Ferenc Molnar, Pal Sokağı Çocukları

	Çocuk Kitapları
	Ana Sayfa

PAL SOKAĞI ÇOCUKLARI

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

    Öbür gün ikindi vakti, stenografi dersinden sonra, savaş planı hazırdı. Ders, saat beşte bitmiş, sokak lambaları yanmıştı. Okuldan çıkarlarken şöyle konuştu Boka:
    - Saldırıya geçmeden önce, bizim de onlar kadar yürekli olduğumuzu göstermemiz gerek. En yiğit iki adamımı alıp Botanik Bahçesine gideceğim. Onların adasına kadar sokulup şu kâğıdı bir ağaca çivileyeceğiz.
    Cebinden çıkardığı kırmızı bir kâğıtta kocaman harflerle şunlar yazılıydı:
    "PAL SOKAĞI ÇOCUKLARI BURADAYDILAR"
    Hepsi de kâğıda saygı ve gururla baktılar. Çonakoş stenografi derslerine girmiyordu, ama içindeki merak onu da sürüklemişti buraya.
    - Şu kâğıda birkaç da ağır söz yazsak iyi olurdu bence, dedi.
    Boka, başını salladı:
    - Doğru olmaz. Bayrağımızı çalan Ferenç Atş'ın yaptığını da yapmayacağız. Biz, onlara kendilerinden korkumuz olmadığını göstereceğiz. Bir de, toplantılarını yaptıkları, silahlarını sakladıkları bölgeye girebileceğimizi kanıtlayacağız. Bu kırmızı kâğıt bizim kartvizitimiz yerine geçecek. Onlara kartvizitimizi bırakıp döneceğiz.
    Çele söze karıştı:
    - Duyduğuma göre her akşam bu saatlerde adada toplanıp, hırsız-polis oyunu oynuyorlarmış.
    - Zararı yok. Aslında, Ferenç Atş da bizim arsada bulunacağımız saatte geldi, bilerek geldi yani. İçinizde korkanlar varsa benimle gelmesin.
    Ama, kimsenin korktuğu falan yoktu. Hatta Nemeçek bile yiğitleşmişti bu konuda. Belliydi halinden. Subay olabilmek için göze girmek istiyordu.
    Şöyle bir tafralanarak ileri çıktı.
    - Ben de seninle geliyorum.
    Okul yolunda esas duruşa geçmesi gerekmiyordu. Ama, Arsada olsalar başkaydı, orada disiplin aranırdı. Burada hepsi eşitti.
    Çonakoş da çıktı ileri.
    - Ben de geliyorum.
    - Islık çalmayacağına söz ver öyleyse.
    - Söz veriyorum. Yalnız... Yalnız son bir kez çalmama izin verin.
    - Öyle olsun, hadi çal bakalım.
    Ve Çonakoş ıslığı bastı. Hem öylesine yüksek sesle ve coşkuyla çaldı ki, sokaktan gelip geçenler dönüp bakmaktan kendilerini alamadılar.
    - Oh, dedi Çonakoş, içimdeki bütün ıslığı boşalttım doğrusu.
    - Sen de geliyor musun? Boka, Çele'ye döndü:
    - Hayır, dedi Çele, gelemem, saat altıda evde olmam gerekiyor. Dersin kaçta bittiğini biliyor annem. Bugün geç kalırsam, bir daha hiçbir yere bırakmaz beni.
    Bunu düşünmek bile ürkütüyordu Çele'yi. O zaman her şeyin sonu geldi demekti. Arsanın da, üsteğmenliğin de sonu geldi demekti.
    - Eh, sen kal öyleyse. Ben Çonakoş ile Nemeçek'i alırım yanıma. Yarın sabah okulda öğrenirsin olup bitenleri.
    El sıkıştılar. Boka'nın aklına bir şey gelmişti:
    - Baksanıza çocuklar... Gereb derste yoktu bu gün değil mi?
    - Yoktu.
    - Hasta falan olmasın?
    - Bilmem ki. Öğleyin birlikte gittik eve. Görünürde hiçbir şeyi yoktu.
