Öğrenci Eylemlerinin Sorunları

        "'Gençliğin eylemlerinde şu yapılmalı, şuraya kadar yapılmalı, şu türler bizi şöyle kısıtlar, bu türler böyle yüceltir' türünden laflar kuru birer demagojiden ibarettir. Gençlik eylemlerinde sonuna kadar haklıdır ve hakkını almak için önüne burjuva düzeninin çizdiği sınırları koyamaz. Onun eyleminin temel belirleyicisi, kendi haklılığından aldığı güç ve meşruluğudur. Mutlaka eylemin hedefini saptırıcı ve gençliğe zarar verici tarzlardan uzak durulacaktır. Ama hiç bir zaman ne barışçı olmak adına düzenin yasallığına hapsolunacak ve ne de şiddet adına gençliğe ve amaçlarına zarar verilecektir."

        "Eğitim gören kesim olarak, ekonomiden felsefeye, sosyolojiden siyasete, fenden edebiyata kadar her alanda bilgiye ulaşmak durumunda olan bir gençlik kitlesi söz konusudur. Ancak bu kesimin elde ettikleri bilgiyi, nerede ve nasıl kullanacakları sorusu, sadece oligarşik yönetim açısından olumlu olarak yanıtlanabilmektedir. İşte bu durum, kaçınılmaz olarak, hareketin kendi amaçlarının silikleşmesini ya da önemsizleşmesini getirmektedir.
        Öğrenci hareketi, özel olarak da üniversite öğrencilerinin hareketi, hızla politize olma koşulları içinde, kendi meşruiyet sınırlarını (yasalar çerçevesindeki hareketini) kısa sürede terk edebilmektedir. Ancak bu terk ediş, sadece nesnel koşulların bir dayatmasının, yani oligarşik yönetimin zor uygulamalarıyla değil, aynı zamanda, bu hareket içindeki unsurların sınıf bileşimlerinin durumuna bağlı olarak, bilinçli demesek bile, içgüdüsel davranışlarıyla ortaya çıkmaktadır.
        Öğrenci hareketinin en temel sorunu da burada somutlaşmaktadır. Pratik olarak ifade edersek, bu sorun, kendisini üniversite düzeyinde 'demokratik ve özerk bir üniversite' yaratılması ile böyle bir üniversitede eğitim görenlerin, mezun olduklarında, oligarşinin 'eğitilmiş personeli' olmaktan başka bir seçeneklerinin olmaması durumu arasındaki çelişkide ortaya çıkar...
        Ülkemizde, bir bütün olarak siyasal özgürlüklerin elde edilmesi, yani demokrasi sorunu bulunmaktadır. Bu, demokratik devrim sorunu olarak bütünsel bir örgütlenme ve mücadele sorunu durumundadır. 'Özerk ve demokratik üniversite', bu sorunun bir parçası olmakla birlikte, doğrudan devrime bağlı olmaksızın elde edilebilirdir. Ancak elde edilenlerin genişletilmesi, sürekli ve kalıcı kılınması, ancak demokratik halk devrimi ile olanaklıdır.
        İşte bu durum, pratikte, oligarşik yönetim altında 'özerk ve demokratik üniversite' isteminin belli oranda gerçekleşebilir olması ile demokratik halk devriminin uzun bir savaşla gerçekleşmesi arasında, zamana bağlı bir farklılık ortaya çıkarmıştır. Devrimimizin olası uzun bir zamanı kapsayan mücadelesi ile 'özerk ve demokratik üniversite' mücadelesinin görece kısa bir zaman kesitini kapsaması, ikincinin mücadelesinin, oligarşik yönetimin gereksinme duyduğu 'eğitilmiş personel' sağlamaya katkıda bulunulmasını kaçınılmaz kılmaktadır. Bu da, düzenin korunmasının, demokratik mücadele ile desteklenmesi gibi garip bir zihniyetin doğmasına neden olmaktadır.
        Somut olarak bu durum, 'özerk ve demokratik üniversite' için yürütülen mücadeleye katılanların, birey olarak ya da kitle olarak, başarıya ulaşıldığı koşullarda 'ne yapacakları' sorusunu doğurmaktadır. Mücadelenin akademik, demokratik niteliğinin, böyle bir başarı durumunda, mücadele edenlerin okullarına dönmelerini, 'uslu öğrenciler' olarak derslere girmelerini öngördüğü de bir gerçektir. Tıpkı, ücret artışları için grev yapan işçilerin haklarını aldıklarında üretime yeniden başlamaları gibi.
