedir.
      Sözün özü, ülkemizdeki sürekli enflasyonun nedeni emperyalist sömürüdür ve bu sömürü tarafından belirlenmiş ekonomi-politikalardır. Bu nedenle, bir bütün olarak ekonomik kalkınma ve büyümenin bütünsel bir devrimci ekonomi-politikası, emperyalist ekonomi-politikanın yerine geçirilmediği sürece, bu sorunlar sürüp gidecektir.
      Emperyalist ekonomi-politikanın ortadan kaldırılmasının ilk adımı, ülkenin emperyalizme olan bağımlılığını ortadan kaldırmaktır. Bu yapılmadığı sürece, emperyalizmden bağımsız bir ekonomi-politikanın uygulanabilme olanağı yoktur. Yani, sorunun çözümünün ilk halkası, anti-emperyalist ve anti-oligarşik bir devrimle siyasal iktidarın ele geçirilmesidir.
      İşte bu devrimin sonucu kurulacak halk iktidarının uygulayacağı ekonomi-politika sorunların kalıcı çözümüdür ve enflasyonun sonudur.
      Herşeyden önce ekonomik kalkınma ya da büyüme, halk kitlelerinin yaşam koşullarının sürekli iyileşmesi demektir. Bu bağlamda ekonomik kalkınma, nüfus artışını da göz önüne alarak, bu nüfüs artışını aşan bir düzeyde üretimin artırılması ve böylece kişi başına düşen ürünlerin (üretim malları üretimi ile tüketim malları üretimi olarak) artırılması demektir. Bir başka deyişle, ekonomik kalkınma "genel" bir üretim artışı olmadığı gibi, kısa dönemde ve birden kitlelerin tüketim düzeyinin yükseltilmesi demek değildir. Tersine kitlelerin tüketim düzeyinin zaman içinde yükseltilmesi ve bunun sürekli hale getirilmesidir.
      Ekonomik kalkınma ya da büyümenin bu gerçekliği, yeni-sömürgecilik koşullarında geri-bıraktırılmış ülkelerde emperyalizme bağımlı bir kapitalizmin gelişmesiyle ortaya çıkan olgular açısından önemlidir.
      Yeni-sömürgecilik koşullarında, orta ve hafif sanayinin geliştirilmesi, ilk dönemde bireylerin görece tüketimini artırmış ve geçmiş döneme kıyasla (nispi olarak) bir refah ortamı yaratmıştır. Ancak emperyalist sistemin kendi bunalımları sonucu görece bu gelişmeler, zaman içinde görüntüsel (T. Özal'ın ifadesiyle "vitrin") olarak kalmıştır. Emperyalist sistemin kendi bunalımına ve bunalımın derinleşme durumlarına göre, bu görüntüsel gelişmeler de önemli ölçüde ortadan kalkmıştır. Özellikle yeni-sömürgecilik yöntemlerinin kaçınılmaz bir sonucu olarak ortaya çıkan geri-bıraktırılmış ülkelerin aşırı borçlanması ve belirli zamanlarda bu borçları ödeyemez hale gelmesi, 1974 sonrasında kısır bir döngü yaratmıştır. Dünya ekonomik buhranının derinleşme eğilimine paralel olarak geri-bıraktırılmış ülkelerde patlak veren döviz darboğazları, emperyalist metropollerde "mali kriz"in temelini oluşturmuştur. Genellikle emperyalist metropollerde ekonominin askerileştirilmesi ve geri-bıraktırılmış ülkelerde siyasal yönetimin askerileştirilmesi ile birlikte uygulamaya sokulan "istikrar tedbirleri", hemen her durumda ekonomik kalkınmayı (büyüme) durdurmuş ve halkın yaşam düzeyinin hızla kötüleşmesine neden olmuştur. Geri-bıraktırılmış ülkelerde kırsal alanlarda sınıfsal farklılaşmalar artarken, gelir dağılımı büyük bir dengesizlik gösterir olmuştur.
      1980 yılında emperyalist sistemin içine girdiği büyük ekonomik buhran koşullarında geri-bıraktırılmış ülkelerin dış borçlarını ödeyemez hale gelmesi, bu ülkelerde fiyatların görülmedik oranlarda yükselmesine neden olmuştur. Böylece emperyalist sistem II. yeniden paylaşım savaşı sonrasında, sistemin bütününde egemen olan yüksek enflasyonla yüzyüze gelmiştir. Geri-bıraktırılmış ülkelerin dış borçlarını ödeyemez halde olmasının dünya çapında faizlerin (kısa vadeli faiz oranları %13'ler seviyesine çıkarken, uzun vadeli faiz oranları %17'ye -Fransa- ulaşmıştır) olağanüstü artmasına neden olmasıyla birlikte emperyalist metropollerde ekonomik durgunluk ortaya çıkmıştır. Bu tarihe kadar ekonomik durgunluk karşısında bir silah olarak kullanılan enflasyonist politikalar işe yaramaz hale gelmiş ve enflasyon ile durgunluk birlikte görünür olmuştur. (Stagflasyon)
      1980 ekonomik buhranında ABD ekonomisinin durgunluk içine girmesiyle birlikte başlayan yüksek faiz ortamı, dolara olan talebi artırmıştır. Dolar talebinin artmasına paralel olarak doların değeri de artmış ve bunun sonucu geri-bıraktırılmış ülkelerin paraları hızla değer kaybetmiştir. Bu da, geri-bıraktırılmış ülkelerin ulusal paralarına göre dış borç miktarını görülmedik ve ödenemez boyutlara ulaştırmıştır.
      Dünya ekonomik buhranından en çok etkilenen ABD ve İngiltere "monetarist" politikalar izleyerek çıkış noktası ararken, aynı "monetarist" politikalar geri-bıraktırılmış ülkeler için IMF tarafından stand-by anlaşmaları ile uygulanması zorunlu bir kural haline getirildi. ABD'de Reagen, İngiltere'de Thatcher, "sosyal refah devleti"nin sonuna gelindiğini ve her türlü "sosyal devlet" politikalarına son verileceğini ilan ederek uygulamaya başladıkları "monetarist" politikalar, dünya çapında büyük propaganda ile kitlelerin karşısına konuldu. Ve geri-bıraktırılmış ülkelerin hemen hepsinde yönetimler askerileştirilerek uygulamaya sokulan "istikrar tedbirleri", uygulanan "sıkı para politikası" ("monetarizm") ile reel ücretlerin büyük boyutlarda düşürerek mal ve hizmetlerin fiyatlarının düşürülmesini sağladı. Bu şekilde fiyatları düşürülmüş mal ve hizmetler, geri-bıraktırılmış ülkelerin ulusal paralarının dolar karşısında büyük değer yitirmesiyle ("döviz kuru" politikalarıyla) çok düşük fiyatlarla emperyalist metropollere ihraç edilerek, metropol ülkelerde tüketim mallarındaki enflasyonun denetim altına alınmasını olanaklı kıldı. Ancak, aynı sonuç, geri-bıraktırılmış ülkelerde birkaç ay ya da yıl süren enflasyon düşüşlerinin ardından gelen devalüasyonlar ve yeniden yükselen enflasyon döngüsü oluşturdu.