    Gereb'in tutumu, Boka'nın hoşuna gitmemişti. Kuşku uyandıran bir hali vardı Gereb'in. Dün ayrılırken de çok garip ve anlamlı bakmıştı yüzüne. Boka, bu toplulukta kaldıkça, kendisinin bir baltaya sap olmayacağını düşünüyordu belki de. Boka'yı kıskanıyordu herhalde. Gereb kendisini daha atılgan ve gözü pek buluyor, Boka'nın sakin, akıllı uslu halini beğenmiyordu. Kendisini, ondan üstün gördüğü ortadaydı.
    - Eh, ne yaparsın... diye söylenen Boka, iki çocukla birlikte yola koyuldu. Çonakoş yanı başında ciddi ciddi yürüyordu.
    Nemeçek neşeliydi, mutluluk içindeydi. Sevinçten kabına sığmadığı için sonunda Boka'dan azar bile işitti.
    - Kendine gel Nemeçek! Sirke mi gidiyoruz sanıyorsun. Çok tehlikeli bir işe girişiyoruz. Pastor Kardeşleri bir düşünsene!
    Pastor Kardeşlerin sözü edilince küçük sarışında şafak attı. Aslında Ferenç Atş da dehşet saçan bir gençti, hatta liseden kovulduğu bile söyleniyordu. Gücü kuvveti yerindeydi. Müthiş de gözü pekti. Ama Nemeçek'in gözünde yine de candan ve dost bir yanı vardı. Oysa, Pastor Kardeşler öyle miydi? başları önlerinde gelirler, karanlık ve iğneleyen bir bakışla bakarlardı. Esmer, güneş yanığı olan bu iki kardeşin yüzlerinin güldüğünü gören olmamıştı. Pastor Kardeşlerden korkulurdu. Bu bir gerçekti.
    Üç çocuk, hızlı adımlarla Ülbi Caddesi boyunca yürüdüler. Akşam erken oluyordu. Ortalık kararmaya yüz tutmuştu. Caddedeki sokak lambaları yanmıştı bile. Böyle alışılmamış bir saatte dışarıda olmak, çocukları heyecanlandırıyordu. Aslında, öğle yemeğinden sonra oynarlar, bu saatlerde çoktan evlerinde, kitaplarının başında olurlardı. Sessiz sedasız, yan yana yürüyorlardı. On, on beş dakika sonra Botanik Bahçesine ulaşmışlardı artık. Duvarın ardındaki kocaman ağaçların dalları onları korkutmak istercesine uzanmıştı. Rüzgâr, körpe yapraklar arasında ıslık çalıyordu. Derinlerden garipsi hışırtılar geliyordu. Esrarlı bir şekilde kapalı duran büyük kapısıyla o kocaman bahçe karşılarındaydı işte. Yürekleri ha durdu ha duracaktı. Nemeçek kapıyı çalmak istedi.
    - Aklını mı kaçırdın sen! Bırak kapıyı çalmayı! dedi Boka. Geldiğimizi hemen anlarlar, üzerimize gelirler sonra... Hem nasıl olsa kapıyı da açan olmaz bu saatte.
    - Peki nasıl gireriz içeri? Boka, duvarı gözden geçirdi.
    - Duvardan mı atlayacağız?
    - Evet.
    - Böyle buradan. Ülbi Caddesi'nden mi?
    - Hayır. Bahçeyi dolaşırız. Arkadaki duvar çok daha alçak.
    Taştan duvarın az ötede tahta perdeye dönüştüğü karanlık, küçük bir sokağa saptılar. Tahta perde boyunca yürüyüp tırmanmak için uygun bir yer aradılar. Sokaktaki lamba ışığının pek etkili olmadığı bir yerde durdular. Tahta perdenin hemen ardında büyük bir akasya ağacı vardı.
    - Buradan tırmanırsak, akasyanın yardımıyla aşağı inebiliriz, dedi Boka. Hem ağacın üstüne çıkıp dört bir yanı gözden geçirebiliriz. Bakalım yakındalarmı?
    Öbür ikisi de bu görüşe katılıverdi. Çonakoş eğilip eliyle tahta perdeye yaslandı. Çonakoş'un omuzlarına çıkan Boka, bahçeye bir göz attı. Bahçede derin bir sessizlik vardı. Kıpırtı bile yoktu. Yakında hiç kimsenin bulunmadığına aklı yatan Boka, el etti.
    Nemeçek, Çonakoş'a fısıldadı:
    - Kaldır onu yukarı.
    Çonakoş, Boka'yı kaldırdı. Başkan tahta perdeye tırmanırken çürümeye yüz tutmuş tahtalar, ayaklarının altında çatırdamaya başladı.