        Ancak böyle bir görünüm, ülkemizin demokratik devrim sorununu kavramış ve bu devrim olmaksızın, mücadele ile kazanılmış olsa bile, elde edilen hakların kalıcı olamayacağının bilincine ulaşmış öğrenciler için, daha başlangıçta siyasal mücadeleye geçmekten başka bir seçenek bırakmamaktadır. Bu seçenek ise, evrimci-reformist bir siyasal mücadele anlayışı ile devrimci silahlı siyasal mücadele anlayışı arasındaki yol ayrımının ortaya çıktığı düzeydir ve daha başlangıç evresinden itibaren varlığını hissettirmektedir.
        Revizyonistler ve oportünistler, 'barışçıl' ya da 'reformist' bir siyasal mücadele anlayışlarıyla, öğrenci gençliğin en ileri unsurlarının karşılaştığı bu sorunda belli bir çıkış noktası olarak yaygınlığa sahiptir. Kısa dönemde düzenle her türlü bağlarını keserek devrimci siyasal mücadeleye katılmak yerine, uzun dönemde, düzenle bağlarını koruyarak ve bu arada eğitimini de tamamlayarak, reformist bir siyasal mücadeleye katılma olanağı, böylece, genel bir eğilim haline gelmektedir. Bu eğilim, bizzat revizyonist örgütlerin sürekli ve sistemli çalışmaları ile güçlendirilmektedir. Bu da öğrenci hareketinin kendi akademik-demokratik mücadele hedeflerine ulaşamadan önce 'tıkanması'nın nedenidir. 1989 sonlarında üniversite çevrelerinde ortaya çıkan gırgır edebiyatına dayalı protesto afişlerinin kökeni de burada bulunmaktadır. [*]
        Bu eğilim varlığını sürdürdükçe ve revizyonistler tarafından özel olarak desteklendikçe, öğrenci hareketi ve örgütlenmesi 'belli bir düzey'in ötesine geçemez. Çünkü, böyle bir eğilim ve anlayış, 'özerk ve demokratik üniversite' mücadelesi için güçlerin, zaman ve mekan içinde yoğunlaştırılmasını engeller, daha fazla enerji ile sürdürülmesini frenler. Çünkü, bu eğilim ve anlayış, kendi içinde 'uzun dönemli' bir mücadele verilmesi gerektiği düşüncesini yaygınlaştırır ve dolayısıyla eğitimin tamamlanmasını öngörür. 'Merkezi öğrenci örgütlenmesi' ya da 'federasyon' istemlerinin etkili olamamasının nedeni de budur.
        Bu eğilim ve anlayış, aynı zamanda, öğrenci hareketi içinde hızlı bir kadrolaşma durumu da yaratmaktadır. Kitlenin bir bütün olarak siyasal kadrolar haline getirilemeyeceği gerçeği, kaçınılmaz bir biçimde en ileri unsurların siyasal örgüt üyeleri olarak kadrolaşmasını getirmekte ve dolayısıyla kitlenin çoğunluğu kendi başlarına kalmaktadır.
        Bu nedenledir ki, öğrenci hareketi belirli bir çerçeve içinde sıkışmakta ya da geçmişin basit bir yinelenmesi durumu ile karşı karşıya bırakılmaktadır. 12 Eylül sonrasında, açık devlet terörüne maruz kalmış olan üniversiteler, böyle bir ortamda geniş bir 'sessizler kitlesi' üretmektedir. Bu nedenle görev, 'özerk ve demokratik üniversite' mücadelesi içinde, bu sessizliği bozmaktır...
        Bu noktaya ulaşırken, öğrenci gençliğin, devrimci siyasal mücadeleye, kitlesel ya da kadrosal katılımı sorunu, açık bir biçimde ortaya konulması gerekmektedir. Oligarşik yönetimin her türlü propaganda ve demagojiyle, öğrenci kitlesini devrimci örgütlerden uzak tutmaya ve böylece öğrenci hareketinin zayıflatılmasına çalıştığı bir gerçektir. Aynı şekilde revizyonistler de, devrimci siyasal örgütlerden öğrenci kitlesinin uzak kalması için elinden gelen her şeyi yapmaktadırlar. Bu koşullar altında devrimci bir örgütün öğrenci hareketine ve onun amaçlarına bakış açısını, net biçimde ortaya koyması zorunlu olmaktadır.
        Bu zorunluluğun yerine getirilmesinde devrimci siyasal mücadelenin amaçlarının açık bir biçimde anlatılması yanında, öğrenci örgütlenmesinin sürekli ve kalıcılığı ile demokratik işleyişinin kesin güvenceye kavuşturulması şarttır. Bu güvence, devrimci örgüt kadrolarının, pratikte tutarlı bir demokratik davranışlar sergilemeleri ile bağlantılıysa da, başka açık belirlemelerle de desteklenmelidir." [**]