Revizyonizmin "Resmi" Tarihi:
     El Salvador Seçimleri

      "Salvador'da topluma emperyalist burjuvazi ile ittifak halinde bulunan melez bir burjuva sınıfı egemendir. Bu burjuvazi, emperyalist burjuvaziye bağımlıdır ve ona boyun eğmiştir. O, milli bir burjuvazi değildir, çünkü emperyalizmden bağımsız bir ulusal proje gerçekleştirme kapasitesine sahip değildir."

      "1962 yılında (yani MİR'ın başlatmış olduğu gerilla savaşına KP'nin katıldığı yıl) yurdumuzda devrimci bir durumun olgunlaştığını gördük. Carupano ve Puerto Cabello'daki silahlı eylemlere rağmen, bu durum, bir türlü başarılı bir devrim haline dönüştürülemedi...
      Ancak 1963 yılından itibaren mücadelenin ekonomik ve siyasal çizgisinde bir değişiklik oldu. Ekonomi yavaş yavaş kendi ayakları üzerinde doğrulmaya başlamıştı. Devrimci kuvvetlerin silahlı saldırılarına rağmen, egemen sınıflar 1963 Aralığında yeni seçimlere gittiler. Bu seçimlerin sonucunda Betancourt, cumhurbaşkanlığını, yardımcısı Leuni'ye devretti. Devrimci kuvvetler de açıkta kaldılar.
      Merkez Komitesinin bir toplantısında (1967), partinin 'seçim kampanyasını azami derecede kullanmadığı' ve 'bir süre için silahlı mücadeleyi bırakarak, demokratik muhalefeti yeniden toparlayacak geniş bir cephe kurmak üzere seçimlere katılması gerekirdi' yargılarına varılmıştır...
      Gerilla savaşının özel bir silahlı mücadele biçimi olduğunu reddetmiyor, yurdumuzda bunun modası geçmiş bir savaş çeşidi olduğu görüşüne kapılmıyor ('Parti, devrimin özel nitelikleriyle uyumlu bir biçimde yürütüldüğü takdirde gerilla savaşının önemli bir rol oynayacağını kabul eder'), bununla birlikte, Parti Merkez Komitesinin görüşüne göre, köylük bölgelerde gerilla savaşı başlıca mücadele biçimi olacağını savunmakla, diğer ülkelerde başarılı olan, fakat yurdumuzun ulusal gerçekleriyle bağdaşmayan bir deneyi mekanik olarak benimseme durumuna düşmüş oluyorduk.
      Nüfusumuzun dörtte üçünün şehirlerde oturduğu, ilerici kitlelerin ve devrimin temel itici güçlerinin şehirlerde yoğunlaştığı olgularına dayanıyorduk. Gerek yabancı tekeller -ki ülkemizde egemen durumdaydılar-, gerekse yerli sermaye başlıca sanayi merkezlerini şehirlere ve şehir dolaylarına kurmuştu. Ayrıca, Venezüella tarihi, yirminci yüzyılın başından bu yana, başlıca siyasal çatışmaların şehirlerde patlak verip çözüme ulaştığını gösteriyordu. Devrimci silahlı eylemlerin çoğu, vatansever askerlerin ve sivillerin katıldığı şehir ayaklanmaları şeklinde ortaya çıkmıştı....
      Başka bir deyimle, Merkez Komite, Venezüella'da ve Venezüella için gerilla savaşının yardımcı bir mücadele biçiminden öte bir anlam taşımayacağı görüşündeydi." [W. Pomeroy, Marksizm ve Gerilla Savaşı, s: 381]

      "Revizyonist, Klâsik "Ortodoks" Çizgi: (Karakteristikleri)
      Askeri yan ile politik yanı birbirine zıt şeylermiş gibi görüp, askeri yanın küçümsenmesi. Şehir proletaryasının siyasi işlevini, proletaryanın anahtar rolü oynadığı sovyetik modelin ışığı altında görerek, aşırı abartma. Silahlı propagandanın prestij kazanması üzerine solda prestij kaybına maruz kalan bu örgütler, sonradan gerilla yapan bir şube de açmışlardır. Tabiî bu gerilla hikaye olmuştur.
      Milli bir krizin ülkede olmasına rağmen barışçıl mücadele metodlarının temel alınmasının ve de evrim ve devrim aşamalarının kesin çizgilerle ayrılmasının, Öncü Savaşının reddinin oluşturduğu kendiliğindencilik."