    - Atla, diye fısıldadı Çonakoş.
    Bir iki çatırtı daha duyuldu. Az sonra da Boka'nın boğuk bir sesle yere düştüğü duyuldu. Onun ardından Nemeçek tırmandı. İkisini izleyen Çonakoş akasyaya çıkıverdi hemen. Köy çocuğu olduğu için tırmanmak ona vergiydi. Öbür ikisi aşağıdan sordular:

    - Bir şey görüyor musun?
    Ağacın tepesinden boğuk bir ses karşılık verdi:
    - Çok şey göremiyorum, ortalık karanlık.
    - Adayı görüyor musun?
    - Evet.
    - Kimse var mı orada?
    Dalların arasından dikkatle sağa sola eğilen Çonakoş, çevreyi iyice gözden geçirdi.
    - Ağaçlarlar kapadığı için Adada görünen bir şey yok Ama köprüde...
    Sonra sustu, bir dal daha yukarı tırmandı.
    - Şimdi çok iyi görüyorum. Köprüde iki kişi var.
    - Öyleyse oradalar, dedi Boka hafif bir sesle. Köprüdekiler nöbetçilerdir.
    Sonra dallar çatırdadı. Çonakoş ağaçtan indi. Üçü, baş başa verip, ne yapacaklarını düşündüler. Görülmemek için bir fundanın ardına gizlenip, fısıldaşmaya başladılar.
    - En iyisi, fundalar arasından kale yıkıntısına yaklaşmak, dedi Boka. Tepenin sağında bir yıkıntı vardır, bilirsiniz.
    Orayı tanıdıklarını belirtmek için öbür ikisi başlarını salladılar.
    - İyi saklanırsak, fundaların arasından yıkıntıya kadar gidebiliriz. İçimizden biri tepeye tırmanıp gözcülük eder. Kimse yoksa, tepeden aşağı sürünürüz. Tepe, göle çok yakındır. Göl kıyısındaki sazların arasına gizleniriz. Sonra ne yapacağımızı orada kararlaştırırız.
    İki pırıl pırıl göz Boka'ya dikilmişti. Boka'nın her sözünü Nemeçek ile Çonakoş, kutsal kitaptan çıkmış bir söz gibi benimserlerdi.
    - Anlaştık mı? ded Boka.
    - Evet, diye karşılık verdiler.
    - Öyleyse ileri! Arkamdan gelin. Buraları iyi tanırım.
    - Bunu söyledikten sonra, alçak fundaların arasından emeklemeye başladı. Öbür ikisi daha yeni çömelmişlerdi ki, uzaktan keskin ve uzun bir ıslık sesi geldi.
    - Bizi gördüler, diyen Nemeçek sıçrayıp yerinden kalktı.
    - Yat aşağı, yere yat! diye komut verdi Boka. Üçü birden otların arasına uzandılar. Soluklarını kesip, ne olacak bakalım diye beklediler... Gerçekten görülmüşler miydi acaba?
    Ama gelen olmadı. Ağaçların arasında rüzgâr hışırdıyordu, o kadar.
    - Bir şey yok canım, diye fısıldadı Boka.
    Tam bu sırada, hava bir ıslık sesiyle yeniden yırtıldı. Yine beklediler, ama gelen olmadı. Bir fundanın dibinde duran Nemeçek, titreyerek konuştu:
    - Ağaçtan gözetlemek gerekirdi.
    - Haklısın. Ağaca çık Çonakoş!
    Çonakoş kedi gibi tırmanmıştı bile akasyaya.
    - Ne görüyorsun?
    - Köprüde kımıldayan birileri var... Dört kişi oldular şimdi... İkisi Adaya geri döndü.
    - Öyleyse her şey yolunda, dedi Boka. Aşağı in. Islık sesi, köprüdeki nöbetçilerin değiştirilmesiyle ilgili.