      Dünya çapında emperyalist basın ve yayın organlarıyla ve Amerikan emperyalizminin "demokrasi projesi"nin sağladığı yeni olanaklarla sürdürülen propaganda, bırkaç ay ya da yıl süren enflasyon düşüşlerini öne çıkartarak, "monetarist" politikanın "alternatifi olmadığı" temasını işleyerek kitleleri koşullandırmaya başladı.
      Ortaya çıkan kısır döngünün bir yanının böylesine abartılarak propaganda konusu haline getirilmesi, geri-bıraktırılmış ülkelerdeki mevcut yapının "düzeltilmesi" ya da "istikrarlı hale getirilmesi" için IMF'nin "istikrar tedbirleri"nin uygulanmasının gerekliliği düşüncesini ve buna bağlı çeşitli küçük-burjuva teorilerin yayılmasını getirmiştir. "Monetarizm"den kaynaklanan bu küçük-burjuva teoriler, giderek sosyal reformizmin programı haline gelirken, "çoğulcu sanayileşme-çoğulcu demokrasi" türünden ne olduğu belirsiz söylemlerle kafaları daha da karıştırdı.
      Bu anlayışlar, ifadesini "sosyal-demokrasi"de bulmaya çalışırken, "kalkınmanın bağımsız bir tarzda gerçekleşemeyeceği", "karşılıklı bağımlılığın zorunlu olduğu" tezleriyle emperyalizmle olan ilişkilerin sürdürülmesini esas alır, mevcut yapı içinde gelir dağılımının "dengeli" hale getirilmesiyle sorunun çözümleneceğini ileri sürer. Ancak sorun, aynı zamanda üretimin artırılması sorunu olduğu için, yatırımların finansmanı, zorunlu (vergiler) ya da gönüllü tasarrufları (banka mevduatları vb.) artırarak bulunmak zorundadır. (Burjuva ekonomistler bunlara "sağlam kaynaklar" demektedir.) "Artan oranlı gelir vergisi", "tarımın vergilendirilmesi" bu "istikrar tedbirleri" için de, reformizm için de büyük öneme sahiptir. Bunun dışındaki finansman kaynakları olarak dış borçlanma, onların dilinde "dengeli" olarak kullanılmalıdır. Böylece emperyalizme bağımlılık önsel olarak kabul edildiğinden, hiçbir zaman "istikrar tedbirleri" ilan edilen sonuçlara ulaşamaz ve reformist politikalar ekonomik kalkınmayı sürekli hale getiremezler. Yapabilecekleri, 1983-1989 arasında T. Özal'ın yapabildikleri ile sınırlıdır.
      Sorunlar açıkça ortaya konulmalıdır:
      Soru 1° Emperyalist sistem içinde ve emperyalist sömürü koşullarında, geri-bıraktırılmış ülkelerde, sürekli ve dengeli bir kalkınma (büyüme) olanaklı mıdır?
      Soru 2° Emperyalist tekellerin taleplerine uygun olarak ortaya çıkan kısa süreli büyüme dönemlerinin ardından, kaçınılmaz olarak gelir dağılımının, ekonominin iç dengelerinin ve dış ödemeler dengesi açıklarının sürekli bozulduğu dönemlerin gelmesi geri-bıraktırılmış ülkelerin boyun eğmesi gereken "kaderi" midir?
      Eğer bu soruların yanıtı olumsuz ise,
      Soru 3° SSCB'nin dağıtılmışlığı koşullarında emperyalist propaganda ile hergün sürekli ifade edildiği "global" bir dünyada, emperyalist sömürü ilişkilerinin dışında, emperyalizmden bağımsız olarak, tek bir ülkede, emperyalizmden yalıtık ve ayrıksı olarak ekonomik kalkınma olanaklı mıdır?
      Soru 4° Emperyalizmden bağımsız sürekli ve dengeli bir kalkınma (büyüme) için gerekli kaynaklar mevcut mudur?
      Bu soruların yanıtı olumlu ise, bilinmelidir ki, bu, sadece devrimci bir iktidar koşullarında olanaklıdır.
      Devrimci iktidar,
      "Başta ABD emperyalizmi olmak üzere, tüm emperyalist ülkelerin ve çokuluslu tekellerin açgözlü sömürüsünün ve yerli işbirlikçilerinin talanının sonucunda ortaya çıkmış olan çarpık ve geri bir sanayiye sahip ülkemizde, demokratik halk devrimi, gerçek ve bağımsız bir sanayileşme ve ileri bir tarımsal ekonomi yaratarak, halkın yaşam düzeyini sürekli yükseltmek amacıyla, halkın öz insiyatifine, emeğine ve örgütlü gücüne dayalı bir ekonomik yapı oluşturmaya olanak sağlar.
      Halka dayalı, demokratik katılımı esas alan ve emeği tüm değerlerin yaratıcısı olarak gören halk iktidarının ekonomi-politikası, herşeyden önce yeni-sömürgeciliğin hızla tasfiyesini amaçlar. Reformist değil, devrimci nitelikte olan bu ekonomi-politikanın yürütülmesinde, halk iktidarı, yeni-sömürgeciliğin tasfiyesi ve oligarşik sömürünün ortadan kaldırılması için gerekli önlemleri alacaktır." ^[2*]
      Görüleceği gibi, devrimci iktidar, esas olarak halkın yaşam düzeyini sürekli yükseltmeyi hedefler. Doğal olarak bu hedefin önündeki engellerin kaldırılması, devrimci iktidarın temel görevidir ve ekonomi-politika bu hedefe ulaşmak amacıyla oluşturulmak durumundadır.
      Öncelikli hedef, emperyalist sömürü ilişkisinin oluşturmuş olduğu ve tümüyle emperyalizmin taleplerine uygun olarak biçimlendirilmiş olan çarpık sanayileşmenin düzeltilmesi, daha tam deyişle, gerçek ve bağımsız bir sanayinin kurulmasıdır. Buna paralel olarak ve aynı anda, tarımsal ekonominin yeniden düzenlenmesi gündemdedir.
      İşte bu iki ana hedef, yani bağımsız sanayileşme ve ileri bir tarımsal ekonomi kurulması hedefi, bugün tüm emperyalizm yandaşı ve "globalizm" popagandisti küçük-burjuva ekonomistlerinin her fırsatta "olanaksız" olduğunu ilan ettikleri, "globalleşen dünya"da böyle bir şeyin "hayal" olduğunu, böyle bir hedefin "ülkeyi içine kapanık" hale getireceğini, "kapalı bir ekonomi" yaratarak halkı "yoksulluğa ve sıkıntıya" sokacağını söyledikleri hedeflerdir. 1980 sonrasında tüm propaganda araçları kullanılarak (medyadan, üniversite kürsülerine kadar) "çürütülmeye" çalışılan ve önemli ölçüde yeni yetişen genç kuşak üzerinde etkili olan bu propagandanın temel dayanağı, ithalatın "liberalizasyonu" ile ülkeye her türlü emperyalist metanın girişinin serbest bırakılmasıyla birlikte pazarda emperyalist meta çeşitliliğinin artması ve geçmiş dönemlerde karaborsadan alınan bu metaların mağzalardan bulunabilir olmasının yaratmış olduğu görüntüdür.