      "Başını El Salvador 'Komünist' Partisi'nin çektiği bir grup, silahlı mücadelenin kısa sürede zafere ulaşamaması üzerine, oligarşik yönetimle 'diyalog' başlatılmasını önermişlerdir. Bu amaçla, bir yandan gerilla savaşında 'kalıcı bir ateş-kes' ilan edilirken, diğer yandan geniş bir programın hazırlanması savunuluyordu. PCS'nin bu önerisi, 'geniş katılımlı geçici hükümet için bütünleşme' temelinde, ülkede 'ulusal uzlaşma' sağlamak için yapılmıştır. Önerilen 'Geniş Katılımlı Hükümet', oligarşinin yöneticileri ile FMLN yöneticilerinin bir koalisyonu olacaktır. 'Geçici Hükümet', demokratik bir anayasayı hazırlayacak ve ülkede 'huzur ve barış' ortamının oluşmasını sağlayacaktır. Bu nedenle 'şimdiki savaş durumunu ortadan kaldırmak için pratik koşulları yaratmak' PCS'nin önerisinin temelini oluşturmaktadır. Bunun gerçekleşebilmesi için de gerilla güçlerinin 'ateş-kes' ilan etmesi gerekmekteydi.
      PCS'nin önerisinin içeriği, FDR'nin devrim programından kesin bir kopuşu ifade ediyordu. Her yönden 'reformist' nitelikteki bu öneri, gerek toprak devrimi, gerekse ulusallaştırmalarda tümüyle oligarşinin çıkarlarını gözetmekteydi. Artık PCS'nin ağzından 'oligarşik yönetimin yıkılması' ya da 'halk savaşının zaferi' sözleri duyulmamaktadır. Bunların yerini 'ulusal uzlaşma', 'ulusal diyalog' sözleri almıştır.
      PCS, bu tezlerini, özellikle 1985'den sonra SBKP içinde meydana gelen gelişmelere bağlı olarak, daha etkili olarak savunmaya başlamış ve aynı nedenle daha çok benimsenmeye başlanmıştır. 'Nükleer savaşı' önlemek 'amacı' ile SSCB'nin Amerikan emperyalizmiyle 'yerel ve bölgesel savaşlara barışçıl çözümler bulma' konusunda anlaşmaları, uzun savaşta yorulmuş ve yıpranmış olan Salvador halkı için önemli bir gelişme olarak görülmüştür. SBKP revizyonizminin böyle bir 'umut' durumuna gelmesi ve onun sadık izleyicisi PCS'nin etkinliğini yaygınlaştırması, daha geniş kesimlerin desteğini almasını sağlamıştır. Uzun süredir PCS kendi tezlerinin halk kitlelerini savunmasız bırakacağı için kabul edilmez olduğunu söyleyenlere karşı, SSCB'yi bir 'garantör devlet' olarak sunmaktaydı. Böylece emperyalizmin ve işbirlikçilerinin sömürü düzenleri bir yana bırakılarak, 'barış' her şeyin önüne konulmuş olmaktadır.
      PCS'nin oligarşiyle uzlaşarak 'barış' içinde ülkenin 'demokratikleştirilmesi' önerisi, tüm devrimci hedeflerin terk edilmesi demektir. FDR programındaki 'toprak devrimi', revizyonist öneride "kırsal kesimdeki işçilerin reform uygulamalarına serbest katılımının sağlanması' istemine dönüştürülmüştür. Devrimci bir iktidar için emperyalist sömürüden kurtulmanın temel bir aracı olan 'dış ticaretin ulusallaştırılması' ise, PCS dilinde 'dış ticaretin kamu yararına yönlendirilmesi' haline dönüştürülmüştür.
      Bu gelişmeler içinde, devrimci silahlı örgütlenmelerin en etkililerinden olan FPL tam olarak devreden çıkmış bulunuyordu. Daha 1983 yılında, halk savaşının kısa sürede zafere erişemeyeceği ortaya çıktığında FPL içinde meydana gelen ayrışma ve çatışmalar bu örgütü ideolojik-politik düzeyde etkisiz kılmıştır. Böylece revizyonist anlayış FMLN'ye kolayca egemen olabilmiştir."

      "Dar kapsamlı seçim çekişmeleri; şurada burada seçimi kazananların başarıları; iki milletvekili, bir senatör, dört belediye başkanı, halkın üzerine ateş açılarak dağıtılan büyük çapta bir gösteri; bir öncekine göre bir iki oy farkıyla kaybedilen yeni bir seçim; kazanılan bir grev, kaybedilen on grev; bir adım ileri, on adım geri; belli bir kesimde zafer, bir diğerinde on kez bozgun... Sonra birdenbire oyunun kuralları değişir, herşeye yeniden başlamak gerekir." (Che Guevara)