    Çonakoş ağaçtan indi. Üçü birden tepeye doğru tırmanmaya başladılar. Büyük, esrarlı Botanik Bahçesinin üzerinde derin bir sessizlik vardı. Ortalık kararmaya başlayıp da çan sesi duyuldu mu, bahçedeki bütün ziyaretçiler çekip gider, yabancı kimse kalmaz. Geri kalanlar, yalnızca kötülük düşünenlerle, şu sırada yan yana yerde sürünen ve savaşmayı amaçlayan bizim üç kafadar gibileridir. Aralarında tek sözcük bile geçmiyordu. Böylesine önem vermekteydiler giriştikleri işe. Doğrusunu söylemek gerekirse, biraz korkuyorlardı da. Eh, Kırmızı Gömleklilerin iyi silahlanmış kalesine sızmak yürek isterdi doğrusu, yürek! Kale, küçük gölün ortasındaki Adadaydı ve iki yakayı birbirine bağlayan tek tahta köprüyü de nöbetçiler tutmuştu. Nöbet tutanlar belki de Pastor Kardeşlerdir, diye düşündü Nemeçek. Aralarında cicialiler de bulunan o güzelim renkli mileler aklına takıldı. Bütün mileleri kazandığı sırada yükselen o uğursuz 'el koydum' sözünü şimdi de duyar gibi oluyor, çileden çıkıyordu,
    - Ahh! diye bağırdı Nemeçek.
    Öbür ikisi korkudan donakaldılar.
    - Ne var yahu?
    Nemeçek, diz çökmüş, parmağını yalıyordu.
    - Nen var?
    Parmağım ağzından çıkarmadan karşılık verdi Nemeçek:
    - Isırganların içine daldım galiba. Elimi daladılar.
    - Em parmağını oğlum, em! dedi Çonakoş. Kendisi akıllı davranıp, eline bir mendil sardı.
    Böyle emekleyip sürünerek, çok geçmeden tepeye ulaştılar. Tepenin bir yamacına küçük, yapmacık bir kale kalıntısı oturtulmuştu. Hani zengin bahçelerinde eski kalelerin eşlerini yaparlar ya, işte tıpkı öyle Kocaman taşların aralarına da yosun doldurulmuştu.
    - Kale burası işte, dedi Boka. Dikkatli olmalıyız Kızıl Gömlekliler sık sık gelirler buraya.
    - Bu kale de neyin nesi yahu? diye sordu Çonakoş. Botunik Bahçesinde kaleler de olduğunu söyleyen olmadı bize okulda.
    - Yalnızca yıkıntı işte. Yıkıntı olarak yapılmış aslında.
    Nemeçek'i bir gülme tuttu.
    - Peki, ama kaleyi kale olarak yapmak yok mu? Yüz yıla kalmaz nasıl olsa...
    - Senin keyfin yerinde anlaşılan, diyerek azarladı Boka, Nemeçek'i. Hele biraz bekle, Pastor Kardeşler birazdan görünür, sende de şafak atar.
    Nemeçek'in suratı asılıverdi hemen. İşte böyleydi bu sarı oğlan. Tehlikeyi hep unuturdu. İlle de birileri hatırlatacaktı ona tehlikeyi.
    Artık, mürver fidanlarının arasından tepeye "doğru tırmanmaya başlamışlardı. Çonakoş en öndeydi. Bir aralık, olduğu yerde kaldı. Arkasına döndü, elini kaldırdı:
    - Dolaşan biri var burada, dedi ürkek bir sesle.
    Küçük bedenlerini örten yüksek otların arasına uzandılar. Yalnız gözleri parlıyordu karanlıkta. Kulak kesilmişlerdi.
    - Çonakoş, kulağını yere daya, diye buyurdu Boka, fısıldayarak. Kızılderililer hep böyle dinlerler. Yaklaşan biri varsa çok iyi duyulur böyle.
    Çonakoş, uzanıp, ot bitmemiş bir yere dayadı kulağını. Ve birden, irkilerek doğruldu:
    - Geliyorlar, diye fısıldadı korkuyla.
    Artık, Kızılderili yöntemine başvurmadan da, birinin fundaları hışırdattığı duyuluyordu. Kimdi bu esrarlı yaratık acaba? İnsan mı, yoksa hayvan mıydı? Her ne olursa olsun, üzerlerine doğru geliyordu işte. Korkudan kafalarını bile otlann arasına gömmüşlerdi. Nemeçek'in, iniltiyi andıran incecik sesi duyuldu:
    - Ben eve gideceğim.
    Çonakoş hâlâ elden bırakmıyordu şakayı. Kısık bir sesle,
    - Yapış yere yavrum yapış, toprak anaya sığın!