      Emperyalist metaların ithalatının belirli bir zaman sonrasında ortaya çıkardığı dış ticaret açığı ve bu açığın kapatılamaz boyutlara ulaşmasıyla birlikte uygulamaya sokulan "istikrar tedbirleri"nın asıl olarak "tüketimi kısmayı" hedeflediği koşullarda, kaçınılmaz olarak emperyalist metaların iç pazarda satınalınabilir olmasının sürekli ve kalıcı olmadığı ortaya çıkmıştır. Ancak yıllardır sürdürülen propaganda ve geniş kesimlerin buna bilinçsizce inandırılmışlıkları, ister istemez ülkemizde son iki yıldır meydana gelen gelişmelerin konjonktürel olduğu, yani "bir süre sonra" düzeleceği beklentisini de oluşturmuştur. Oysa, gerek ülkemizin yakın tarihi, gerekse dünya ekonomisinin tarihsel gelişimi, bu gelişmelerin konjonktürel olmayıp yapısal olduğunu, yani emperyalist sistemin özsel niteliği olduğunu defalarca kanıtlamıştır.
      Bu görüntüsel ve propagandif durumun yarattığı sorun, ekonomi-politikaların niteliğinden çok sunuluşunu öne çıkarmasıdır. Son Kemal Derviş olayında görüldüğü gibi, kişinin hiçbir özelliği bulunmamasına ve ülkemizde meydana gelen son krizlere karşı hiçbir programa sahip olmamasına rağmen, büyük bir "medya" propagandası ile "kurtarıcı" durumuna yükseltilmiştır. Bakan olarak atanmasının üzerinden bir ay geçmesine rağmen, Kemal Derviş'in kendine özgü bir program bile oluşturmamış olmasına ve tüm zamanın IMF tarafından hazırlanan programın tamamlanmasını beklemekle geçirilmesine rağmen, "medya" propagandasının etkisi varlığını sürdürebilmektedir.
      Tüm bu görüntüsel ve propagandif ortamda, kullanılan ekonomik terminolojinin sürekli değiştirilmesi, ister istemez geniş halk kitlelerinin kavrayamadıkları bir ortamın varlığı sanısını uyandırmaktadır. Örneğin, Aralık 1999'da IMF ile imzalanan stand-by anlaşması sonrasında uygulamaya sokulan "istikrar tedbirleri"nin ana halkalarından birisi olan döviz kuru uygulamaları, 22 Şubat 2001 kriziyle birlikte "döviz çıpası" adıyla tanımlanmaya başlamıştır. Aynı şekilde, gerek Kasım 2000 sonunda patlak veren, gerekse 22 Şubat 2001'de ortaya çıkan krizlere ilişkin "medya"da yapılan açıklamalarda ve yorumlarda, sorunun "likidite sıkışıklığı"ndan kaynaklandığı vurgulanırken, IMF'nin "istikrar tedbirleri"nin özünün "sıkı para politikası" olduğu ve bunun piyasalarda "likidite" sorunu, yani "nakit para" sorunu yaratmasının kaçınılmazlığı hiçbir biçimde ifade edilmemektedir. Diğer yandan "döviz çıpası" dedikleri TL'nin dolar karşısındaki değer kaybetmesinin yapay olarak ve belirli bir süre için dondurulması uygulamasının, bir yandan ithalatı artıracağı, öte yandan TL'nin dolar karşısındaki değerinin yapay olarak yüksek kalmasına neden olacağı kitlelere anlatılmamıştır. Oysa ki, Aralık 1999 yılında IMF'yle yapılan anlaşmanın metninde (ki buna "niyet mektubu" adı verilmektedir), bugün "döviz çıpası" diye sundukları uygulamanın iki yıl sürdürüleceği, yani 2002 yılına kadar devam edeceği ve 2002 yılından itibaren TL'nin dolar karşısındaki değerinin serbest bırakılacağı açıkça ifade edilmiştir. Yani 22 Şubat 2001 yılında meydana gelen olay, en geç bir yıl sonra "niyet mektubu"nda ifade edildiği gibi gerçekleşecekti. Böylesine açık, ancak kitlelerin dikkatinden uzak tutulan bu uygulamadan amaç, halkın elinde bulunduğu varsayılan dövizlerin bozdurulmasını sağlamaktı. Halkın elinde bulundurduğu varsayılan dövizlerin önemli ölçüde bozdurulduğuna karar verildiğinde, 22 Şubat 2001 günü meydana gelen devaülasyon, en geç bir yıl sonra ve daha yüksek oranda yapılacaktı.
      Görüldüğü gibi, sorun, ülkemiz için geçerli ve doğru bir ekonomi-politikanın ortaya konulmasından öte, kitlelerin emperyalist propaganda ile koşullandırılmasıdır.
      Gerçek ve bağımsız bir sanayinin kurulması amacı, her durumda ara malları ithalatına bağımlı sanayinin tasfiyesi anlamına gelmektedir. Daha önce de ifade ettiğimiz gibi, sürekli ve artan oranda ara malları ithalatına bağımlı bir sanayinin varlığının nedeni emperyalizmin yeni-sömürgecilik uygulamalarıdır. Dolayısıyla, gerçek ve dışa bağımlı olmayan bir sanayileşmenin kurulabilmesi için, öncelikle emperyalizmin yeni-sömürgecilik uygulamasının sona erdirilmesi ve buna paralel olarak yeni-sömürgecilik yöntemlerine göre kurulmuş sanayi kuruluşlarının yeniden örgütlenmesi gerekmektedir. Mevcut düzenin söylemiyle ifade edersek, dışa bağımlı sanayi kuruluşlarının "yerli katkı payı" %100'ler seviyesine çıkartılması gereklidir. Böylece, toplam ithalat içinde %60'ları aşan bir paya sahip olan ara malları ithalatı büyük ölçüde ortadan kalkacaktır. 2000 yılı verileriyle ifade edersek, bu durumda 20 milyar dolar civarında bir döviz tasarrufu sağlanmış olacaktır. Bu aynı zamanda yıllk 10-15 milyar dolar tutarındaki dış borçlanmanın önemli ölçüde ortadan kalkmasına ve dolayısıyla da döviz gereksinmesinin büyüklüğü nedeniyle ortaya çıkan yüksek faiz ödemelerine son verecektir. Buradan elde edilen tasarruf miktarı ise, dış borçların yıllık ana para ve faiz ödemeleri boyutlarındadır, yani 15 milyar dolardır.
      Görüldüğü gibi, sanayinin dışa bağımlılığının sona erdirilmesiyle ortaya çıkan tasarruf miktarı ortalama 30 milyar dolardır. Bir başka ifadeyle, emperyalizme bağımlı sanayileşmenin sona erdirilmesi, emperyalist ülkelerden yapılan ara malları ithalatını sona erdireceğinden, dış ticaret açığı büyük ölçüde kapanacak, dolayısıyla bu açık nedeniyle ortaya çıkan "dış borçlanma gereği" sona erecektir.
