Brezilya:
     PT, Lula, "Lula Light",
     Porto Alegre Forumu

Brezilya Ekonomisi
(milyon $)	2000	2001	2002
GSMH	582.865	535.005	465.225
Dış borç toplamı	236.156	226,067	214.379
Kamu borç toplamı	288.122	284 906	249.785
İç borç	231.168	228.497	185.226
Dış borç	56.954	56.408	64.559
İç ve dış borç toplamı	467.324	454.564	399.605
GSMH'ya oranı	%80,2	%84,9	%85,9
Döviz kuru (Real/$)	1,9546	2,3196	3,8941

      İşte bu koşullarda IMF, 30 milyar dolarlık yeni bir kredi açarak Brezilya ekonomisini desteklemek zorunda kalmıştır.
      Bütün bunların ne anlama geldiğini ise, ülkemizde 2001 Şubat krizinden sonra yaşanılanlar yeterince göstermiştir.
      Brezilya ekonomisindeki bu durum, ülkemizdekine benzer bir siyasal sonuç yaratmıştır. IMF açısından "çok başarılı" görülen uygulama sahipleri yerlerini "yeni"lere bırakmıştır: Birinde "Lula light", diğerinde "müslüman demokratlar".
      Burada Brezilya ekonomisinin durumunu irdelemeyeceğiz. Sadece şu kadarını belirtelim ki, Brezilya ekonomisi, ülkemiz ekonomisi gibi, dışa bağımlı, emperyalizmin yeni-sömürgecilik yöntemleriyle yukardan aşağıya geliştirilmiş bir kapitalist ekonomiye sahiptir. Tarihsel süreçte Brezilya, sömürge bir ülkeden yeni-sömürge bir ülkeye doğru bir evrim yaşarken, ülkemiz feodal-askeri sömürgeci bir imparatorluktan yarı-sömürgeleşmeye ve buradan yeni-sömürgeleşmeye doğru bir evrim izlemiştir. Brezilya'nın ekonomik tarihi ile ülkemizin yakın tarihi, yeni-sömürgeleşme süreciyle birlikte birbirine benzer özelliklere sahip olmuştur.
      Amerikan emperyalizminin "arka bahçesi" olan Latin-Amerika'nın Meksika ve Arjantin'iyle birlikte en büyük geri-bıraktırılmış ülkesi olan Brezilya'nın son elli yıllık tarihi, IMF ile imzalanan stand-by anlaşmaları, "istikrar tedbirleri" ve askeri darbeler tarihidir. Özellikle 1 Nisan 1964 tarihinde IMF ile ilişkileri kesme kararı alan ilerici Goulart iktidarına karşı yapılan askeri darbeyle birlikte başlayan "yeni dönem", Brezilya'yı, Amerikan emperyalizminin her türlü pasifikasyon yöntemlerinin ve IMF'nin "istikrar programları" nın deneme alanı haline getirmiştir.
      Diyebiliriz ki, sambaların ve futbolun ülkesi olarak dünyaya tanıtılan Brezilya, Amerikan emperyalizminin Latin-Amerika'daki en dayanıklı ve güvenilir müttefiki olmaktan öte, emperyalizme bağımlı bir ülkenin nasıl bir çıkmaz içinde olduğunun en iyi örneği durumundadır. Bir başka deyişle, Brezilya, 1964 yılından itibaren ekonomisinin resmen ve fiilen IMF tarafından yönetildiği bir ülkedir. 1964-1985 askeri cunta döneminden sonra "sivil yönetime" geçilmesi bu durumu değiştirmemiştir.
      Devlet bütçesinin doğrudan IMF tarafından onaylandığı bir ülke olarak Brezilya, aynı zamanda doğrudan yabancı sermaye yatırımlarının en yüksek olduğu ülke durumundadır. Kâr transferlerinin en yüksek olduğu ülke olduğu için iç sermaye birikimi çok küçük ölçekte kalmaktadır. Bunlar da eyalet yönetimleri tarafından oluşturulmuş fonlarda toplanmaktadır. Tüm Brezilya halkı, emperyalizmin işbirlikçilerinin ya da doğrudan emperyalist tekellerin elinde bulunan işyerlerinde çalışmak durumundadırlar. Bu ise, 172 milyonluk bir ülkede 500 milyar dolar seviyelerinde gerçekleşen bir GSMH koşullarında, nüfusun küçük bir bölümünün iş bulma olanaklarına sahip olması anlamına gelmektedir. Bu yüzden, nüfusun büyük kısmı büyük tarımsal çiftliklerde (latifundia) toplanmıştır. Tarımda makineleşmenin gelişmesine paralel olarak latifundialardan uzaklaştırılan Brezilya köylüleri büyük kentlerin etrafındaki "teneke mahallelerde" yaşamlarını sürdürmek durumundadırlar.
      Bu iki olgu, yani nüfusun büyük bölümünün kırsal alanda ve gecekondularda yaşaması olguları, bir yandan "toprak sorunu" nu Brezilya'nın temel sorunlarından birisi olarak varederken, diğer yandan "gecekondu sorunu"nu sosyal bir sorun olarak sürekli varetmektedir.
      İşte bu iki olgu, diğer yandan Brezilya'daki "sol"un niteliğini ve işlevini belirlemiştir.
      1990'ların başlarında "çevreci sol"un en gözde konusu olan "yağmur ormanları" ve HABİTAT toplantısı Brezilya solunun dönüşümünün ve evcilleştirilmesinin yolunu açmıştır.
      Dünya Bankası'nın "kırsal kalkınma projeleri" ve AB'nin "yağmur ormanlarını koruma projeleri"yle finanse edilen "yeni sol", bu bölgelerdeki işlevlerini ve proje kaynaklarını tükettiği oranda "teneke mahalleler"le ilgilenmeye başlamıştır. HABİTAT zirvesiyle sağlanan yeni fonlarla fonlanan "sol"un ilk büyük faaliyet alanı Porto Alegre kenti olmuştur.
      Bugün kamuoyunun "geleneksel"(!) "Dünya Sosyal Forumu"yla tanıdığı Porto Alegre, "katılımcı bütçe uygulamaları" vb. adlarla "sol"un yeni finansman alanı olarak öne geçmiştir. Yakından bakıldığında, "Dünya Sosyal Forumu"nun ve Porto Alegre "buluşmaları"nın gerçek işlevinin ideolojisizleştirilmiş ve yasalcı solun varlığını sürdürmek olduğu görülmektedir.
      "Küreselleşme karşıtlarının" yirmi yıldır Davos'ta yapılan "zenginler kulübünün" "Dünya Ekonomik Forumu"na alternatif(!) olarak düzenlendiği açıklanan Porto Alegre forumunun ("Dünya Sosyal Forumu") en büyük "destekçisi", Fransa merkezli ATTAC olmuştur. İşte Porto Alegre'yi de, "Dünya Sosyal Forumu"nu da popüler hale getiren bu "sponsor" ATTAC'tır.
      ATTAC hareketi, adı "Ekmek ve Adalet" olmazdan önce, "Kurtuluş" Yaşadığımız Vatan'a dönüştükten sonra yayınlanan Engin Doğan imzalı "Global Pencere" adlı yazı dizisinde "Şimdi Attac Sırası" adlı yazıda şöyle tanıtılıyordu: