Halk Savaşının Zaferi

      “Burjuva toplumunun üretici güçlerinin, burjuva ilişkileri çerçevesi içinde mümkün olan olanca hız ve bereketiyle geliştiği bu genel refah döneminde gerçek bir devrim söz konusu olamaz. Böyle bir devrim, ancak şu iki etkenin, modern üretim güçleriyle burjuva üretim biçimleri çatıştıkları zaman mümkündür.” [1*]

      “Emperyalizm, proletarya toplumsal devriminin arifesidir.” [2*]

      “Bir devrim durumu olmadan devrimin mümkün olamayacağı Marksistler için tartışma götürmez bir gerçektir. Ayrıca, her devrim durumu da devrime götürmez. Genel olarak, bir devrim durumunun belirtileri nelerdir? Şu üç önemli belirtiyi ileri sürersek, her halde yanılmış olmayız:
      1) Egemen sınıflar için değişikliğe gitmeden egemenliği sürdürmek mümkün olmazsa; 'üst sınıflar' arasında şu ya da bu biçimde bir buhran, egemen sınıfın politikasında baskı altındaki sınıfların hoşnutsuzluğuna ve parlamalarına yolaçacak bir çatlamaya götüren bir buhran ortaya çıkarsa. Bir devrimin olabilmesi için, genellikle 'alt sınıfların eski biçimde yaşamak istememeleri' yeterli değildir. 'Üst sınıfların eski biçimde yaşayamayacak durumda' bulunması da gereklidir.
      2) Baskı altındaki sınıfların sıkıntısı ve ihtiyacı, olağandan daha öteye varmışsa.
      3) Yukardaki nedenlerin bir sonucu olarak, 'barış' zamanında kendilerinin soyulmasına hiç ses çıkarmadan razı olan, ama sıkıntılı zamanlarda hem buhranın her türlü koşullarında, hem de bizzat 'üst sınıflar' tarafından bağımsız tarihi eyleme itilen yığınların etkinliğinde önemli bir artış varsa.
      İradenin dışındaki bu nesnel değişiklikler olmaksızın, yalnız tek tek gruplar ve partiler değil, tek tek sınıflar da, genel kural olarak, devrim yapamazlar. Bu nesnel değişikliklerin hepsine birden devrim durumu denir. Böyle bir durum 1905'de Rusya'da ve bütün devrim dönemlerinde Batı'da da vardı. Devrim durumu, o sıralarda devrim patlak vermemesine karşın, geçen yüzyılın altmış yıllarında Almanya'da, 1859-61 ve 1879-80'de Rusya'da da vardı. Peki niçin devrim olmadı? Çünkü her devrim durumu, bir devrime yol açmaz. Yukarda sözü edilen nesnel koşullara öznel koşullar da katılırsa, yani devrimci bir sınıf, buhran döneminde bile 'devrilmeyen' bir hükümeti devirecek kadar güçlü devrimci kitle eylemlerini meydana getirme yeteneğine sahip olmasını da katarsak, işte o zaman devrim olur.” [3*]

      “Halk Savaşı, genellikle, bizden maddi olarak daha güçlü olan bir düşman üzerinde mutlak bir siyasi üstünlüğü sağladığımız şartlarda verilir. Savaşın devrimci karakterini ve somut güçler dengesini değerlendirerek askeri sanatımız, aşağıdaki stratejik yönelişi tesbit etmiştir: Savaşı topyekün ve uzayan bir savaşı bütün halkla yürütmek. Siyasi üstünlüğümüzün hakim olduğu, uzayan bir savaşı vermek zorundaydık. Güçlerimizi giderek artırabilir, güçsüz bir durumdan güçlü bir duruma geçebilir, düşmanla aramızdaki güçler dengesini lehimize çevirebilir ve zaferin bizden yana olmasını garantileyebiliriz.” [4*]

      “Halk Savaşı vermek için, silahlı kuvvetler; ana kuvvet birlikleri, bölgesel birlikler, milis ve kendini koruma birlikleri şeklinde uygun örgütlenme biçimlerine sahip olmalıdır. Ana kuvvet birlikleri, ülkenin herhangi bir yerindeki çarpışmalarda kullanılabilecek olan hareketli birliklerdir. Bölgesel birlikler, bölgedeki silahlı mücadelenin dayanağını teşkil eder. Milis ve kendini koruma birlikleri, üretim faaliyetine devam eden ve üslerdeki halk iktidarının temel cihazı olan, halkın yaygın yarı silahlı kuvvetleridir.” [5*]

      “... savaşın aslı ya da amacı, kendini korumak, düşmanı imha etmektir. Bu amaca ulaşmak için, hareketli, mevzii ve gerilla savaşı gibi üç tip savaş bulunduğu ve bunların etkinlik dereceleri de farklı olduğu için, yıpratma savaşı ile imha savaşı arasındaki fark da büyüktür.
      Önce de dediğimiz gibi, savaşın aslı ya da amacı, düşmana karşı verilen bu savaş, hem yıpratma ve hem de imha savaşıdır. Bu, neden böyledir? Çünkü düşman, gücünden sonuna kadar yararlanıyor ve stratejik üstünlüğü ve stratejik insiyatifi elinde bulunduruyor. Bu yüzden, biz, imha seferleri ve muharebeleri vermedikçe, onun gücünü hızla azaltamayız; üstünlüğünü ve insiyatifini kıramayız... İmha seferleri, stratejik yıpratma hedefine ulaşmanın bir yoludur. Bu bakımdan, imha savaşı yıpratma savaşıdır...
      Ancak, stratejik yıpratma amacına, yıpratma seferleriyle de ulaşılabilir. Genellikle, hareketli savaş imha; mevzii savaş yıpratma; gerilla savaşı ise bu iki görevi de aynı zamanda yerine getirir. Bu üç savaş çeşidi, böylece, birbirinden ayrılmış olur. Bu yönden, imha savaşı, yıpratma savaşından farklıdır. Yıpratma seferleri, uzatmalı savaşta ikinci derecededir, ama gereklidir.” [6*]

      “Son on aylık deneyimlerimize dayanarak şunu da belirtmek gerekir ki, hareketli savaş seferlerinin birçoğu, hatta çoğunluğu, birer yıpratma seferi halini aldı ve gerilla savaşı bazı bölgelerde asıl görevi olan imha işini hakkıyla yerine getiremedi. Deneyimlerin olumlu yanı, düşman kuvvetlerini hiç değilse yıpratmış olmamızdır. Bu, hem uzatmalı bir savaş için ve hem de kesin zafer için önemlidir ve kanımızı boşuna akıtmamışızdır. Ama eksikliklerimiz şunlardır: birincisi, düşmanı yeterince tüketemedik; ikincisi, hem oldukça ağır kayıplar vermekten kaçınamadık ve hem de az miktarda savaş ganimeti ele geçirdik. Bu durumun nesnel nedenini, yani düşmanla aramızdaki teknik donatımı ve eğitim farkını kabul etmekle birlikte, hem teori ve hem de uygulama yönünden ana kuvvetlerimizi koşullar elverdiği anda imha savaşları vermeye teşvik etmemiz ve bunu sağlamamız gerekir. Gerilla birliklerimiz, sabotaj ve taciz gibi belirli görevleri yerine getirirken, sırf yıpratma muharebeleri vermek durumunda iseler de, koşullar elverir vermez, onların da imha savaşları vermesi için uygun tedbirlerin alınması gerekir. Düşman kuvvetlerini, geniş ölçüde tüketmek ve bizim kuvvetlerimizin yükünü azaltmak ancak böyle olabilecektir.” [7*]