      Emperyalizmin taleplerine uygun olarak oluşturulan çarpık sanayilerin reorganizasyonu ya da yeniden yapılandırılması, aynı zamanda farklı sanayi kuruluşlarının farklı standartlarda yaptıkları üretimlerin ortadan kaldırılmasını gündeme getirecektir. Emperyalist tekellerin bilinçli olarak uyguladıkları farklı standartlar, kaçınılmaz olarak bu kuruluşlara ara malları üreten iç sanayinin (küçük ve orta sanayi kuruluşları) ürünlerinin sadece kendisine sipariş veren büyük sanayi kuruluşunda kullanılma zorunluluğu getirmekte ve buna bağımlı kılmaktadır. Bu bağımlılık ilişkisi, küçük ve orta sanayi kuruluşlarının varoluşunu emperyalizme bağımlı sanayiye tabi kılarken, aynı zamanda bu küçük ve orta sanayi ürünlerinin üretim değerlerinin altında fiyatlarla tekelci sanayi burjuvazisine satılmasına neden olmaktadır. Sanayi üretiminde standartlaşma, bu bağımlılık ilişkisini sona erdireceği gibi, ara malları üreten küçük ve orta sanayinin ürünlerinin değişik alanlarda kullanılmasını olanaklı kılacaktır. Böylece yıllardır KOBİ'ler üzerine yapılan her türlü tartışma ve spekülasyon da sona erecektir. Bir başka deyişle, KOBİ' lerin içinde bulundukları çıkmazdan kurtuluşları, çarpık sanayileşmenin ortadan kaldırılmasıyla olanaklıdır.
      Tüm bunlar, devrimci iktidar koşullarında mevcut büyük sanayinin dışa bağımlılığını sona erdirmek ve yeniden yapılandırmakla ilgilidir. Ancak mevcut büyük sanayinin yeniden yapılandırılması yeterli değildir. Buna paralel olarak yeni sanayi kuruluşlarının kurulması belirleyici öneme sahiptir. İşte emperyalist propagandanın "kapalı ekonomi" propagandasının odak noktası da burada bulunmaktadır. Onlara göre, yeni sanayilerin kurulabilinmesi için "gerekli kaynaklar" emperyalist ülkelerdeki para-sermaye dışında mevcut değildir. (FP gibi şeriatçı kesimler için bu para-sermaye "müslüman ülkelerde" mevcuttur.) Bir başka ifadeyle, onlara göre, ülke içi kaynaklar emperyalizmden bağımsız bir sanayileşme ve ekonomik büyüme için yeterli değildir. ^[3*]
      Yukarda kısaca gördüğümüz gibi, "gerekli kaynaklar", dışa bağımlılığın sona ermesiyle birlikte ortaya çıkan döviz tasarrufu ile sağlanabilecektir. Bu öylesine bir kaynak niteliğindedir ki, ülkenin dış borçlanma ve ithalat nedeniyle gereksinme duyduğu dövizi temin edebilmek için ülkenin ihraç edilebilir tüm mal ve hizmetlerinin maliyetlerinin altında bir fiyatla dışarıya satılmasına ve iç piyasada tüketilememesine neden olan bir kaynaktır. Doğal olarak, emperyalizme bağımlılığın sona erdirilmesiyle ortaya çıkan döviz gereksinmesindeki azalış, aynı zamanda bu mal ve hizmetlerin ülke içinde tüketilmesini olanaklı hale getirerek, halkın yaşam standartlarının yükselmesine de katkıda bulunacaktır.
      Basit bir akıl-yürütme bile, bu sağlanan dövizlerin dışa bağımlı olmayan sanayilerin kurulması için kullanılacağını bulacaktır. Elbette burada sorun, devrimci bir iktidarın emperyalist ambargo ile yüzyüze kalması, dolayısıyla elinde ne denli çok döviz bulunursa bulunsun, emperyalist sistemden hiçbir şey alamayacağı varsayımıdır. Emperyalist propagandanın sürekli olarak işlediği bu konu, devrim durumunda halkın yaşam düzeyinin düşeceği, yoksulluğun artacağı propagandasından başka birşey değildir. Bu propaganda, Küba, Vietnam vb. ülkelerin devrim sonrasında karşı karşıya kaldığı sorunları kullanarak, kitleleri devrim yapma düşüncesinden uzaklaştırmayı amaçlamaktadır.
      Emperyalist ambargo, devrimci iktidarın karşı karşıya kalacağı tek sorun değildir. Emperyalizm tarafından finanse edilen karşı-devrimci faaliyetler ve saldırılar da, özellikle ekonomik sabotajlar, devrimci iktidarın ekonomi-politikasını uygulamasını engellemeyi hedefler. Ancak bu sorun ekonomik değil, siyasal ve askeri bir sorundur. Dolayısıyla çözümü devrimci iktidarın örgütlenmesine bağlıdır.
      Siyasi ve askeri sorun olarak emperyalist ambargo ve karşı-devrimci faaliyetler bir yana bırakılacak olursa, ekonomik planda yeni sanayi kuruluşlarının oluşturulması için gerekli kaynakların iç yapıdan sağlanmasından başka bir yol olmadığı görülecektir. Bu durumda, bir sanayi kuruluşunun oluşturulabilinmesi için gerekli kaynakların neler olduğunun ortaya konulması gerekmektedir.
      Kapitalizm koşullarında, salt sanayi kuruluşları için değil, tüm mal ve hizmet üretimi için gerekli yatırım, öncelikle gerekli makine, techizat, bina, emek-gücü vb. satın alınabilmesi için para-sermayeyi öngerektirir. Bu nedenle, tüm burjuva ve küçük-burjuva ekonomistleri için para-sermayenin varlığı, tüm yatırımın özü ve varoluş nedeni olarak kabul edilir. Onlara göre, para-sermaye, ya ülke içinde birikmiş olmalıdır ya da dışarıdan kredi vb. yoluyla sağlanmış olması gerekir. Böylece sorun, her türlü yatırım için gerekli para-sermayenin uygun faiz oranıyla nereden ve nasıl sağlanacağına indirgenmektedir.
      Devrimci iktidarın emperyalist ülkelerle ilişkilerini keseceğinden yola çıkıldığında yatırımlar için gerekli para-sermaye kaynağı dış krediler olmayacaktır. Dolayısıyla, tüm kaynak ülke içinden sağlanmak durumundadır. Bu nedenle, burjuva ve küçük-burjuva ekonomistleri, hemen ülke içi sermaye birikim oranlarını, tasarruf miktarlarını gündeme getirerek, ülke içinde gerekli sermaye birikiminin mevcut olmadığını, halkın tasarruf oranının "batı ülkelerinden çok az" olduğunu istatistiklerle ortaya koyarak, böyle bir kaynağın sağlanamayacağını iddia etmektedirler. Emperyalizme bağımlılığı esas alan ve bu bağımlılığın yaratmış olduğu sonuçları veri olarak kabul eden bu iddialar tümüyle yanlıştır.
      Emperyalizme bağımlılık içinde bulunan ülkemizin tüm istatistik verilerinin açıkça gösterdiği gerçek ise, sanayinin dışa bağımlılığı nedeniyle ülke içinde sermaye birikiminin salt işbirlikçi tekelci burjuvaziye verilen "işbirlikçi payı"yla sınırlı olduğudur.