    Ne var ki, Nemeçek'in hâlâ yürekli olmaya niyeti yoktu Boka, başını otların arasından kaldırıp sertçe bir çıkıştı Nemeçek'e:

    - Er Nemeçek, sana söylüyorum, otların arasına sin çabuk!
    Buyruk buyruktur. Nemeçek, otlann arasına sindi. Esrarlı kişi otları hâlâ hışırdatıyordu, ama anlaşılan yönünü değiştirmişti, üzerlerine gelmiyordu. Boka, yattığı yerden doğrulup baktı. Bir karaltı gördü. Karaltı tepeden aşağı iniyor, bir yandan da elindeki sopayla otları karıştırıyordu.
    - Gitti, dedi Boka. Bekçiydi herhalde.
    - Kızıl Gömleklilerin nöbetçisi mi yoksa?
    - Hayır, Botanik Bahçesinin bekçisi.
    Rahat bir soluk aldılar. Yetişkinlerden korkuları yoktu. Müze bahçesindeki burnu et benli yaşlı harp malûlüne mi kalmıştı onlarla başa çıkmak? Yolarına devam ettiler. Bekçi, birdenbire duruverdi olduğu yerde. Bir ses duymuştu herhalde.
    Nemeçek kekeledi:
    - Farkımıza vardı galiba.
    İki çocuk, Boka'ya bakıp buyruğunu beklediler.
    - Yıkıntıdan içeri! diye komut verdi Boka.
    Üçü birden, uzun zamandır zar-zor tırmandıkları tepeden aşağı indiler. Yıkıntının küçük, sivri kemerli pencereleri vardı. İlk pencerenin demir parmaklıklı olduğunu fark edince korktular. İkinci pencereye süründüler. Ne yazık ki, o da parmaklıklıydı. Neden sonra taşlar arasında bir yarık bulabildiler. Buradan içeri sızabildiler. Karanlık bir girintinin içine saklandılar. Soluklarını tuttular. Bekçinin gölgesi pencerelerin önünden geçti. Bekçinin, Ülbi Caddesi'ne bakan bahçe bölümüne doğru uzaklaşıp gittiğini gördüler. Bekçi orada oturuyordu çünkü
    - Şükürler olsun, diye mırıldandı Çonakoş, şükürler olsun, bu vartayı da atlattık yavrum.     Karanlık girinti içinde durup şöyle bir bakındılar. Hava nemli ve ağırdı. Tıpkı gerçek bir kalenin bodrumlarındaki gibi. Elleri ayakları ile dört bir yanlarını yokladılar. Boka duruverdi birdenbire. Ayağı bir şeye takılmıştı. Eğilip yerden bir şey kaldırdı. Öbür ikisi yanına yaklaştılar. Akşamın solgun ışığı altında, yerden kaldırılan bu şeyin bir tomahavk olduğunu gördüler. Kızılderililerin savaşırken kullandıkları küçük baltaları vardır ya, işte onlardan bir tanesi. Bu Kızılderili baltası, ağaçtan oyulmuş, gümüş yaldızlı kâğıtla kaplanmıştı. Karanlıkta ürkütüyordu insanı.
    - Bu balta onların, dedi Nemeçek, soluk soluğa.
    - Doğru, dedi Boka. Bir tane bulduğumuza göre daha başkaları da olmalı.
Ortalığı araştırmaya koyuldular. Bir köşeden yedi balta daha çıktı. Kızıl Gömlekliler sekiz kişiydiler anlaşılan. Sekiz kişilik bir çete. Burası da gizli silah depolarıydı. Çonakoş baltaları savaş ganimeti olarak almak düşüncesindeydi. İlk bu geldi aklına.
    - Olmaz, dedi Boka. Baltaları almamız doğru olmaz. Adi bir hırsızlık olur bu!
    Çonakoş utandı.
    - Ne o yavrum, dedi Nemeçek küstahça. Sesin soluğun çıkmıyor, dilini mi yuttun yoksa?
    Ama, Boka böğründen şöyle bir dürtünce, Nemeçek suspus oldu.
    - Vakit kaybetmeyelim. Doğru tepeye tırmanalım yine. Kimseler yokken Adaya çıkmak istemiyorum.