      "En mükemmel formül" demektedir Che Guevara, "milli burjuvazinin yabancı çıkarlarla işbirliği yapmasıdır; böylece birlikte o ülkede yeni sanayiler kurarlar, bunlar için gümrük indirimleri elde ederek bu sayede rakip emperyalist ülkeleri tamamen bertaraf ederler ve ayrıca bu suretle elde ettikleri kârların gevşek kambiyo yönetmeliklerinin himayesinde ülkeden dışarıya çıkmasını sağlarlar." İşte ülke içinde elde edilen kârların dışarıya çıkartılması, ülke içinde yeni yatırımlar için gerekli ve yeterli para-sermayenin mevcut olmasını engellemektedir. Bunun ekonomi-politikadaki adı "kâr transferleri"dir. Emperyalizme bağımlılığın ortadan kalkması ile "kâr transferleri" de sona ereceğinden, ülke içi sermaye birikimi yükselecektir.
      "Kâr trasferleri"nin anti-emperyalist ekonomi-politikalarda özel bir yere sahip olduğunu çok iyi bilen burjuva ve küçük-burjuva ekonomistleri, sürekli olarak "kâr transferleri"yle ülkeden çıkan sermaye miktarının "sanıldığından az" olduğunu Merkez Bankası verilerini ortaya koyarak göstermeye çalışırlar.
      Resmi verilere göre, 1980-98 yılları arasında 20.899 milyar dolarlık yabancı sermayeye ülkede doğrudan yatırım yapma izni verilmiş ve aynı dönemde fiili yabancı sermaye girişi 6.533 milyar olmuştur. Ve nasıl derlendiği açıklanmayan resmi verilere göre, aynı dönemde 1.3 milyar dolarlık kâr transferi gerçekleşmiştir. Bir başka "resmi" veriye göre, bu dönemde fiili yabancı sermaye girişi 11.234 milyar dolar olarak gözükmektedir. İlk veriye göre kâr transferi %20 dolaylarında gözükmekte; ikinci veriye göre ise %1,1 gibi küçük bir oran olmaktadır. İlk durumda %20'lik bir "kârlılık" oranının, kapitalist ölçülerde "normal" olduğu kabul edildiğinde, yabancı sermayenin "getirdiğinden çoğunu götürdüğü"nü iddia etmek olanaksız olmaktadır!
      Oysa gerçekler çok daha farklıdır. Herşeyden önce, doğrudan yabancı sermaye yatırımı, nakit sermaye yatırımı demektir. Günümüzde emperyalist sermayenin nakit sermaye dışındaki unsurlarına (sermayenin isim, patent hakkı, yedek parça, teknik bilgi, teknik eleman vb.) ödenen paralar büyük miktarlar tutmaktadır. Öte yandan, yabancı sermayenin nakit sermaye (para-sermaye) yatırımlarından elde edilen kârların çok az kısmı, doğrudan "kâr" payı olarak yurt-dışına transfer edilmektedir. Bu kârlar, çoğu durumda, sermaye artırımında, ülke içinde yeni şirket kurulması ya da satın alınmasında yahutta yüksek faizli kredi kaynağı olarak kullanılmaktadır. İlk sorun, bu kârların ne olduğu değil, ne büyüklükte olduğudur.
      Ülkemizin en önemli dışa bağımlı sanayi kolunu oluşturan otomotiv sektörünün iki tekelinden Tofaş'ın (diğeri OYAK-Renault) %38 hissesi doğrudan İtalyan Fiat otomobil şirketine aittir ve yedi kişilik yönetim kurulunda Fiat dört kişi ile temsil edilmektedir. 1998 yılındaki toplam sermayesi 12 milyon 600 bin dolar olan Tofaş'ın net kârı 7 milyon 872 bin dolar olmuştur. Bu dönemde doğrudan gerçekleştirdiği ithalat tutarı 63 milyon dolardır. (Kendi açıklamalarına göre, ithalatın maliyet içindeki payı %11,8'dir.) 1999 yılında sermayesini 139 milyon dolara çıkartan Tofaş'ın dönem kârı 87 milyon dolar olmuş ve yaptığı ithalat tutarı 52 milyon dolardır. (Maliyet içindeki payı %11)
      Tofaş'a ilişkin bu verilerin gösterdiği gerçek, 1998-99 döneminde sermaye artırımı düşüldükten sonra bilançoda gösterilen toplam kâr miktarı 95 milyon dolar, yaptığı doğrudan ithalat 115 milyon dolardır. Yapılan sermaye artırımına giden 127 milyon dolar eklendiğinde toplam kâr 222 milyon dolara ulaşmaktadır. Böylece ortalama %60 kâr gösteren Tofaş'ın gerçek kâr oranı %1.100 olmaktadır. Tofaşın %38 hissesine sahip olan Fiat'ın bu dönemdeki kârı 36 milyon dolar net kâr + 48 milyon dolar ek sermayedeki payı olmak üzere toplam 84 milyon dolar olmaktadır. Bu miktar doğrudan Fiat'tan yapılan ithalattan daha büyüktür. Bu veriler, 1970 yılından beri otomotiv sektöründe iki büyük tekelden biri olan Tofaş'ın son otuz yıl içinde gerçekleştirdiği kâr miktarının yatırılan sermayeyi kat be kat geçmiş olduğunu göstermektedir.
      İkinci sorun, bu otuz yıl içinde elde edilen kârların ne olduğu sorunudur. Yukarda da ifade ettiğimiz gibi, bu kârların Fiat'a düşen kısmı değişik yöntemler kullanılarak Fiat'a aktarılırken (ki yukarda ifade ettiğimiz yeni satın almalar için ve banka kredileri olarak kullanılması bunların içindedir), işbirlikçi kesimlere kalan pay değişik dışa bağımlı yeni sanayi kuruluşları için sermaye olarak kullanılmıştır. (Bu arada belirtelim ki, Tofaş'in hisselerinin %24'ü devlet kuruluşlarına ait olup, bugün Özelleştirme İdaresi'ne devredilmiştir.)
      İşte burjuva ve küçük-burjuva ekonomistlerin yabancı sermayenin dışarıya önemli olmayan "kâr transferleri" yaptıklarına ilişkin beyanları, tümüyle dışa bağımlı sanayileşmenin iç yapısını gizlemeyi hedeflemektedir.
      Diyebiliriz ki, sanayinin dışa bağımlılığı nedeniyle ülke içinde işbirlikçi tekelci burjuvazinin payı dışında bir sermaye birikimi mevcut değildir, dolayısıyla kapitalizm koşullarında her yeni sanayi yatırımı dış krediye gereksinme gösterir. Bu işleyiş ortadan kaldırıldığında, ülke içinde yaratılan değerler (kâr) ülke içinde sermaye haline dönüştüreleceğinden, sözcüğün gerçek anlamında para-sermaye gereksinmesi bulunmamaktadır.