    Bu yiğit karar, serüvene yeni bir hava getirdi hemen. Geldikleri anlaşılsın diye, baltaları sağa sola atıp dağıttılar. Sonra, yarıktan dışarı çıkıp, eskisinden daha yürekli, tepeye tırmanmaya başladılar. Yukardan bakıldı mı uzaklar bile görünüyordu. Yan yana durup dört bir yanı gözden geçirdiler. Boka cebinden küçük bir paket çıkardı. Paketin sarılı olduğu gazete kâğıdını açınca, sedefli küçük bir dürbün çıkıverdi ortaya.
    - Çele'nin ablasının operada kullandığı dürbün, diyen Boka, dürbünü gözlerine götürdü.
    Aslında, Ada çıplak gözle de görülebiliyordu ya neyse. Su bitkileriyle dolu ve kıyıları sazlarla kaplı olan küçük göl pırıl pırıldı. Adanın ağaçlarıyla fundaları arasında nokta gibi bir ışık parıldıyordu. Bu görünüm karşısında ciddileştiler hemen.
    Çonakoş, kısık bir sesle,
    - Oradalar, dedi.
    Nemeçek de fenerden hoşlanmıştı.
    - Bir de fenerleri var, dedi.
    Nokta halindeki ışık, Adada bir o yana bir bu yana gidip geliyordu. Bir bakıyorsun fundalardan birinin ardında yok oluyor, bir bakıyorsun kıyıda yeniden ortaya çıkıyordu. Biri feneri öteye beriye taşıyordu herhalde.
    Boka, dürbünü bir an bile ayırmamıştı gözlerinden.
    - Bana kalırsa, bir hazırlıkları var, dedi. Ya da akşam eğitimindeler. Belki de... Birden susuverdi Boka.
    - Eee? diye sordu öbür ikisi merakla.
    - Allah Allah, dedi Boka. Feneri taşıyan çocuk...
    - Kimmiş?
    - Tanıdığım biri gibi geldi bana. Sakın...
    Daha iyi görebilmek için yüksekçe bir yere çıktı. Ama, o arada fener ışığı da bir çalılığın ardında yok olmuştu. Boka dürbünü indirdi.
    - Yok oldu, dedi, hafif bir sesle.
    - Kimdi peki?
    - Onu söyleyemem. Çok iyi göremedim, daha iyi göreceğim sırada yok oldu ortadan. Güvenli olmadıkça hiç kimseyi suçlamak istemem.
    - Yoksa bizimkilerden biri mi?
    - Korkarım öyle, dedi Başkan üzüntüyle.
    - Ama buna adıyla sanıyla ihanet derler! diye bağırdı Çonakoş. Ses çıkarmamak gerektiğini unutmuştu.
    - Kes sesini! Oraya varınca anlarız nasıl olsa. O zamana kadar sabırlı olman gerek.
    Şimdi bir de merak sürüklüyordu onları. Fenerli karaltıyı kime benzettiğini söylemek istemiyordu Boka. Kendi kendilerine falanca ya da filancadır diye görüşler öne sürüyorlardı, ama elde yeterli kanıt yoktu. Hiç kimse kanıtsız suçlanamayacağı için, Boka bu konuda tartışmayı yasakladı. İyice sinirlenmişlerdi. Tepeden aşağı inip, otların arasından sürünmeye devam ettiler. Ellerine diken mi batmış, ellerini ısırgan otu mu dalamış, sivri taşlar mı yaralamış, hiç aldırdıkları yoktu. Aceleleri vardı artık. Küçük esrarlı gölün kıyısına doğru sessizce süründüler, kıyıya yaklaştılar.
    Kıyıya varınca ayağa kalkmakta bir sakınca görmediler. Kıyıdaki sık kamışlarla sazlar öylesine yüksekti ki, küçücük vücutları nasıl olsa örtülüyordu.
    Boka buyruklarını verirken çok soğukkanlıydı:
    - Burada bir yerde bir kayık olacak. Kayığı bulmak için ben Nemeçek ile kıyıyı sağa doğru tararım. Sana gelince Çonakoş, sen de sola gidersin. Kayığı bulan ötekini bekler.
    Hiç ses etmeden ayrıldılar. Birkaç adım sonra, Boka sazlığın içindeki kayığı gördü.
    - Bekleyelim, dedi.

    Küçük gölün çevresinde bir tur atıp Çonakoş'u beklemeye başladılar. Kıyıya çömelmiş, yıldızlarla dolu göğe bakıyorlardı. Sonra, adadan bir ses duyabilirler mi diye kulak kabarttılar. Nemeçek, kurnazlığı kimselere bırakmak niyetinde değildi.
    - Bana bak, dedi. Kulağımı yere dayayacağım.
    - Kulağını rahat bırak, dedi Boka. Kıyıda yapamazsın bunu. Yapsan da yararı yok. Ama suyun üzerine eğildik mi o başka. O zaman iyi duyarız işte. Tuna'da, balıkçıları izlemiştim. Suyun üzerine eğilir, kıyıdan kıyıya güzel güzel konuşurlardı. Özellikle akşamları su çok iletken olurdu.
    Gölün üzerine eğildiler, ama bir şey anlayamadılar. Yalnızca fısıltılar, hışırtılar geliyordu küçük adadan. O arada Çonakoş çıkageldi, yorgun argın tekmili verdi:
    - Kayığı bulamadım.
    - Üzülme yavrum, diye karşılık verdi Nemeçek. Biz çoktan bulduk.
    Kayığa doğru yürüdüler.
    - Binelim mi?
    - Hayır, buradan binemeyiz, dedi Boka. Kayığı önce öte yana çekeceğiz. Bakarsın bizi görecekleri tutar. Köprüye yakın olmayalım. Köprüye en uzak yerden karşıya kürek çekeriz. Arkamızdan gelecek olurlarsa koşmaktan imanları gevrer.
    Bu görüş, öbür ikisinin de hoşuna gitmişti. Başkanlarının böylesine zeki ve becerikli olması, onlara güven veriyordu.
    - Yanında ipi olan var mı? diye sordu Boka.
    Çonakoş'ta vardı. Çonakoş'un ceplerinde ne ararsan bulurdun zaten. Çakı, sicim, mileler, kalem uçları, jilet, çivi, anahtar, bez parçaları, not defteri, tornavida, şu, bu... Çonakoş'un çıkardığı ipi Boka kayığa bağladı. Sonra, çok dikkatli ve yavaş, kıyı boyunca öbür yana doğru kayığı çekmeye başladılar. Bu arada, bir yandan da adayı gözetliyorlardı. Tam bu döküntü kayığa binecekleri sırada, deminki gibi bir ıslık sesi duydular. Ama, bu kez korkmadılar. Islık sesi, köprüde nöbet değiştirilmesi için çalınan düdüğün sesiydi. Artık serüvenin içine dalmışlardı nasıl olsa, korkulacak bir şey kalmamıştı. Savaşa katılan erler de bu duyguyu taşırlar içlerinde: düşman görülmedikçe en küçük şey bile korku verir onlara, ama ilk mermi kulaklarının dibinden geçsin hele, birdenbire yüreklenir, ölüme koştuklarını bile unuturlar.
    Çocuklar kayığa bindiler. Önce Boka, ardından da Çonakoş. Nemeçek, çamurlu kıyıda, bir aşağı bir yukarı gidip geliyordu.
    - Gel küçüğüm gel, diye yüreklendirdi Çonakoş onu.
    - Geliyorum büyüğüm, diye karşılık verdiği sırada ayağı kayan Nemeçek, korkuyla bir saza sarılmak istediyse de başaramadı. Sesini bile çıkaramadan cup diye düşüverdi suyun içine. Boğazına kadar göle gömülmüştü, ama bağırmayı göze alamıyordu. Gölün sığlığında ayağa kalktı. Görünüşü çok komikti doğrusu. Sular başından aşağı süzülüp akarken, o eline geçirmiş olduğu kamışı hâlâ sıkı sıkı tutuyordu. Kamış da ne kamıştı ya, kibrit çöpü dense yalan olmazdı, öylesine inceydi.
    Çonakoş, kahkahayı koyverdi.
    - Suları yuttun mu yavrucuğum?
    - Su falan yutmadım, diyen sarışın ufaklık, öyle olduğu gibi, ıslak, çamur içinde ve sulan damlatarak yerleşti kayığın içine. Suratı korkudan hâlâ sapsarıydı.
    - Bugün, bir de banyo yapacağım aklımın köşesinden bile geçmemişti, dedi hafif bir sesle.