      Diğer yandan, herhangi bir yatırım için gerekli olduğu varsayılan para-sermayenin, bu yatırım için gerekli makine, techizat, bina, emek-gücü vb. alımında kullanılması nedeniyle, mutlak surette para-sermaye olması da gerekmemektedir. Bir başka deyişle, yatırımların gerçekleşmesi için sermayenin mutlaka nakit para şeklinde olması şart değildir. Dolayısıyla, ülke içinde üretilmiş mallar (üretim malları), yatırım malı olarak kullanılabilindiği sürece, para-sermaye gereksinmesi olabildiğince az olacaktır. Burada karşılaşılan sorun, ülke içinde üretim malları üretiminin "yetersizliği" düzeyindedir. "Özelleştirme" propagandaları içinde sürekli işlenen, ülkedeki temel sanayi kuruluşlarının (demir-çelik, çimento vb.) "geri teknolojiye" sahip olduğu, "dünya fiyatlarından daha yüksek maliyetle çalıştığı" savları, aynı zamanda bu gerçeğin gizlenmesini amaçlamaktadır. Böylece üretim malları üreten KİT'ler, özellikle demir-çelik, alimünyum, çimento, gübre sanayi kuruluşları "ölüme" terkedilerek, ülkenin emperyalizmden bağımsız gelişiminin olanakları da yokedilmek istenmektedir. Devrimci iktidar açısından sorun, "ölüme terkedilen" ya da devrim koşullarında "ölmüş" bu kuruluşların yeniden üretime geçirilmesi olarak ortaya çıkarken; küçük-burjuva devrimci-milliyetçileri için, mevcut yapı içinde kalkınma planları tümüyle yok olmaktadır. (Geçmişte bu kesimlerin "kalkınma planları" D. Avcıoğlu tarafından ortaya konulmuştur. Bugün devrimci-milliyetçiler tümüyle etkisizleştirilmiştir. Bunların yerine küçük-burjuvazinin sol kanadının parçalı yapısı geçmiştir. TMMOB, bu çizginin utangaç bir izleyicisi durumundadır.)
      Görüleceği gibi, devrimci iktidar koşullarında dışa bağımlı olmayan sanayilerin kurulabilinmesi için gerekli sermaye unsurlarının, ister para-sermaye olarak, isterse meta-sermaye olarak ülke içinden sağlanması olanaklıdır.
      Öte yandan, ülke içinde kullanılabilir sermaye olarak halkın yaptığı tasarrufların miktarı ve oranı, pekçok sanayi kuruluşunun kurulması için yeterli boyutlardadır. Bugün tümüyle banka mevduat hesapları olarak görünen bu tasarruflar, aynı zamanda bugün devletin gerçekleştirmiş olduğu iç borçlanmanın da kaynağı durumundadır. Ancak bugün devletin gerçekleştirmiş olduğu iç borçlanma, doğrudan banka mevduat sahiplerinden değil, bankalardan yapılmaktadır. İç borçlanmada ortaya çıkan yüksek faiz oranları (örneğin son ihalede %193) ile mevduat faiz oranları (%50-60) arasındaki fark, devletin bankalara ödemek zorunda kaldığı haracı ifade etmektedir. Diğer yandan, aynı olay, bankaların %50-60 faizle topladığı paralarla %100'lerin üzerinde faiz geliri elde etmelerini sağlamaktadır. 20 Mart 2001 tarihinde yapılan ihalede "rekor talep"ten sözedilirken ifade edilen rakam 8 milyar dolardır. Bu da, ülke içinde kullanılabilir sermaye miktarının küçük bir bölümünü oluşturmaktadır. 1998 yılında toplam banka mevduatları 88 milyar 482 milyon dolar iken, 1999 yılında 106 milyar 318 milyon dolara yükselmiştir. 1998 yılındaki mevduatın 24 milyar 800 milyon doları tasarruf mevduatı, 36 milyar 966 milyon doları yabancı para mevduatı (dolar, mark vb. cinsinden mevduat) iken, 1999 yılındaki toplam mevduatın 31 milyar 316 milyon doları tasarruf mevduatı, 43 milyar 240 milyon doları yabancı para mevduatıdır.
      Bu verilerin de gösterdiği gibi, bankaların elinde bulundurdukları mevduatlar GSMH'nın %50'sini oluşturmaktadır. İşte mevduat faiz oranlarıyla toplanan ve devlete %200'ler oranında faizle verilen paranın miktarı budur. Tüm bunlar, sermaye olarak kullanılabilecek parasal kaynaklar durumundadır. Bütün sorun, özel bankaların elinde toplaşan ve devlet bankalarının "özelleştirme" ile devreden çıkartılmasıyla bu toplaşmanın daha da büyüdüğü bir ortamda, devletin, ister sanayi kurmak için, ister kendi açıkları için aldığı iç borçların faizleri çok yüksek olmaktadır. Yapılması gereken ise basittir: Tüm bankaların devletleştirilmesi ve her zaman olduğu gibi mevduata reel bir getiri sağlayan faiz ödenmesidir. (2000 yılı verileri esas alındığında bu reel faiz oranları %10'lar düzeyine bile yükselmemiştir.)
      Görüldüğü gibi, devrimci iktidar koşullarında (devrimin öngünlerinde yurtdışına kaçırılacak olan para miktarı bir yana bırakıldığında) iç tasarruflardan elde edilen kaynaklar, dışa bağımlı olmayan bir sanayinin kurulması için yeterli boyutlardadır.
      Böylece burjuva ve küçük-burjuva ekonomistlerinin emperyalizmden bağımsız bir sanayileşme için gerekli kaynağın bulunamayacağına ilişkin tüm savları, mevcut koşullar açısından bile gerçek dışıdır. Elbette, bu savlarının geçersiz olduğunu bilen bu ekonomistler, sorunu siyasal alana çekmektedirler.
      Onlara göre, devrimci iktidar koşullarında, gerekli kaynak bulunsa bile (ki görüldüğü gibi, bu kaynak yeterince mevcuttur), "çağın gerektirdiği ileri teknolojiye sahip" sanayiler kurulamayacaktır, çünkü bu sanayilerin kurulabilmesi için gerekli bilgi ve know-how emperyalist ülkelerin tekelindedir. Emperyalist sömürüyü kabul etmeyen ülkeler de bunlardan yararlanamayacağı için, geri teknolojiye sahip sanayileşmeye boyun eğilecek, dolayısıyla maliyet yüksek olacağından fiyatlar yüksek olacaktır. Bu da, halkın daha yüksek fiyatlarla mal ve hizmet satın alması anlamına gelecektir ki, yoksullaşmanın diğer bir ifadesidir!
      Görüldüğü gibi, bu savlar, tümüyle siyasal niteliktedir. Bu savın dayanağı, emperyalist ülkelerin tüm ileri teknolojilerin tekeline sahip oldukları, dolayısıyla bu ileri teknolojiye sahip olmak isteyenlerin onların koşullarına boyun eğmek zorunda olduklarıdır. Ama aynı sav sahipleri, örneğin Almanya'nın büyük bir bilgisayar mühendisi açığı ile yüzyüze geldiğini ve bu açığı kapatmak için Hindistan'dan 10.000 bilgisayar mühendisi almayı planladığını, ABD'de 100.000 Hintli bilgisayar mühendisinin çalıştığını görmezlikten gelmektedirler.
      Hindistan'ın bilgisayar mühendisi yetiştirmede gösterdiği gelişme, emperyalist ülkelerin bilgi tekeline sahip olmadıklarının açık kanıtıdır. Öte yandan, yüksek teknoloji, doğrudan yetişmiş insan gücüne ve bunların gerçekleştireceği araştırma ve geliştirme (burjuva ekonomistleri buna "AR-GE" demektedirler) çalışmalarına bağlıdır. Eğitimin niteliği ve programı burada belirleyici yere sahiptir. Bu nedene, sorunun çözümü, mevcut eğitim sisteminin tümüyle kaldırılarak, üretim için eğitimi esas alan yeni bir eğitim sisteminin kurulmasıdır.
      Tüm bunlardan sonra, devrimci iktidar koşullarında ekonomik büyümenin sağlanamayacağı savları tümüyle geçersiz kalmaktadır. Ancak devrimci iktidarın kullanabileceği ekonomik kaynaklar bunların ötesindedir.
      Devrimci iktidar koşullarında,
      "a) Sanayi, tarım, madencilik, mali ve hizmetler sektöründe yabancı şirketlerin doğrudan yatırımlarına son verilecektir. Bu sektörlerde emperyalist ülkelere ait tekelci şirketlerin ve filyallerinin tüm mal varlıkları, tazminat ödenmeksizin millileştirilecektir. Diğer ülkelere ait şirketlerin mal varlıkları, gerçekleştirdikleri kâr transferleri ve ana sermayeleri gözönünde tutularak hesaplanacak bir tazminat karşılığında millileştirilecektir.
      b) İstisnasız tüm sektörlerde faaliyet gösteren, yerli tekelci ve işbirlikçi sanayi ve ticaret burjuvazisine ait tüm şirketler ve kuruluşlar ile bunların kişisel ya da ailesine ait mal varlıkları, tazminat ödenmeksizin millileştirilecektir. Bu şirket ve kuruluşların, yabancı şirket ve kuruluşlarla ortaklık halinde olmaları durumunda, yabancı ortaklara hiçbir tazminat ödenmeyecektir. İşbirlikçi tekelci burjuvazinin yabancı şirket, kuruluş ya da devletlerle yapmış oldukları her türlü anlaşma, sözleşme ve garantiler iptal edilecektir.
      c) Emperyalist devletlere, şirketlere, mali kuruluşlara ya da uluslararası finans kurumlarına (IMF, Dünya Bankası, IFC vb.) oligarşinin özel ya da devlet adına yapmış olduğu, kısa, orta ve uzun vadeli her türlü borçlar iptal edilecektir. Diğer ülkelerle yapılmış olan ekonomik ve sosyal amaçlı devlet kredi ve borçlarının ödenmesinde ise, uzun vadeli bir plan dahilinde, ana para olarak tasfiyesi esas alınacaktır. Ancak, Türkiye Halk Kurtuluş Cephesi'nin açık çağrısından sonra, devrimci savaş sürecinde bu ülkelerin oligarşinin devletine vermiş oldukları ekonomik ve sosyal amaçlı borç ve krediler hiçbir biçimde ödenmeyecektir.
      d) Kimya, madencilik, metalurji, petrol ve petrol ürünleri, otomotiv, inşaat, askeri malzeme üretimi, ulaşım, haberleşme, ilaç, tütün, çay üretimi ve diğer temel ihtiyaç maddeleri sektöründe şirket ve kuruluşların faaliyetlerine son verilecektir. Diğer sanayi kollarında, 30'dan fazla işçi çalıştıran tüm şirket ve kuruluşlar devletleştirilecektir. Bunlara ödenecek tazminat miktarı, İşçi Komiteleri'nce belirlenecektir. Halk iktidarında karşı-devrimci faaliyette bulunan ve toplumsal çıkara aykırı faaliyet sürdüren özel sanayi kuruluşları, tazminat ödemeksizin devletleştirilecektir.
      e) Dışalım ve dışsatım devletleştirilecektir.
      f) Tüm özel bankalar, mali kuruluşlar ve özel sigorta kuruluşları devletleştirilecektir. Bunlar ve diğer devlet bankaları birleştirilerek tek bir merkez bankası oluşturulacak ve bu banka ülkedeki tüm bankacılık işlemlerini yerine getirecektir.
      Altın, gümüş vb. değerli madenlerin ticareti sınırlandırılacak ve bu alanda faaliyet gösteren kuyumcu, sarraf vb. kişi ve kuruluşların elindeki stoklar kamulaştırılarak Merkez Bankasına devredilecektir.
      g) Lüks tüketim malı üretimine son verilecek ve bu malların ithalatı yasaklanacaktır.
      h) Gece kulübü, bar, pavyon, gazino ve büyük özel mağazalar kapatılacaktır.
      i) Büyük özel marketler, özel turizm tesisleri devletleştirilecektir. Deniz kıyılarının yağmalanmasıyla yapılmış olan tüm özel lüks konutlar, villalar vs. kamulaştırılacaktır.
      j) Önemli bir ekonomik gücün ve emeğin yok olmasına yol açan bürokrasi yeniden düzenlenecek ve bürokratik işlemler basitleştirilecektir.
      k) Sanayi ürünlerinde standartlaşmaya gidilecektir.
      l) Özel sanayi kuruluşlarının merkezi plana göre üretim yapmaları sağlanacaktır. Bu kuruluşların plan hedefleri üstünde üretim artışları sağlamaları için gerekli teşvikler yapılacaktır. Küçük-sanayiler için, organize sanayi bölgeleri oluşturulacak ve var olanlar yeniden düzenlenecektir.
      Alınan önlemler ve uygulamalarla ortaya çıkacak toplumsal sermaye ve emek-gücü, mevcutlarıyla birlikte merkezi plana göre kullanılacaktır. Merkezi planın amacı, halkın genel yaşam düzeyini sürekli yükseltmek ve bireylerin maddi ve zihni gereksinmelerini karşılamak olacaktır.
      Merkezi plan şu temel ölçütlere göre yapılacaktır:
      1) Nüfus artışı gözönüne alınarak, bu artışı aşan düzeyde ve kişi başına düşen miktarı zaman içinde artıran ve de bunun sürekliliğini güvence altına alan bir üretim artışı sağlamak,
      2) Üretimde daha fazla doğal kaynak kullanılmasını sağlamak,
      3) Üretimi rasyonelleştirerek ve demokratik biçimde örgütleyerek, kaynak başına mevcut verimliliği artırmak,
      4) Eskimiş, aşınmış ve verimliliği düşük fabrika ve donatımı yenilemek ve ileri teknoloji kullanmak,
      5) Tüketim malları üretiminde ileri teknoloji kullanımına hızla ve öncelikle geçmek,
      6) Tarımsal verimliliği arttırmak için makinalaşmaya ve kimyasal girdi kullanımına ağırlık vermek, üretim kooperatifleri ve kollektif çiftlikler yoluyla büyük üretim alanları yaratmak,
      7) Temel tüketim malları (dayanıklı) üretiminde artışlar sağlamak amacıyla üretim malları üretimine öncelik vermek,
      8) Sanayi yatırımlarında sermaye-yoğun teknikler kullanılmasına ağırlık vermek,
      9) Toplumsal ve kültürel alanlarda, sağlık, eğitim ve konut üretimi öncelikli olmak üzere, yatırımlarda mevcut kaynakları ve emek-gücünü kullanmak,
      10) Çalışma durumundaki tüm bireylere iş bulmak.