    Artık yitirilecek vakit yoktu. Boka ile Çonakoş küreklere sarılıp kıyıdan ayrıldılar. Ağır kayık suya iyice gömülmüş, durgun gölün sularını yarmaya başlamıştı. Kürekler sessiz sedasız dalıp çıkıyordu. Ortalık derin bir sessizlik içindeydi. Kayığın başında oturan Nemeçek'in çenelerinin birbirine vuruşu bile duyuluyordu. Birkaç kez daha kürek çektiler. Kayık, Adanın kıyısına ulaştı. Kayıktan çabucak çıkıp sazların arkasına gizlendiler.
    - Eh buralara kadar geldik işte sonunda, diyen Boka, kıyı boyunca yavaş yavaş ve dikkatle sürünmeye başladı. Öbür ikisi de Boka'yı izledi.
    Başkan birden arkasına dönüp,
    - Durun, dedi. Kayığı böyle bırakamayız. Onu bir bulurlarsa Adadan çıkamayız artık. Köprüde nöbetçi var. Çonakoş, sen kayıkta kal. Biri çıkıp da seni görecek olursa, var gücünle ıslık çal. O zaman geri döner kayığa atlarız, sen de kayığı kıyıdan itersin.
    Çonakoş, sürünerek geri gitti. Bir bakıma sevinç içindeydi, belki de ıslık çalması gerekecek, var gücüyle çınlatacaktı ortalığı.
    Boka, Nemeçek ile birlikte kıyı boyunca sürünmeye koyuldu. Fundaların yüksek olduğu yerlerde ayağa kalkıyor, gizlenerek yürüyorlardı.
    Çok uzun bir fundanın dibinde durup dalları araladılar. Buradan, Adanın içerlerini görebiliyorlardı. Küçük bir düzlükte, o dehşet salan Kızıl Gömlekliler çetesi, grup halinde bir araya toplanmıştı. Nemeçek'in yüreği ağzına gelecekti az kalsın. İyice sokuldu Boka'ya.

    Başkan, Nemeçek'in kulağına,
    - Korkma sakın, diye fısıldadı.
    Düzlüğün tam orta yerinde büyücek bir taş vardı. Taşın üzerinde de bir fener. Kızıl Gömlekliler fenerin çevresine çömelmişlerdi. Gerçekten de hepsinin üzerinde kızıl gömlekler vardı. Ferenç Atş'ın yanına iki Pastor çömelmişti. Küçük Pastor' un yanında da gömleği kırmızı olmayan biri duruyordu. Boka, yanı başındaki Nemeçek'in tir tir titrediğini duyuyordu.
    - - Söylesene... dedi Nemeçek, daha fazlasını ağzından çıkartamayarak. Söylesene... Ve ardından ekledi: Görüyor musun onu?
    - Görüyorum, diye karşılık verdi Boka, üzüntüyle.
    Kızıl Gömleklilerin arasındaki yabancı çocuk, Gereb'ti. Demek, tepeden bakıp da gördüğü zaman yanılmamıştı Boka. Bir süre önce elinde fenerle koşuşan çocuk, gerçekten de Gereb'ti.
    Çeteyi, şimdi daha da artan bir dikkatle gözden geçiriyörlardı. Fenerin titreyen ışığı altında Pastor Kardeşlerin yağız suratları ve öbür Kızıl Gömlekliler insana ürperti veren bir görünüm içindeydiler. Yalnızca Gereb konuşuyor, ötekiler susuyordu. Onlara çok ilgilendikleri bir şey anlatıyordu herhalde. Çünkü hepsi de Gereb'e doğru eğilmişler, dikkatle onu dinliyorlardı. Gereb'in söyledikleri, akşam sessizliği içinde, Pal Sokağı'nın iki çocuğuna kadar ulaşıyordu.
    - Arsaya iki yerden girilebilir, diyordu Gereb. Pal Sokağı'ndan da girilebilir girilmesine, ama oradan girmek oldukça zordur. Çünkü, yönetmeliğimizin bir maddesi, oradan her girenin, girdikten sonra kapıyı arkasından sürgülemesini emreder. Öbür giriş Maria Sokağı'ndan. Buharlı bıçkı atölyesinin büyük kapısı hep açık durur orada. Arsaya odun yığınlarının arasından geçilip kolayca girilir. Tek güçlük, odun yığınlarının üzerindeki kaleler...

Boka'nın koluna girdi, bütün o gerilimli olaylardan yorgun, Ülloi Caddesi boyunca kent merkezine doğru yürümeye başladılar.

İKİNCİ BÖLÜM | DÖRDÜNCÜ BÖLÜM