      Bu ekonomi-politikanın uygulanmasında, her düzeyde devlet gelirleri olarak vergiler yerinde düzenlenecek ve vergi sistemi değiştirilecektir.
      Bu nedenle :
      aa) Başta KDV olmak üzere, tüm vasıtalı vergiler kaldırılacaktır,
      bb) Her türlü bürokratik işlemden alınan harç ve resimler kaldırılacaktır,
      cc) Gelir vergisinde asgari geçim miktarı vergi dışı tutulacak ve bunun üstündeki gelirden artan oranlı vergiler alınacaktır. Her durumda, gelir vergisi oranları, ücretli işçiler ve devlet ya da kamu kuruluşunda çalışanlar için %20'nin; özel bireysel işinde çalışan esnaf, zanaatkar ve özel meslek sahipleri için %25'in; ücretli emek kullanan esnaf ve zanaatkarlar için %35'in; özel sanayi kuruluş sahibi ve hissedarlarından %45'in üstünde olmayacaktır. Tarımdaki özel üreticilerden, asgari geçim miktarının yıllık tutarının üstündeki gelirlerinden, Tarım ve Köy Gelişim vergisi olarak %20 oranında tek bir vergi alınacaktır.
      dd) Kurumlar vergisi, üçten fazla işçi çalıştıran tüm özel işyerlerinden, Genel İşçi Komiteleri Konseyi'ne bağlı işyerlerinden ve büyük tarımsal işletmelerden alınacaktır. Net ürün geliri üzerinden alınacak bu vergi %50'yi geçemeyecektir.
      ee) Dışalım ve dışsatıma ilişkin vergiler kaldırılacaktır. İç ticaretten alınan vergi oranı %50 olacaktır.
      ff) Miras ve intikal vergisi, mirasın konusuna bağlı olarak ve yıllık asgari geçim miktarı gözönünde tutularak, beş yıllık zaman için tahakkuk edecek gelir vergisi, kurumlar vergisi, emlak vergisi miktarı düşüldükten sonra, kalan kısım üzerinden %70 olarak alınacaktır.
      gg) Bireysel mülkiyete ait (kentlerde) seksen metrekarenin üstündeki konutlardan, özel işyerlerinden, perakende ticaret ve hizmet binalarından, değeri üstünden ve artan oranlı olarak emlak vergisi alınacaktır.
      Kiraya verilmiş bireysel mülkiyete ait konutlardan, işyerlerinden, depolardan vb. emlak vergisi yanında, yıllık kira geliri üzerinden, artan oranlı ek gelir vergisi alınacaktır.
      hh) Özel binek otolarından, traktörlerden, motorsikletlerden vb. alınan Motorlu Taşıtlar Vergisi tümüyle kaldırılacaktır. Taşıtın niteliğine ve çalışma konusuna bağlı olarak ticarette kullanılan araçlar ile lüks binek otolarından alınacak Motorlu Taşıtlar Vergisi, sürücüler birliği temsilcileri ile Genel Halk Komiteleri Konseyi temsilcilerinin oluşturacağı bir kurul tarafından belirlenecektir." ^[4*]
      Bu ekonomi politika, kırsal alanlarda gerçekleştirilecek toprak devrimiyle birlikte tarımsal üretimin modernizasyonu ve kollektivizasyonuyla birlikte, sanayi ve tarımın birleşik ve dengeli gelişimini sağlayarak bugünden hesaplanması olanaksız olan büyük bir üretim artışı ve kaynak kullanımı sağlayacaktır. En basit ifadeyle, yıllık olarak dışardan ithal edilen gıda maddelerinin toplam değeri ortalama 3 milyar dolardır ve kısa dönemli olarak tarımda yapılacak düzenlemeler bu miktar dövizin yurtdışına akışını engelleyeceği gibi, kırsal nüfusa bu miktarda gelir sağlayacaktır. Bu ise, kısa dönemde bile kırsal nüfusun yaşam standartlarının yükselmesi anlamına gelecektir.
      Sözün özü, ülkemizin iç kaynakları (yeraltı ve yerüstü kaynakları olarak) emperyalizmden bağımsız bir ekonominin varolması ve ekonomik büyümenin sürekli ve istikrarlı kılınması için yeterli olanaklara sahiptir. Yıllar boyu "kendine yeterli dünyanın yedi ekonomisinden biri" olarak propagandasının yapıldığı düşünülecek olursa, devrimci iktidarın gerekli kaynağı bulamayacağı konusunda yapılan tüm propagandanın amacı daha açık anlaşılacaktır.
      İşte tüm burjuva ve küçük-burjuva ekonomistlerinin şiddetle karşı çıktıkları, "ideolojik" olarak tanımladıkları devrimci ekonomi-politika ve sonuçları genel olarak budur. Bu ekonomi-politikanın hiçbir alternatifi yoktur ve geri-bıraktırılmış tüm ülkelerin tek kalkınma yoludur.






Konuyla bağlantılı yazılar:
*** "Globalleşen" Dünyada Anti-Emperyalist Bir İktidar Yaşayabilir mi?
*** Türkiye Halk Kurtuluş Cephesi/Halkın Devrimci Öncüleri: Demokratik Halk Devrimi Programı
*** Devrim Enflasyonu Nasıl Ortadan Kaldırır?
*** Türkiye Devriminin Acil Sorunları-I
*** Türkiye'nin Yazgısı ve Dünya Ekonomik Buhranı
*** Ekonomik Buhranlar
*** Türkiye ve Dünya Ekonomisindeki Son Gelişmeler
*** Dünya Ekonomik Buhranı ya da Yeni-Sömürgeciliğin Bunalımı
*** İşte Emperyalist-Kapitalizm!
*** Kapitalizm ve "Modernizasyon"
*** Kapitalizmin Sürekli ve Genel Bunalımı ve "Yeni" Teoriler
*** İthalat Patlamasından Faşist-Mafya Cumhuriyetine






---
Dipnotlar
^[1*] Mahir Çayan: Kesintisiz Devrim II-III
^[2*] THKC/HDÖ: Demokratik Halk Devrimi Programı
^[3*] A. S. Akat gibi bu iddia sahipleri, 22 Şubat sonrasında "yerli malı kullanma" önerileriyle ortaya çıkarken, diğer yandan Kemal Derviş'in "dış destek" turundan "eli boş" dönmesi üzerine, "ulusal programın" tümüyle iç kaynaklara dönük olarak hazırlanacağının propagandasına başlamışlardır. Şüphesiz, onların "iç kaynak"tan kastettikleri yeni vergiler, devlet harcamalarının azaltılması vb. anlamına gelmektedir. Ancak yine de, "en ağır ekonomik kriz" evresinde bile ülke içi kaynak olduğunun söylenmesi bile, aynı zamanda emperyalizmden bağımsız bir ekonomik gelişme için ülke içinde yeterli kaynak olduğunun kabul edilmesi anlamına gelmektedir.
^[4*] THKC/HDÖ: Demokratik Halk Devrimi Programı